en die kinders aan en saam keer hulle terug na die hotel vir middagete.
2
“Marco, die graaf De Castellano, het ons vroeër by die begraafplaas vir namiddagtee genooi, Terri,” kondig Lana aan terwyl sy en Terri hul handsakke en handskoene in een van die hotel se slaapkamers neersit en hul grimering opknap. “Hy sê daar is ’n belangrike saak wat hy met my wil bespreek, en hy sal sy gondel stuur om ons te kom haal.”
“Ek glo nie ek is ingesluit in die graaf se uitnodiging nie, Lana,” help Terri haar bedagsaam reg. “Ek het die edelman nog nooit ontmoet nie en hy wil in elk geval sake met jou bespreek. Sy uitnodiging was bepaald net aan jou en die kinders gerig.
“Terwyl jy en die kinders die graaf besoek, sal ek ’n deeltjie van die stad gaan besigtig; veral die Sint Markusplein, waar ek sommer ook by die een of ander restaurant ’n koppie tee sal geniet.”
“Ek is seker Marco het jou by sy uitnodiging ingesluit, Terri,” weerspreek Lana haar terwyl sy haar lang, blonde hare kam.
“Ek merk nou eers dat ek en jy dieselfde kleur hare het –”
“Ek praat nie nou oor ons hare nie, Terri,” val Lana haar bedaard in die rede. “Ek praat van Marco, die graaf, se uitnodiging.”
“Ek het jou reeds gesê die man wil sake met jou bespreek, Lana . . . sake wat my glad nie aangaan nie. Trouens, ek sal dit ook baie meer geniet om die stad te verken as om met jul graaf kennis te maak.”
Lana sit die haarborsel versigtig neer en kyk Terri effens verward aan toe sy sê: “Ek verstaan nou glad nie wat jy bedoel nie, kleinsus. Jy het Marco nog nooit eens gesien nie, en tog klink jy half vyandig teenoor hom.”
Terri gaan staan voor die venster. Met haar rug na Lana gekeer, erken sy prontuit: “Jy het gelyk, ousus, ek hou niks van jul graaf nie. Ek dink hy is ’n eiegeregtige, dominerende en baasspelerige vent, en ek koester hoegenaamd geen begeerte om met hom kennis te maak nie.”
“Ek begryp glad nie waarom jy sulke nare dinge van Marco sê nie, Terri,” sê Lana effens verward. “Jy ken hom dan nie eens nie!”
“Dis waar, ek ken hom nie. Maar ons telefoongesprek eergister het my baie duidelik laat besef dat hy die soort mens is wat hom verbeel hy het die eerste en laaste sê oor almal.” Sy vertel Lana van haar en die graaf se telefoongesprek en sluit af: “Maar ek het hom baie goed laat verstaan dat ek niemand toelaat om vir my te besluit nie.”
“Dit is nogal jammer dat julle sommer uit die staanspoor haaks is,” merk Lana half verontskuldigend op. “Marco is in werklikheid ’n baie aangename en behulpsame man, Terri. Hy het my al oneindig baie gehelp en bygestaan sedert Roberto se heengaan. Ek is seker jy sal van hom hou sodra jy hom beter ken. Almal hier in Italië koester groot respek, eerbied en agting vir hom en sy broer –”
“Ek verkies nogtans om die stad te gaan verken, eerder as om met jul voortreflike graaf kennis te maak,” val Terri haar suster met ’n besliste stem in die rede. “Hy mag vir jou en sy mense iemand wees na wie met groot eerbied, respek en agting opgesien moet word, maar vir my is hy net ’n doodgewone man soos elke ander man.”
“O, nou goed, gaan verken dan maar die stad. Moet net nie verdwaal nie, my sussie,” waarsku Lana besorg.
“Toemaar, jong,” stel Terri haar laggend gerus, “as ek so onnosel is om te verdwaal, sal ek die eerste gondel wat ek sien, nader wink en die gondelier vra om my na die Albergo Grande te bring.”
Ná die middagete gaan rus Lana, haar tante en die twee kinders. Terri trek haar baadjie uit en gaan sit in die hotel se sitkamer waar sy ’n mooi uitsig het oor die kanaal en sy bedrywighede van gondels en lang, smal afleweringsbote wat kom en gaan, almal groot genoeg om onder die brûe deur te vaar.
Toe die graaf se gondel later die middag voor die hotel vasmeer om Lana en die kinders na sy kasteel, die castello De Castellano, te neem, gaan haal Terri haar handsak en stap tydsaam in die rigting van die Sint Markusplein, waar sy later by ’n restaurant instap en tee drink.
Die graaf en sy weduweetante, Francesca Villani, en dié se weduweedogter, Carla Albereto, is al drie in die kasteel se klein sitkamer toe die butler Lana en die kinders se aankoms aankondig en die sitkamer se deur vir hulle oophou om binne te gaan.
Lana groet die graaf en sy familie – wat vir ’n onbepaalde tyd by hom kuier – en neem op sy uitnodiging plaas.
“Het jy en die kinders alleen gekom, Lana?” hoor sy die graaf merkbaar gesteurd vra, nadat hy op die stoel langs hare gaan sit het.
“Ja, ons het alleen gekom,” sê Lana sag en half verwese. “Terri, my suster, wou nie saamkom nie. Sy meen dat jou uitnodiging net aan my en die kinders gerig is, omdat jy my oor die een of ander saak wil spreek.”
“Waar is jou suster nou?” wil die graaf met ’n ligte frons weet.
“Sy het ’n ent gaan stap om ’n deel van die stad te besigtig. Sy het gesê sy wil graag die Sint Markusplein besigtig en sal middagete sommer in ’n restaurant geniet,” vertel Lana.
“Jy moes haar nooit toegelaat het om die stad alleen te besigtig nie,” laat die graaf besorg hoor.
“Ek vrees ek het geen seggenskap oor Terri nie, Marco,” weerspreek Lana hom. “My suster was twee jaar gelede al mondig. Met haar volgende verjaardag sal sy vier en twintig wees.”
Die graaf se gesig helder merkbaar op toe hy verras sê: “Bedoel jy dat sy drie en twintig jaar oud is?”
Lana knik haar kop. “Terri is oor ses maande vier en twintig, Marco, en baas van haar eie lewe. Terloops, Terri is sommer ’n bynaam, ’n verkorting van Teresa, haar doopnaam.”
“Ek het jou suster vanoggend in die begraafplaas tussen die twee kinders gesien staan. Sy het my aangenaam beïndruk en ek wou baie graag vanmiddag met haar kennis gemaak het,” hoor die drie vroue hom sê.
Carla frons onderlangs en ook haar ma lyk duidelik gesteurd omdat Marco so teleurgesteld is oor Terri se afwesigheid. Trouens, Carla en haar ma het Marco uitsluitlik besoek met die hoop dat hy ’n gevoel van liefde vir Carla sal ontwikkel en met haar in die huwelik sal tree. Hulle verwelkom dus glad nie sy belangstelling in die pragtige Suid-Afrikaanse meisie nie, wat hulle glo ’n bedreiging vir Carla se geluk inhou.
Lana is nog so hartseer en afgetrokke dat sy nie eens bewus is van die graaf se teleurstelling nie.
“Is jou suster ook ’n model, Lana?” hoor hulle die graaf ná ’n paar sekondes belangstellend vra.
Lana skud haar kop en verduidelik sag: “My suster het ’n graad in landbou en het ook baie praktiese ondervinding in veeartseny. Sy het my gister vertel dat sy planne het om ná haar tuiskoms vir haar ’n plaas te koop wat sy self sal bestuur, asook om ’n deel van die boerdery self waar te neem.”
Die edelman lyk duidelik geskok. Daardie pragtige, fyn meisietjie ’n plaasboer en veearts!
“Haar planne is ongehoord, absoluut ongehoord!” roep die graaf onverbiddelik uit.
’n Diensmeisie verskyn in die oop deur met die dienwaentjie, en die graaf is verplig om sy skok en ergernis te beteuel en met gedwonge bedaardheid te sê: “Ek sal jou môreoggend op die eiland besoek, Lana, en dan sommer ook die sakeonderhandeling
