anders maak. Ek sal jou liefhê en nie weggaan nie.
Hy glimlag droef. “Jy sal seerkry, Annie.”
Sy skud haar kop. “Nee.”
“Ek wil nie nóg op my gewete neem nie …”
“Jy sal nie hoef nie.”
Hy laat sy kop teen hare sak. “Annie …”
“Jy sal nie hoef nie, Ruud.”
Hy sluit sy arms om haar. Rondom hulle stuif blare van die bome af grond toe. Alexander kom teen hulle bene staan, sy blinde oë na die bome gerig.
Toe hulle laatmiddag by die huis in Avonstraat terugkom, kruip die koue uit die nat grond teen hulle bene op sodat Annie ril en die voordeur haastig oopsluit. Op dieselfde oomblik begin die telefoon lui asof dit op haar tuiskoms gewag het.
Ruud kom met die hond in en vryf sy hande koulik. Hy skrik toe hy die klank in Anne se stem by die telefoon in die studeerkamer hoor en bly in die middel van die voorkamer staan.
“Ek was die hele middag uit …” hoor hy haar sê. En toe gespanne: “Wanneer?” En ná nog ’n paar oomblikke: “Ek kom …!” Hy kan haar rukkerige asemhaling hoor. Daar’s ’n lang stilte voor sy sê: “O … Maar laat my asseblief onmiddellik weet …! Ja, ja. Natuurlik.” En toe sag. “Baie dankie, kaptein.”
Sy staan bleek geskrik met die gehoorstuk nog in haar hand toe hy in die studeerkamer kom.
“Wat is dit?”
“Pieter …” sê sy, “Pieter …” Toe begin sy huil sodat hy niks meer kan uitmaak wat sy sê nie.
Angs het hom verlammend oorval, maar hy bly bewustelik kalm ter wille van haar. Hy slaan sy arms om haar. “Wat het gebeur?”
“Pieter …” probeer sy weer en toe met groot inspanning: “Hulle hou Pieter aan.”
“Wie? Waar?”
Sy haal diep asem. “In Khayelitsha waar die Administrasie se huise gebou gaan word …” Sy beduie met haar hande.
Hy skud sy kop onbegrypend. “Wat maak hy dan daar?”
Sy haal diep asem. “Hy het vanoggend saam met die ingenieur uitgegaan na die stuk grond waar die KPA die huise gebou wil hê.”
“Wie hou hulle aan?”
“Blykbaar het ’n klomp mense die opslaankantoortjie van die kontrakteurs omsingel toe hulle ingegaan het om na die planne te kyk …”
“Ag nee!”
“Hulle het die KPA se motor waarmee Pieter gery het, aan die brand gesteek.” Haar stem kom rukkerig.
Hy trek haar teen hom aan. “Wat wil hulle hê?”
“Ek weet nie. Seker allerhande onmoontlike dinge. Huise dadelik. Ek weet nie!”
“Met wie het jy gepraat?”
“’n Kaptein …” Sy skud haar kop. “Ek kan nie sy naam onthou nie. Hy sê die polisie se onderhandelingspan is daar.”
“Wanneer het dit gebeur?”
“Ek weet nie! Dit gaan al úre aan, hulle het ons heelmiddag gesoek. Die kaptein sê …” Toe begin sy weer huil sodat sy nie verder kan praat nie. Hy voel hoe verskriklik bewe sy.
Sy eie bene is so lam dat hy met haar teen die lessenaar aanleun. Hy sien die jong man se gesig toe hy vanmôre by sy kamer ingeloer het om hom te groet voor hy werk toe is. Die lewendige donker oë agter die skilpaddopraam-Lennon-brilletjie, die skraal jong lyf reeds gepantser teen die aanslae van die dag. “Sien jou, Ruud!” het hy geroep.
Nou sit hy in ’n houthokkie vasgekeer tussen berserkte mense terwyl sy motor buite uitgebrand staan. Daar kom trane na sy oë toe hy skielik die vooroorgeboë jong nek onthou met die donker hare wat laag daarin krul.
“My lief …” sê hy en hou haar teen hom vas, magteloos.
“Ek het hom byna in Angola verloor,” sy klink paniekerig, “ek kan nie nog ’n keer …”
“Die polisie is daar …” probeer hy futloos.
“Wat kan die polisie doen? Die mense is buite hulself!”
“Wil jy dat ons daarnatoe gaan?”
“Die kaptein het gesê ons moenie. Ons kan niks doen nie, dis te gevaarlik.”
Ruud dink aan sy kamera wat in sy motor lê, aan die foto’s wat in so ’n situasie geneem kan word, maar hy onderdruk dit.
“Kom, ek gaan jou eers iets gee om te drink. Mens kan nie dink as jy so ontsteld is nie en jy kan niemand help ook nie. Het jy die kaptein se telefoonnommer?”
Sy skud haar kop verwese. “Ek het nie daaraan gedink om hom te vra nie.” Maar alreeds begin sy kalmer optrede haar tot bedaring bring.
“As hy nie binnekort terugbel nie, sal ons dit wel in die hande kry. Eerste moet ons nou tot ons sinne kom.”
Terwyl hulle die brandewyn sit en drink wat Ruud geskink het, lui die telefoon weer. Anne skrik so dat sy die helfte van die vloeistof oor haar langbroek uitstort.
“Ek sal antwoord,” sê Ruud dadelik.
Anne bly willoos sit. Hy kom spoedig terug om te sê dat die offisier met haar self wil praat. Dit blyk dat daar geen verdere nuus is nie, maar dat as sy sou wou, sy na die polisienoodpos buite Khayelitsha kon kom om nader te wees. Die aanbod aanvaar sy dankbaar en binne ’n halfuur is hulle op pad. Dit het donker geword en die middag se warmte het plek gemaak vir ’n ysige wind.
Terwyl hulle ry, begin daar ’n motreëntjie uitsak en die wind jaag vaal vlae oor die N2. Dis so donker dat die motors se ligte aangeskakel is. Langs die pad is die ry op ry plakkershutte beswaarlik nog sigbaar. Digby die lughawe sien hulle die groot bedrywigheid langs die pad. Polisievoertuie, verkeersvoertuie, skarrelende mense word deur die reën sigbaar. Alles skyn te sentreer rondom ’n nat bruin leërtent half tussen die portjackson-bosse verskans. Eenkant staan ’n Casspir en ’n ambulans.
“Hoekom is daar ’n ambulans?” vra Anne angstig.
“Dis maar net ’n noodmaatreël, hulle doen dit altyd,” sê Ruud en probeer sy eie paniek wegsteek. ’n Polisieoffisier kom hulle by die motor ontmoet en bring hulle na die beperkte beskutting van die benoude tent. Sy hoor nie werklik wat hy sê nie.
Dit het harder begin reën. Die wind ruk aan die tentseile. Persverslaggewers verdring mekaar, maar Ruud is duidelik bekend met hulle maniere en hou hulle weg van haar. Pieter se onmiddellike hoof by die KPA kom sê ’n paar niksseggende woorde en sy knik, al het sy hom nie gehoor nie. Sy merk dat sy gesig ’n pasteiagtige kleur het en sy bewerige vingers geel gerook is.
Pieter, dink sy, o God, Pieter!
Maar sy sê niks. Sy trek haar jas se kraag hoog om haar gesig op en
