en weekheid sprei deur Hugo en word ’n onvermoë om sy oë van haar af te hou. Hy is verlig toe sy eerste praat, want hy kan self geen woorde vind nie.
“Wanneer was dit?” vra sy met ’n afgewende gesig.
Hugo besef met skrik dat hy al amper opgehou maal het rondom die feite van die verhaal, maar sy nog nie. Hy het ’n paar uur lank tyd gehad om hom tot versadigingspunt te dink aan ’n getroude Kallie. Sy nie. Sy kon nog geen vatlap vind om dié hittige idee mee aan te raak nie. Sy weet net hy’s getroud, en dit lê in haar brein soos ’n kool vuur.
“Drie dae gelede …” antwoord hy, besluit dan om met die hele mandjie patats vorendag te kom. “Hy het ’n telegram aan my ma-hulle gestuur, van Salt Lake City af. Hulle moes dus seker daar …” Hy kyk ’n oomblik lank weg, bring dan sy oë met ’n draai terug na waar sy ineengekrimp sit. “Hulle is seker daar getroud. Hy het my ma gister gebel, gesê sy moenie vrae vra wat hy nie kan beantwoord nie. En sy moet asseblief probeer begryp.”
Sanet se kop ruk so skielik op dat hy vervaard stilbly.
“Wát begryp?” vra sy yskoud. En ineens is dit nie meer ’n jong meisie nie, maar ’n vróú wat teenoor hom sit. Hy kyk asof versteend na hierdie nuwe mens wat eensklaps haar jongmeisieskap afgegooi het. rens uit sy skooldae flits daar ’n sitaat: “Hell hath no fury like a woman scorned …”
Hy vou sy arms oor sy bors – ’n vinnige beweging asof hy hom wil stut. Hy kyk aandagtig na die mat, volg die kurwe van die patroon asof sy lewe daarvan afhang. Dis net onmoontlik om haar so te aanskou. ’n Ware man kan eenvoudig nie voor soveel veronregte vrou staande bly nie.
“Wát begryp? Wat is daar om te begryp?” vra sy weer.
“My pa het glo die telefoon gevat en dieselfde vraag aan hom gestel. Glo gesê dis nie ’n kwessie van begryp nie, maar van aanvaar. So iets kan nie begryp word nie. My pa het hom ook gevra of hy besef sy ma sal vir skok behandel moet word, en hom toe ’n gelukkige huwelik toegewens. Toe’t hy die gesprek beëindig. Jy ken mos my pa.” En ná ’n klein pousetjie: “Kallie soek nie van vandag af moeilikheid nie. En nou het my pa sy mes vir hom in, dis seker!”
“Jou pa is lank nie ál een nie!” blits dit terug, vonke uit die oë.
“Goed so! Solank jy kwaad is, is daar lewe. En dit sal jou laat dobber. Want as jy eers gesink het, is dit klaarpraat.”
“Dis buitendien klaarpraat! En jy is ’n ou Jobstrooster! Praatjies, praatjies …” ’n Gloed slaan kol-kol op haar wange uit, ’n woede wat haar laat opvlieg uit die stoel. Sy loop na die radio omdat sy nie weet waarheen anders nie, skakel dit aan, hoor ’n paar Italiaanse woorde en skakel dit weer af. Sy wens sy het iets om te gooi of te byt. Maar sy het nie, en die naaste skyf is die man op die bank. Sy swaai om na hom toe met haar vlammende oë, en sy weet glad nie hoe mooi sy vir hom lyk nie.
“Woorde, ja!” smaal die sagte mond. “Dit ken die mense wat wil troos, goed. Maar intussen …”
“Sanet …” probeer Hugo tussenin, besef dan dat dit soos ’n tennisbal is wat jy teen ’n muur slaan – hy kom altyd terug. En as hy nou één ding verder sê, gaan sy twaalf terugsê.
“Intussen,” gaan sy dwarsoor sy flou protes voort, “ken hulle nie eens die betekenis van hul eie woorde nie, smeer net hul gedagtetjies aan jou af sodat hulle nie so sleg hoef te voel om jou onthalwe nie! Dit maak my amper nuuskierig om te hoor wat Kállie te sê gaan hê! Dat dit gaan drup van die heuning is nie altemit nie!” Sy bly skielik stil om asem te skep, asof sy opgewen was en te vinnig afgeloop het. Toe sy gaan sit, het haar woede meteens skoon verdamp. “Ag, Hugo, ek weet nie wát ek gaan doen nie!” Haar stem is ’n yl klankie. Sy loer na hom, maar hy sit ontspanne agteroor. “Ek is jammer oor … oor wat ek pas aan jou gesê het.”
“Alles reg! Ek sê mos, dit kan jou net goed doen. Ek stem ook saam. Daar gaan baie ouens wees wat die verkeerde ding op die verkeerde tyd gaan kwytraak. Maar vergeet hulle. Ek is nie een van hulle nie.”
“Nee … nee, ek weet.”
Hulle ete daag op en Sanet staan op om die deksels van die skottels af te haal. Twee heerlike biefstukke met kalfsoog-eier bo-op en gebraaide sampioene. Die geurigheid daarvan laat haar mond water, en sy besef dat sy tog honger moet wees.
Hugo betrag haar.
“Jy móét eet, hoor. Ek wil jou hierna ’n pilletjie gee om te slaap.”
Sy toon die verwagte reaksie, sommer dadelik, haar ken hoog gelig.
“Ek het nie pille nodig om oor Kallie te kom nie!”
“Praatjies!” piets Hugo fyntjies op sy beurt. “Blote praatjies. Ek glo dat as jy liefhet, jou hart hom reeds vergewe het. Nou bly daar nog jou verstand en jou liggaam. ’n Mens ly aan skok ná so iets!”
Sanet staan sonder spraak met die deksel in haar hand, sit dit naderhand bewend op die waentjie neer sodat dit skel kletter.
“Nee, ek …”
“Nou ja, ek wil geen argumente hê nie. Ek is moeg en ek het vanoggend laas geëet.” Taktiek van die man, so oud soos die berge. Uit die hoek van sy oog sien hy dat dit werk.
“Ag, ekskuus tog, Hugo! Ek het nooit daaraan gedink nie! Kom, ek skep vir ons in!” Sy buk by die trollie en begin inskep.
Hy glimlag net. ’n Glimlag wat merkbaar verstar toe die kaftan wegswaai van die mat af en ’n paar slanke enkeltjies in twee verslete pantoffeltjies ontbloot. Dis soos ’n seer wat iewers móét uitslaan …
Sanet word wakker van ’n gelui in haar kop. Sy rol swaar om, word dan mooi nugter. Sy sien op haar polshorlosie dat die klokke van Venesië die tiende uur uitgebeier het. Dié klokkespel was nog altyd vir haar onbeskryflik mooi. Maar vanoggend wil die stilte wat daarop volg, haar vasdruk. Sy het ’n dringende begeerte na lawaai, na ’n woedende geraas – enigiets wat haar sinne ’n tyd lank kan uitdoof.
Sy swaai haar bene van die bed af en gaan voor die hangkas staan. Sal sy of sal sy nie? Sy sál! Al haar wittebroodsklere wat sy en tant Bybs met soveel opwinding uitgesoek het, gaan dit ontgeld. Sy gaan hulle dra asof daar nooit enige gevoelswaarde aan geheg is nie, met die koele ongeërgdheid waarmee ’n mens ou klere dra. Sy haal ’n prettige songeel wolrokkie uit. In Rome gekoop. Tant Bybs het genoeglik gesug toe dié rokkie aan hulle gewys is: “Ag, kind, daar is darem niks wat by kóóp kom nie!”
’n Glimlaggie huiwer om Sanet se lippe, verslaan soos vlugsout as haar gedagtes weer terugspring na die hede. Daardie dag het sy aan Kallie gedink – wat hy van die rokkie sal sê, of hy die wye gordel van gevlegte wolstof om die smal middel sou raaksien. Hy is so lief vir mooi goed!
Dit brand agter haar oë en sy knip hulle vinnig. Hoe het Hugo nou weer gesê? Kwaad word is haar behoud. Nou ja, dan sal sy kwaad word!
Sy trek aan asof sy ’n trein moet haal, maak die swaar hare in ’n gesofistikeerde rol op haar kop vas, poeier liggies, tik groen oogskadu aan, gebruik rooi-rooi lipstiffie en ’n sprinkeling van blomgeur uit die huis van Balmain. Sy klamp ’n paar oorkrabbetjies aan, die pêreloorkrabbetjies vir haar troue. Sy skrik toe sy dit besef. Maar sy sien hoe dit sag teen die roomkleur van haar vel gloei, en sy draai weg voordat sy van plan kan verander.
In die sitkamer sit Hugo al by die ontbyttrollie. Gisteraand het hulle in betreklike stilte klaar geëet,
