Kobie en die
wonderkind
Stella Blakemore
1
_____________
Kobie in die knyp
“Lena! Haai, Lena! Bring jy dan nooit vandag my koffer nie? O, eindelik! Hier … nee, op hierdie groot stoel. Ek word nou te oud om so krom te buig.”
“Ag wat, Kobie!” lag Lena. “So ’n klein meisietjie!”
“Klein meisietjie, watwou! Ek is glad nie klein nie. Ek is al vyftien en dis ’n baie hoë ouderdom, weet jy! Heloise!” skree sy vir haar klein sussie, wat net by die oop deur verbyloop.
“Wat is dit?” vra Heloise versigtig. As Kobie met iets besig is, moet almal altyd kom help.
“Het jy jou goed bymekaar gesit sodat Ruth dit kan inpak?”
“Ja, sy is nou daarmee besig.”
“En waar is my sakdoeke wat jy geleen het?”
“Ek … waar … sakdoeke …” sê Heloise verbouereerd. “Ja, sakdoeke!”
Kobie stoot haar krulle agtertoe en gaan staan streng voor haar sussie.
“Op Muizenberg was dit elke dag een. Ek wag nog dat jy hulle teruggee.”
“Het ek hulle dan nog nie teruggegee nie, Kobietjie?” vra Heloise verleë.
“Nee, jy het nie. Sorg net dat hulle nie ingepak word nie, jou klein dief!”
“Ek is nie ’n dief nie!”
Heloise word rooi van woede.
“Gee dan my sakdoeke!”
“Ek het hulle nie! Ek … ek het hulle verloor, of iets.”
“Of iets! Nou ja, gaan haal dan van joune vir my. Haal uit, of ek sal vir ma gaan sê.”
Heloise stamp met haar voet. Sy en Kobie is baie lief vir mekaar, tog kan hulle lekker baklei.
“Jy’s gemeen, Kobie! Verlede kwartaal het jy met jou slimstreke by Mammie witvoetjie gesoek en nou wil jy niks anders doen as om ons by haar te gaan verklik nie!”
“Ja, dis waar!” sê ’n derde stem.
Ruth, wat sewentien is, gaan oor ’n paar weke vir die eerste maal universiteit toe. Sy staan in die deur en kyk haar twee susters aan.
“Ma was verlede kwartaal baie in haar skik met jou. Jou gedrag het heelwat verbeter, maar die verskriklike manier waarop jy oor Heloise baasgespeel het, is net te erg.”
“Ja, jy kan maklik praat,” sê Kobie beledig. “Jy weet goed jy sou nooit die Joubertbeurs gewen het as ek nie agter jou gestaan het nie!”
“Al wat ek kan onthou, is dat jy vreeslik parmantig was,” sê Ruth uit die hoogte. “En die hele huisgesin word nou moeg daarvan dat jy met elke ou dingetjie wat Heloise of Fanie verkeerd doen na Ma hardloop. Ons het verlede kwartaal ’n ruk lank gedink dis snaaks toe jy gesê het dat jy die familie wil regeer; nou is dit te erg. Dis glad nie snaaks om ’n onderduimse klein verklikker te wees nie.”
Kobie is diep seergemaak.
“Jy is ’n mooi een om te praat! Jy weet net so goed as ek dat Ma genoeg van ons gehad het! Sy sou ons beslis van Maasdorp af weggeneem het as Heloise net iets verkeerds gedoen het en jy sou nie universiteit toe kon gaan nie. Ma het mos vir jou gesê jy moet ’n plan maak om ons in toom te hou, en jy weet goed jy sou dit nooit kon gedoen het nie. Ek het dit darem reggekry!”
“Ja, maar moenie vra hoe nie! Jy met jou ewige verklikkery!”
“Ja, jy het! Ou lang tong!” spot Heloise. Met Ruth aan haar kant voel sy dapper genoeg om Kobie te laat deurloop.
“Dit lieg jy!” skree Kobie op ’n manier wat mens nie van haar sal verwag nie. “Ek het jou nooit verklik nie. Ek het net gesê ek sal!”
“Dis net so gemeen,” sê Ruth.
“Ja, dit is!” lag Heloise. “Ou lang tong! Ou lang tong!” Sy steek haar tong uit en spring op haar vet beentjies rond.
Kobie is rasend kwaad. Sy tel haar hand op om Heloise ’n klap te gee, maar voor sy iets kan doen, gryp Heloise ’n handvol van haar goue krulle.
“Eina! Los my, jou klein bees!”
Die twee rol naderhand op die vloer soos hulle stoei.
Ruth staan verstom.
“Kobie! Heloise!” pleit sy tevergeefs. “Hou tog op! Julle kry sowaar vandag pak! Is julle dan mal?”
Sy probeer om hulle van mekaar weg te trek, maar hulle klou soos twee tierkatjies vas.
Iemand kom die groot trap op, maar die drie meisies is te besig om iets te hoor. Dis eers toe hul ma se koue stem tot hulle deurdring dat hulle haar gewaar.
“Jakoba! Heloise! Wat beteken dit? Ruth, kan jy nie die twee keer nie?”
Daar het jy dit al weer! dink Ruth bitter. Ek wonder wie die klein duiweltjies sal kan keer!
Maar sy durf nie so iets vir haar ma sê nie.
“Dit spyt my baie, Ma,” sê sy verleë. “Ek … ek weet nie wat makeer hulle nie.”
Die twee staan nou ’n paar treë weg van mekaar, maar hulle lyk woedend. Kobie se kouse is vol gate en die soom van Heloise se kort rokkie is byna afgeskeur.
“Jakoba,” sê mevrou Malan. “Ek is bitter teleurgesteld! Bitter!”
Haar ma se diep stem en verwytende woorde laat Kobie besef dat sy vir die eerste keer in baie maande weer in die moeilikheid is.
“Ek het gehoop dat jou gedrag aan die verbeter is. Jy was in die laaste tyd regtig ’n groot plesier. Wat beteken dit dat ek jou en Heloise nou so kry?”
“Dis … dit was sommer … ons het gespeel,” mompel Kobie.
“Moet jy dan nog vir my jok, Jakoba? Ek het die bakleiery gehoor. Dit was beslis nie speletjies nie!”
“Nou ja … dit was …”
Vir die eerste keer tref dit Kobie hoe maklik sy die afgelope tyd iemand verklik. Sy was op die punt om vir haar ma te vertel wat gebeur het! Maar ná Ruth se woorde voel sy regtig ’n bietjie skaam.
“Heloise het my kwaad gemaak – dit was nie eintlik haar skuld nie – dit was ons albei s’n.”
“Of sy jou kwaad gemaak het of nie, waar het jy ooit gehoor dat meisies mekaar slaan en skop omdat die een die ander teëgaan? Hoe sal dit wees as ek en mevrou Bosman so maak wanneer ons oor een of ander saak verskil?” Mevrou Malan praat asof sy die voorsitter van ’n vergadering is.
Dit is net te veel vir die meisies. Mevrou
