om haar tuiste hier by jou en die kinders te maak, aangesien albei jul ouers oorlede is en daar tog niks is wat haar in Suid-Afrika bind nie.”
’n Glimlaggie waarin al die hartseer van die wêreld opgesluit lê, verskyn om Lana se mond toe sy probeer om vir Terri in die bres te tree. “Ek sal Terri vandag nog vra of sy permanent by my sal kom woon, Marco. Maar ek vrees niemand kan haar dwing om haar tuiste hier te maak nie. Jy sê daar is niks wat haar in Suid-Afrika bind nie. Maar hoe weet jy of daar nie ’n verloofde of ’n geliefde vir haar in Suid-Afrika wag nie?”
“Sy dra nie ’n verloofring nie, dus kan sy nie verloof wees nie,” sê die graaf beslis.
“Hoe weet jy Lana se suster dra nie ’n verloofring nie, Marco?” wil Carla met bedekte afguns weet. Sy hou glad nie van sy skielike besorgdheid oor die vreemde meisie nie.
“Ek het vroeër vandag geen ring aan haar vinger gesien nie, sy kan dus nie verloof wees nie,” hou die edelman vol. “Die enigste juwele wat sy gedra het, was goue oorkrabbetjies en haar polshorlosie.”
Hierdie woorde van die graaf lewer afdoende bewys dat hy Terri baie noukeurig moet dopgehou het, om selfs te kan weet watter juwele sy gedra het. Dit laat Carla duideliker as ooit besef dat Terri ’n groot bedreiging vir haar toekomsplanne inhou; daarom sal sy ’n plan moet maak om die meisie so gou moontlik terug te laat gaan na haar eie land toe. En om daarmee te begin, sal sy Marco môre na die eiland moet vergesel . . . Ja, sy sal die Suid-Afrikaanse indringer goed moet laat verstaan dat sy onwelkom is in Italië.
“Ek sal vir seker met Terri praat, Marco,” belowe Lana. “Ek sal self ook bly wees as sy haar hier wil kom vestig. Maar ek kan nie belowe dat sy my voorstel sal aanvaar nie. Jy ken Terri nog nie. Sy het ’n selfstandige wil en laat niemand toe om vir haar te besluit nie. Ek vrees sy is soms pynlik reguit en uitgesproke en stuit vir niks en niemand as dinge haar nie geval nie.”
“Jy het nie nodig om my dit te vertel nie. Ek het reeds met haar uitgesprokenheid kennis gemaak . . . al was dit ook telefonies,” kom dit ongeërg van die edelman.
Lana se stem is opvallend bekommerd toe sy verontskuldigend sê: “Ek is jammer daaroor. Ek hoop nie sy het jou ernstig beledig nie, Marco.”
“O nee, sy het net vir my gesê dit is baie voorbarig van my om vir haar te besluit en al die reëlings vir haar reis hierheen te tref,” vertel die graaf met ’n geslote gesig waaruit niemand iets wys kan word nie. “Daarna het sy hardop gewonder hoe dit moontlik is dat jy gelukkig kan wees op so ’n eensame, afgesonderde eiland. Sy verkies om op ’n plek te bly waar sy net in ’n motor hoef te klim om te ry waar sy wil wees.”
Lana kan egter nie help nie om met ’n weemoedige glimlaggie te sê: “Ja, dit is baie beslis my kleinsus van wie jy praat. Net sý sal so iets vir ’n vreemdeling sê. Ek sal haar probeer oorreed om jou om verskoning te vra, Marco . . .”
“Nee, moet dit asseblief nie doen nie,” keer hy haastig en vervolg met ’n sweem van ’n glimlaggie: “Sy het reeds oor die telefoon gesê dat sy my voorbarigheid maar sal verskoon omdat die omstandighede ietwat ongewoon is.”
Lana glimlag onderlangs, want só ken sy vir Terri.
Die son hang laag in die weste toe die graaf se boot Lana, Terri en die kinders na die eiland terugneem.
“Jy is stil, Lana. Is dit as gevolg van die graaf se sakegesprek met jou?” wil Terri weet toe hulle die eiland nader.
“Nee, Marco het toe glad nie sake met my bespreek nie. Hy kom my glo môre op die eiland besoek . . . Maar daar is iets waaroor ek met jóú wil gesels, Terri,” sê Lana. “Dis eintlik ’n guns wat ek jou wil vra.”
Die son is besig om te sak, en terwyl die vier passasiers in die boot met bewondering toekyk hoe die westelike horison in ’n geel, rooi en karmosyn sprokieswêreld verander, sê Terri belangstellend: “Jy maak my nou nuuskierig, ousus. Wat is die guns?”
“Ek wil jou vra om permanent by my en die kinders te kom woon, om jou tuiste hier by ons te maak, Terri.”
Die son verdwyn agter die Adriatiese See en verander die horison in ’n karmosyn vlam wat selfs die paar wolkies pienk kleur.
Terri draai haar gesig weg van die rooi nagloed in die weste, kyk Lana peinsend aan en verklaar ernstig: “Net op een voorwaarde, Lana: as jy my sal toelaat om jou boerdery te behartig. Ek sal nooit toelaat dat jy my onderhou nie. Jy het twee kinders wat opgevoed moet word . . . of gaan jy die landgoed van die hand sit?”
Lana skud haar kop stadig en sê hartseer: “Ek sal graag die plaas vir Armando wil behou, kleinsus. Maar ek sal jou voorstel eers met Marco moet bespreek en –”
“Waarom met hom? Wat het hy met die saak te doen?”val Terri haar met ’n ligte frons in die rede.
“Roberto het Marco in sy testament aangestel as eksekuteur van sy boedel. Ek kan dus niks doen sonder sy goedkeuring nie,” verduidelik Lana.
“O, nou goed. Bespreek dit dan met hom. Maar onthou, dit is die enigste voorwaarde waarop ek by jou en die kinders sal kom woon.”
Met hul tuiskoms word Lana deur haar huishoudster, signora Maria, verwittig dat twee van die plaaswerkers ongesteld is. Die een het ’n spier in sy rug verrek en die ander een het longontsteking.
“Moenie jou daaroor kwel nie,” stel Terri haar suster dadelik gerus. “Ek sal die dinge doen waarvoor hulle gewoonlik verantwoordelik is. Jy moet my net sê wat dit alles behels. Het jy ’n voorman?”
“Roberto het gewoonlik self toesig gehou oor die werkers,” sê Lana met kommer in haar stem. “Die plaaswerkers is al baie jare lank in ons diens en weet presies hoe en wanneer dinge gedoen moet word.”
“Nou goed, moenie jou langer oor dié dinge kwel nie. Ek sal van môre af vir alles sorg; tensy daar iets is wat vanaand nog gedoen moet word,” belowe Terri.
“Die huishoudster sê daar is nog nie gemelk nie,” lig Lana haar in.
“Ek gaan my nou dadelik verklee; daarna sal ek gaan melk en kyk wat nog alles gedoen moet word,” verseker Terri haar en gaan onverwyld na haar slaapkamer om haar ligblou oorpak aan te trek.
Nadat Terri die drie koeie gemelk en versorg het, vra die huishoudster vir haar of sy nie een van die diensmeisies sal wys hoe die roomafskeier werk nie, want die helfte van die melk word gewoonlik afgeroom vir botter en huishoudelike gebruik.
“Laat die diensmeisie gerus maar aangaan met haar eie werk, signora Maria. Ek kan al hierdie dinge self doen,” stel Terri haar vriendelik in kennis. “Stuur net iemand om die melk en die room te kom haal en om die roomafskeier weer skoon te maak. Ek sal al die stukke wat gewas moet word, afhaal en vir haar op die tafel neersit.”
Terwyl Terri en Lana later aandete nuttig, vra Lana haar suster om verskoning omdat sy met die melkery moes help. Sy verseker Terri dat sy môreoggend sonder versuim twee tydelike plaaswerkers in diens sal neem, want sy verneem dat die een besig was om ’n land te ploeg.
“Ek dink jy moet dit liewer laat staan,” raai Terri haar aan. “Ek sal alles van môre af self waarneem. Dit is mos my werk, ousus. Dit is waarvoor ek opgelei is. Ek sal môre die land vir jou klaar ploeg en by jou ander plaashulp verneem wat daarop gesaai of geplant moet word.”
“Ek sal dit alles môre met Marco bespreek en hoor wat hy van jou aanbod te
