sê mevrou Malan kwaai. “Hoe durf julle lag terwyl ek met julle praat? Hou dadelik op!”
Een ná die ander hou die meisies op met lag.
“Dis maar ’n goeie ding dat julle twee kleintjies môre teruggaan skool toe. Maar dit lyk my daar word julle nog stouter!”
Mevrou Malan dink nog altyd dat die dissipline op Maasdorp nie streng genoeg is nie. Al haar ouer dogters was ook daar op skool. Volgens haar word Kobie baie bederf. As meneer Malan hom nie oor hulle ontferm het nie, was Kobie en Heloise seker lankal daar weggeneem.
“Hoe julle julle ook al op skool mag gedra, julle doen dit nie in my huis nie! Ek hou nie daarvan om julle die dag voor julle teruggaan skool toe te straf nie, maar dit is my plig. Heloise, gaan was jou hande en gaan oefen vir twee uur! Stil en moenie teëpraat nie.”
Heloise wil glad nie praat nie. Sy is maar te bly dat alles so maklik afgeloop het. Sy gaan badkamer toe, was haar hande en kam haar hare. Dan hardloop sy so gou moontlik af na die sitkamer toe.
“En jy, Jakoba,” gaan mevrou Malan voort, “pak jou klere klaar in, en dan gaan jy reguit bed toe.”
Kobie gee ’n wilde gil.
“Maar, Ma … vanaand is mos die konsert!”
“Ek weet dit goed. Juis daarom stuur ek jou vroeg bed toe.”
“Haai, nee!”
Kobie vergeet van al haar vrees vir haar ma.
“Ma kan nie so iets doen nie! Ons was tog nie so stout nie! Ma kan my op enige ander manier straf, maar moet my tog net nie van die konsert weghou nie!”
Musiek is omtrent die enigste ding in die wêreld wat Kobie genoeg moed sal gee om so te praat.
Ruth ys as sy dink wat nou gaan gebeur. Sy mompel binnensmonds: “Nou is dit klaarpraat! Ma kry op die daad ’n beroerte!”
Mevrou Malan word rooi van woede, maar sy kry nie die verwagte beroerte nie, al is dit feitlik die eerste maal dat een van haar kinders dit waag om teë te praat.
“Stil jy, dadelik! Die dag dat een van julle vir my sê wat ek mag of nie mag doen nie, moet nog aanbreek. Gaan dadelik kamer toe en wees dankbaar dat ek jou nie ’n goeie pak gee nie!”
Kobie storm haar kamer binne en val op haar bed neer. Sy huil asof die wêreld vergaan. Ruth luister gehoorsaam na haar ma se laaste opdragte. Dan stap mevrou Malan die trap af na die sitkamer om te kyk of Heloise regtig oefen.
Heloise is glad nie musikaal nie. Dis eintlik snaaks, want al die Malans toon ’n besliste aanleg vir musiek. Kobie is volgens haar onderwyser, meneer Claudius de Villiers, een van die knapste leerlinge wat hy nog ooit gehad het. Almal weet hoe sy ’n jaar gelede, kort ná haar veertiende verjaardag, saam met ’n groot orkes gespeel het. Min mense sal glo dat die malkop Kobie ’n genie is, maar meneer De Villiers is daarvan oortuig dat die hele Suid-Afrika nog eendag van haar sal hoor. Dis daarom verstaanbaar dat sy nie van die konsert wil wegbly nie.
Toe Ruth die kamer binnekom, is Kobie in ’n jammerlike toestand.
“Haai, nee wat! Hou tog op! Jy sal stik!” soebat Ruth. “Ek is tog te bly ek gaan universiteit toe, want ek is nou siek en sat vir jou en Heloise se twak! Julle doen altyd die domste dinge en as julle gestraf word, moet ek regstaan om julle oë af te vee en salfies aan die wonde te smeer! Dis nou klaar! Wat help dit om te huil?”
Kobie kyk woedend op van haar nat kussing.
“Jy kan maklik praat! Jy begryp nie wat musiek vir my beteken nie! Jy weet goed dis Olga Willovitch, wat so wonderlik viool speel, se konsert! Sy kom so pas uit Europa en is maar vyftien, en … en … O, ek wens ek kan sommer op die plek doodgaan! Ek wil nie meer lewe nie!”
“Aag, jy’s verspot!” sê Ruth. “Ek word nou moeg van die ou doodgaan-storie van jou! Elke keer as jy stout is en gestraf word, dan wens jy jy’s dood!”
“Dis te vreeslik!” snik Kobie. “Pappie het al máánde gelede die kaartjies gekry en julle gaan almal! Sy gaan die Bach-concerto speel! Ma is verskriklik wreed!”
“Dis nie Ma wat wreed is nie! Dis jy wat jou nooit kan gedra nie! Hoekom gaan jy op jou ouderdom nog soos ’n ou babatjie te kere? Gaan vra ma om verskoning, dalk laat sy jou tog gaan.”
“Ek sal gaan probeer,” sê Kobie, “maar ek weet dit sal nie help nie. In al die jare het sy nog nooit haar woorde teruggetrek nie!”
Vandag is ook geen uitsondering nie. Kobie se snikke en trane het nie die minste uitwerking op haar ma nie, en sy moet verslae teruggaan kamer toe.
“Nou ja, dan kan dit nie anders nie!” sê Ruth. “Pak maar jou goed in en vergeet van die hele ding. Ek sal jou alles van die konsert kom vertel en buitendien, Olga Willovitch sal weer eendag speel.”
“Nee, sy sal nie! Sy speel net in Europa. Dis die eerste maal dat sy hier by ons optree.”
“Regtig? Ek weet darem nie. Ek het gehoor sy is ’n Suid-Afrikaner wat oorsee is toe sy nog baie jonk was – vier, of so iets. Sy kon toe al goed speel en sy is Duitsland toe om daar te studeer. Haar naam is glad nie Olga Willovitch nie. Dis … nee, ek het vergeet. Hulle het haar seker dié uitheemse naam gegee omdat die meeste groot violiste Russe is. Sy sal seker weer kom.”
“Nee, sy sal beslis nie. Miskien wanneer sy baie ouer is. Ag, ek is die ongelukkigste mens in die wêreld!”
“Onsin!” spot Ruth. “Ons is die gelukkigste gesin wat ek ken! Ons is al jare lank in die wonderlikste skool, en op die koop toe seker die duurste in die hele land. Dit het ma en pa al duisende rande gekos om ons daar te hou. Buitendien bly ons in ’n pragtige huis, ons het hope klere en meer sakgeld as al die ander meisies op skool. En weet jy, Kobie, Ma is na alles tog goed vir ons, al is sy so streng. Sy gee nie om hoeveel maats ons vakansietye huis toe bring nie. Kyk net die spul wat verlede maand hier was!”
“Aag, wat help dit my? Wie soek nou witvoetjie?” Kobie het glad nie lus om na mooipraatjies te luister nie. “Loop tog en laat my staan as ek dan so sleg is!”
“Dit help nie om met jou te praat solank jy in hierdie bui is nie!” sug Ruth.
Oplaas hou Kobie op met huil. Sy snik nog af en toe, maar dis nie lank nie of die twee diep kuiltjies verskyn weer in haar wange. Terwyl sy die stapels klere netjies in haar koffer pak, kom daar ’n ondeunde uitdrukking in haar oë wat haar maats op skool maar alte goed ken. Vir hulle voorspel dit gewoonlik groot pret, maar ook straf. Sy fluister saggies, maar die woorde is heeltemal onskuldig.
“Een … twee … drie … vier … ja, dis reg! En ’n dosyn paar kouse. So! Nou die klein koffertjie vir die eerste nag tandeborsel en seep. Die ander goed kan môreoggend inkom.”
Sy maak die koffer toe en kyk ’n oomblik by die venster uit.
“Hoekom nie?” vra sy vir Tafelbaai, wat haar in die warm middaglug toelag. “Kyk maar vir oulaas na die mooi toneel, Jakoba, my kind, want as jou plan nie slaag nie, sal daar net ’n nat kol op die vloer oorbly as bewys dat jy wel op die aarde gewoon het!”
Die mense stroom die trappe van die Stadsaal op. Dis nie aldag dat hulle bevoorreg is om ’n
