eerste brief het sy selfs nog een van hom ontvang, waarin hy sy blydskap oor haar besluit uitgespreek het.
Daar was egter vir haar ’n briefie by die hotel op Swakopmund. Van Piet Coetzee.
Hy het haar gevra om tog asseblief met die treintjie tot op Karibib te kom, waar hy haar sou ontmoet.
Dit was ’n warm en vermoeiende rit met die ou treintjie. Piet Coetzee was egter op Karibib se stasietjie met sy perdekar en sy twee pragtige, vet-blink karperde.
Piet was ’n gawe maar stil man. Stieneke wou so graag uitvra oor Teuns, maar iets het haar gekeer.
Nadat hulle oor allerhande onbenullighede gesels het, het Piet onverwags self van Teuns Marais gepraat: “Juffrou . . . Teuns Marais het my gevra ek moet tog vir jou sê dat hy jou ongelukkig nie kon kom haal nie. Hy sal egter alles self aan jou verduidelik.”
’n Diep vrede het skielik in haar kom nestel. Dan was hy darem nog hier in Suidwes. Dan het daar net iets onvoorsiens voorgeval. Daar sal wel ’n goeie verskoning wees. Sy het haar verniet die afgelope paar dae so gemartel.
Sy het dankbaar geglimlag en nie eens die bekommerde trek op Piet se gesig raakgesien nie. “Is hy op die plaas? Hy is mos jou buurman.”
“Nee, hy is nie op die oomblik op die plaas nie. Hy is in Ovamboland. Ek gaan ook môre juis daarheen. Ons jag vir ivoor en ons het ’n rukkie terug die berig gekry dat daar weer ’n groot trop olifante is.”
“O!” Stieneke het so iets nie verwag nie en die wind was vir ’n oomblik heeltemal uit haar seile. “Het . . . het u nou spesiaal gewag om my te kom haal?”
“Ja! Ons is u vreeslik baie dank verskuldig, juffrou. Ons het ’n onderwyseres so nodig! Ek wou u darem nie afskrik deur ongasvry te wees nie.”
Hulle het laat daardie nag eers by die huis gekom. Ouma Martha het vir haar kom koffie maak en iets gegee om te eet.
Die volgende oggend is Piet Coetzee toe weg Ovamboland toe, waar Teuns al op hom gewag het. Sy wa was reeds gelaai en alles was in gereedheid.
Stieneke was baie dankbaar dat hy tog die moeite gedoen het om haar persoonlik te kom haal. Sy was vreemd ontsteld en hartseer omdat Teuns nie bereid was om die opoffering te maak nie.
Die Coetzee-kinders het egter dadelik haar hart gesteel. Anna, Piet se vrou, was ’n klaerige en onbeholpe soort mensie. Sy het al die reëlings in die bekwame hande van haar skoonma gelaat en haar heeltemal op die agtergrond gehou.
Die Coetzees het ’n pragtige huis gehad. Groot en prakties. Die een stoepvertrek is as klaskamer ingerig.
Stieneke was dankbaar vir die groot vertrek en ook omdat dit darem so ’n bietjie eenkant is. Piet het haar laat weet hoe ver elke kind se kennis strek; dit was ongelukkig nie juis baie ver nie en Stieneke kon dus die nodige boeke saambring.
Sy wou sommer dadelik met die lesse begin, maar ouma Martha het laggend gekeer. “Ag nee wat, my hartjie! Hulle kom al jare sonder geleerdheid klaar. Dis darem nou eers Januarie. Laat hulle eers aan jou gewoond raak en raak jy eers aan ons klimaat en omgewing gewoond. Julle kan so oor ’n week met die lesse begin.”
Niemand het iets van Teuns gesê nie en Stieneke het trots geweier om uit te vra. Sy het telkens die ongemaklike gevoel gekry dat niemand bewus is van haar werklike verbintenis met Teuns nie.
Gisteroggend was Stieneke al ’n week op die plaas. Hulle het vanoggend net begin om die boeke uit te pak toe ouma Martha, asvaal geskrik, hulle almal in die eetkamer byeenroep.
Daar was nie tyd om doekies om te draai nie. Ouma Martha het net gewag totdat almal daar is voordat sy met die deur in die huis geval het. “Luister, mense! Daar is nie tyd om doekies om te draai of om histeries te word nie. Simon het my nou net kom waarsku. Die Herero’s is besig om die plaashuise aan te val. Hulle het alles blykbaar tot in die fynste besonderhede uitgewerk. Hulle verdeel in groepe en val dan verskillende plase gelyktydig aan sodat die een nie die ander kan waarsku nie. Hulle het net gewag totdat die Beskermingstroepe weg is om die opstand op Warmbad te gaan onderdruk. Blykbaar is ons van die laastes om deur te loop.
“Simon sê hy het gehoop dat ons sou vryspring omdat hulle nog niks weer gehoor het nie. Maar hulle is nou op pad hiernatoe.”
Anna het histeries aan die gil gegaan en was die situasie nie so swanger van vrees nie, sou Stieneke gelag het. Ouma Martha het, sonder om haar relaas te onderbreek, vir Anna ’n taai klap gegee en verder met die kinders gepraat.
“Ons moet die wa laai en voor sononder weg wees van die plaas af. Elkeen pak sy eie klere in. Julle kan goedjies wat vir julle belangrik is, ook inpak. Ons moet sorg dat die wa so gou moontlik gereed is. Ek sal sorg vir kos en eetgerei.”
“Ouma!” Die kinders het in ’n stywe bondeltjie om haar kom saamdrom toe die implikasies van haar woorde tot hul verstandjies deurdring.
“Toe maar, hartjies! Ouma is mos hier!” Die kinders was vreemd gerusgestel deur hierdie woorde en het stil-stil verdwyn om hul goedjies in te pak.
“Anna, gaan kyk jy na die kinders se goed en kry vir ons medisyne ook. Ek sal die kombuis behartig.”
“Maar, Ma! My huis! My pragtige huis!” Dit was asof Anna se verstand nie verder wou dink as die hier en nou nie.
“Anna, ons kan nie die huis op die wa kry nie!”
Anna het verwese omgedraai en agter die kinders aangeloop en Stieneke en ouma Martha het alleen agtergebly.
“Jy kan al jou goedjies inlaai, kind. Ons kan nie verwag dat jy van jou goed hier moet agterlaat nie.”
“Nee wat, tannie. Ek sal net die nodige neem. Ek sal graag die kinders se boeke ook wil inpak.”
“Luister!” Ouma Martha het haar lip ingedagte gekou. “Ons neem liewer kos en klere saam, dis belangriker. Ek sal Simon vra om vir ons ’n klompie waardevolle goed te gaan wegsteek. Anna! Antjie!” Ouma Martha is al klaar weer jammer vir arme Anna.
“Ja, Ma!”
“Kom ons pak vinnig van die kosbaarste goed in, dan stuur ons Simon met die donkiekar om dit daar agter die kop by die holkrans te gaan wegsteek.”
Anna het skielik deur die trane geglimlag en haar arms om ouma Martha geslaan en haar styf vasgedruk.
“Dankie, Mamma!”
Simon het koorsagtig gehelp en twee vragte wegsteekgoed weggery terwyl hulle die wa gelaai het.
Hy het hulle aldeur aangejaag terwyl hy die omgewing soos ’n arend bespied het. Later het hy emmers en houers vol water oral in die huis kom neersit.
“En nou, Simon?” Ouma Martha het verbaas na hom gekyk.
“Wanneer ek sien hulle is naby, sal ek die goed in die huis natgooi, dan sal dit nie so maklik brand nie. Hulle vlug dadelik weer en dalk kry ek die vlamme sommer gou dood. Ek gaan hier naby wegkruip.”
“Simon, jy is dan ook ’n Herero, hoekom vertel jy vir ons hiervan?” Ouma Martha het onbegrypend na Simon gekyk.
Simon het verleë voor hulle gestaan en daar was onverwags trane op sy verrimpelde wange. “Julle was goed vir my. Julle
