onthou Pieter se moeë gesig toe hy gistermiddag sy wasgoed by haar kom haal het. Hoe hy sy bril afgehaal en oor sy oë gevryf het. Haar lyf kramp ineen.
Sorry, Ma’tjie.
Die trane loop oor haar gesig en sy vee dit met haar vingers weg.
O God, moenie dat hulle hom doodmaak nie. Sy begin so bewe dat sy op haar tande moet byt.
Aan die ander kant van die tent sit die swanger vroutjie van die ingenieur saam met haar ouers. Haar verskrikte oë probeer uit elke beweging om haar sin maak. Soms hou sy haar maag krampagtig vas. Haar pa sweet in die koue en staan angsvallig by die tentopening en rook.
Buite dreun die verkeer onafgebroke langs die nat N2 verby. Blou flitse van die polisievoertuie weerkaats teen die nag wat deur die oop tentflap sigbaar is. Af en toe skreeu vliegtuie wat op die lughawe langsaan kom land of opstyg bo hulle deur die donker. ’n Helikopter flap-flap verby.
’n Vrou in polisieuniform kom met bekertjies sop en toebroodjies na Anne-hulle toe. Ruud eet, maar Anne sien nie daarvoor kans nie.
“Wat gaan aan? Waarom hoor ons niks nie?” vra sy vir die jong vrou met die glansende hare. “Dit word al nag.”
“Ek weet nie, mevrou, ek weet eerlik nie. Maar u moenie bang wees nie, die mense daar weet wat hulle doen.”
My kind, dink sy, dis my kind wat hulle daar vaskeer. Hulle gaan hom doodmaak. Paniek wil haar versmoor. Here, asseblief, Here!
“Wil jy nie sit nie, Annie? Asseblief. Só gaan jy dit nie hou nie.”
Sy sak op die stoel neer en druk haar gesig in sy baadjie.
“Hulle gaan hom doodmaak, Ruud,” fluister sy. “As dit nag word, gaan hulle hulle doodmaak.”
Hy hurk by haar. “Nee,” hy skud sy kop, “moenie dit sê nie.” Sy sien met afgryse die angs in sy gesig.
’n Offisier raak aan haar arm en sy ruk van skrik.
“Mevrou, ons het nou net gehoor ’n beampte van die administrasie is toegelaat om hom by die polisie se onderhandelingspan te voeg.”
“Wat kan hy die mense belowe?” vra sy. “Wat wil hulle in elk geval hê?”
Hy vee senuagtig oor sy snor. “Vyftig huise wat vannag nog betrek kan word.”
“Kry hulle dit?”
Die man huiwer.
“Nie?” vra Anne.
“Mevrou, dis baie moeilik om sulke beloftes te maak. Dit skep onmiddellik presedente. Al wat hulle kan belowe, is om onmiddellik aandag aan die situasie te gee. Miskien om die mense tydelik elders te huisves.”
“Bloody hopeless,” sê ’n maer koerantman in ’n vuil reënjas wat staan en luister het aan ’n kollega, “they’re so drunk and worked up by now, who’s going to listen to that kind of shit?”
“En my kind?” vra Anne vir die offisier. “Is sy lewe niks werd nie?”
“Natuurlik, mevrou. Ons doen alles in ons vermoë. Hierdie onderhandelingspan is die beste in die land.”
“Waarom neem dit so lank?”
Hy trek sy skouers op. “Dit neem ongelukkig tyd.”
“Annie?”
Sy kyk op na Ruud wat oor haar buk.
“Moet jy nie sy pa laat weet nie?”
“Sy pa is in die Transvaal,” sê sy moeg, “dit sal nie help om hom op hol te jaag nie.”
“Hy kan dit oor die agtuur-televisienuus hoor. Die verslaggewer daar sê hulle het toestemming gekry om die name van die twee mans bekend te maak. Gee vir my sy telefoonnommer. Ek sal met die polisie reël om hom te laat weet.”
Sy soek dit moeisaam in ’n sakboekie op, gee dit vir hom, trek haar jaskraag hoër op en sluit haar oë teen die mense om haar. Toe Ruud terugkom, het sy al weer daarvan vergeet en sy vra nie of hy reggekom het nie.
Sy probeer haar Pieter se jong manslyf voorstel, sy oë, sy hande. Wat sou hy al die lang, lang ure doen? Sou hy daaroor dink dat hulle hom gaan doodmaak?
Hoe sou hulle hom doodmaak as hulle dit doen?
Dié gedagte is so verskriklik dat sy regop kom en na haar asem hyg.
“Ek wil na hom toe gaan,” sê sy half histeries vir Ruud.
Hy druk haar teen hom vas, wieg haar in sy arms. “Jy kan nie, my lief, jy kan nie.”
Die wind het reg noord gedraai en die reën kletter teen die seil. Hulle kan die motors se bande oor die teer hoor fluit.
Meteens is daar ’n intenser gekras van radio’s, stemme wat bevele roep, voertuie wat met slepende bande buite wegtrek. Die skrikwekkende geloei van sirenes.
“Wat is dit!” Anne se geskree klink bo die gedruis uit.
“Ek weet nie!”
Daar is ’n frenetiese uittog van verslaggewers en fotograwe. Sy gryp ’n verbyganger aan die arm. “What’s going on?”
“They threw a torch at the bungalow where the men are,” roep hy oor sy skouer. “It caught fire.”
“My God!” roep sy in die chaos. “Ruud!”
Hy gryp haar vas. “Wag!” keer hy, “wag, Annie. Daar’s hordes polisiemanne daar.”
“Maar hulle is vasgekeer binne. Ek wil na hom toe gaan, Ruud!”
’n Ouer polisieman kom na hulle toe. “Wag, mevrou,” sê hy, “bly net kalm. Hierdie manne ken dié soort van ding. Ek belowe jou, dis nie die eerste keer dat hulle hiermee te doen het nie.”
Anne verkrummel in Ruud se arms. “Hy is al wat ek het,” huil sy. Hy hoor haar desperaat pleit. “Here God, asseblief, moenie laat hulle hom doodmaak nie. Moenie dat hy verbrand nie.”
’n Ambulans gil buite verby, nog een. Toe ’n brandweerwa. Anne het stil geword en weer gaan sit. Haar hande is inmekaar gevuis, haar oë toegeknyp. Sy bid onophoudelik, kan Ruud sien. Hy hurk magteloos by haar.
Deel van hom verlang heftig om met sy kamera op die toneel te wees. Hy sien in sy gedagtes gesigte in die lig van die vlamme. Dofweg kan hy ’n geskree uit die township hoor. Honde wat skel blaf. Alles gedemp deur die geluid van die reën.
Toe staan daar meteens ’n jong man in kamoefleerdrag in die deur, sonder sy pet, sy gesig blink van die reën.
“Mevrou Krige …” Hy kyk verblind deur die skerp lig die tent in.
“Hier.”
Anne het regop gekom en dadelik val dit Ruud opnuut op hoe klein sy is, haar smal gesig tussen die digte hare. Haar doodsbang oë.
“U
