darem seker?”
Sanet hét onthou. Meteens onthou. Die vorige week het sy tant Bybs geskakel en tóé al gehoor dat haar tante ’n plan het om die naweek na haar ouers te gaan. Sy het haar onderlip styf vasgebyt.
Kallie het vraend na haar gekyk.
“Ek het vergeet …” het sy berouvol geantwoord. “Skoon vergeet … Wat gaan ons nóú maak?”
“Goeie vraag!” Hy het hom na die ou huishulp gewend: “Sy kan mos in die huis slaap, of hoe?”
Petrusa se kop het opgeruk, en sy het Kallie met ’n kyk van die aardbol af probeer veeg. Haar volgende woorde was uitsluitend aan Sanet gerig: “Mevrou Bybs laat nooit nie die sleutel hier nie! Besaaids, ’n man kan nog alleen slaap in die huis, maar nooit nie die meisiekind nie.” Haar kwaai ogies het na Kallie geblits. “Miskien as haar naam nie Sanet Bo’man is nie – ma’ nie dié meisietjie nie!”
Kallie het half vies, half geamuseerd na die ou vrou gestaar. Hy was al jare lank gewoond dat sy haar tong op hom slyt, en háár sensuur skeel hom min.
“Nou waar de ongeluk moet sy anders heen gaan?”
Sanet het gesug en die stryd gewonne gegee. Sy was te moeg om verder te dink en het net krampagtig aan Kallie se arm bly hang. Hy sou weet. Hy móét mos weet! Ou Petrusa het die bleek gouekopmeisie net een kyk gegee en haar kombers stewiger om haar vasgevat.
“Vat haar na meneer Hugo toe. Hy sal weet wat om te maak!”
Dit was nie nodig om vir Hugo op te klop nie. Hulle het skaars aan die deur geraak, toe word dit oopgeruk.
Hugo het daar gestaan, donker teen die lig en baie kwaad. Hy het Sanet heeltemal geïgnoreer en ’n spervuur op Kallie gerig: “Waar de duiwel dink jy loop jy dié tyd van die nag met ’n meisie rond? Hoe werk jou verstand? Besef jy nie dat Sanet presies twee uur gelede al in die koshuis moes gewees het nie? En waar dink jy gaan jy nóú met haar heen?”
Sanet het Hugo aangegaap. Nog nooit het sy hom sulke woedende woorde in so ’n kort tydjie hoor sê nie. Tog het dit die hele situasie in perspektief gehamer: Onnadenkend! Ongehoord! Verkeerd!
Kallie was ook sigbaar verras, sy lughartigheid heeltemal geblus deur die aanval. ’n Lig in een van die woonstelle het aangegaan en Hugo het hulle aan hul boarms na binne getrek en die deur agter hulle toegemaak – ’n welkome pousetjie waarin Kallie sy denke effens kon orden.
“Ek het haar hiérheen gebring!” het hy heeltemal gaaf geantwoord, maar Sanet het die waaksaamheid in die blou oë gesien. Ongevraag het tant Bybs se woorde haar te binne geskiet: “Geen man om mee te speel nie, daai Hugo, sê ek jou!” En sy het geskrik toe Hugo se oë vlietend op haar rus en dadelik terugflits na Kallie toe.
“Dit kan ek sién,” het hy ysig laat hoor. “Wat ek wil weet, is waarheen jy op pád is!”
Kallie het ’n rukkie gestaan. ’n Bewegende spiertjie het die verset op sy kakebeen geteken. “Tsk! Ek ís mos jammer!”
“Daarby het ek nog glad nie gekom nie. Dis ook nie aan my wat jy die verskoning verskuldig is nie …”
“Nou goed dan!” het Kallie teruggekap. “Kan Sanet vannag hier in jou woonstel slaap?”
Hugo se oë het net effens geflikker.
“As opposed to what?” het hy saggies gevra, sy Engelse afkoms aan moederskant altyd aan die uitslaan as hy ontsteld is. Sy uiterlike koelheid kon nie anders as om Kallie te demp nie.
“Ag, niks nie, man. Wat kan ons nou anders doen? Sy kan tog nie na ’n hotel toe gaan nie, en tant Bybs is by haar ma-hulle!”
“Ou nuus. Ek het nogal aan haar gedink. Dis hoe ek verby Lilian gekom het toe Sanet nie betyds opdaag nie.” Hy het hom die eerste maal daardie aand na Sanet gedraai, heeltemal onpersoonlik gesê: “Onthou, jy het vergeet om uit te teken vir die naweek na tant Bybs toe. Jy’t vergeet om verlof te vra ook. Dáárvan kon ek jou nie red nie!”
Sanet het besef dat sy yskoud was van blote spanning. Sy het opgekyk, en ’n oomblik lank was sy vasgevang deur Hugo se grys oë in die songebruinde gesig. En sy het gesien hoe sy streng mond ’n oomblik lank versag. Toe het sy weggekyk.
“Dankie …” het sy gefluister.
“Ek sal vir jou skoon lakens uithaal,” het hy dadelik gesê, fronsend na die wit kring om haar mond gekyk. “Spring in die bed. Ek sal hier toesluit en langsaan by Jan en Marie gaan slaap. Hulle is al gewoond aan dié dinge …” Maar sy oë was op Kallie toe hy die laaste woorde sê.
Eers later sou sy dit herroep. Op ’n kampus trek nuus soos ’n veldbrand, en ’n maand of wat daarna het ’n vriend van Jan en Marie te veel gepraat. Hulle het vertel hoe ou Jan kla dat Hugo hom al weer die vorige nag kom pla het vir slaapplek. Daardie jonger boetie van hom weet mos nooit wanneer om sy meisies koshuis toe te bring nie, en dan moet hy wat Jan is watter tyd van die nag opvlieg en vir ou Hugo help bed maak in die sitkamer sodat die meisie in Hugo se woonstel kan slaap. Hoeka tyd dat Kallie vasgevat word …
Dit was in die kafeteria. Die praters by die tafeltjie langsaan se goedige geskerts was nie gemik om seer te maak nie, maar Sanet het verbouereerd opgespring. Haar kamermaat het vergeefs probeer keer. Sy het blindelings deur toe gepyl – en haar vasgeloop in ’n man met ’n blou trui.
Kallie. Kallie wat haar laggend vasgegryp het en sy vingers deur haar los hare getrek het. Eers tóé het hy die bruin oë vol trane gesien en haar vlugtig uit die maling van studente gepluk.
“Wassit?”
“Ek haat jou! Ek wil jou nooit weer sien nie, Kallie Malan!”
“Sjoeka! Dis ’n lang tyd! Wat het gebeur? Het jy Latyn gedop?”
Sy het haar hare teruggeskud, hom vierkant in die oë gekyk.
“Ek weet van die ander meisie!” Sy het geprobeer om hard en beskuldigend te klink. Maar die smeking in die bruin oë het Kallie nie ontgaan nie.
“Watter meisie van die hele paar wat ek gewoonlik uitneem?”
Hy wou haar skok, en hy hét. Dit was op stuk van sake nie moeilik nie. Sy was ’n eerstejaar. Vreemd op ’n vreemde plek. En alles in haar het op Kallie gefokus. Sy het sprakeloos bly staan.
Hy het haar hand gevat en begin aanstap, sommerso oor die groot plein na die spuitfontein se kant toe. En gepraat en gepraat …
“Meisietjie, meisietjie … Wat dink jy dóén ek die afgelope drie jaar hier? Jy is net ’n Ienk. Ek gee jou kans. Ek gee myself kans. Dit beteken nie dat ek jou minder liefhet nie.”
Kans? Maar het hy haar ooit … káns gegee?
Hier waar Sanet op die kaai staan, voel sy hoe die koue vasvatplek aan haar gekry het. Tot haar hand wat die papierbakkie vashou, is yskoud, want die neute het sy lankal opgeëet. Op die ingewing van die oomblik gooi sy die bakkie in die see, staan en kyk hoe die swart waters dit draaiend laat wegdobber. Sy ril. Nou moet sy regtig ingaan. Netnou vat sy koue, en waar het jy nou al ’n niesende bruid gesien! Die gedagte bring ’n flikkering van humor, maar dit verjaag nie die spoke nie.
Sy draai om en loop gejaagd weg, oor die bruggie,
