is nie van plan . . .” begin Elbie heftig, maar laat haar sin in die lug hang toe Nicolas huiwerig aan die oopstaande kamerdeur klop. “Soek Pappa iets te drinke?” vra sy en staan op.
Nicolas stoot die vingers van albei hande deur sy silwergrys hare, ’n uitdrukking van volslae onbegrip op sy gelaat.
“As Pappa met ’n astronomiese, argeologiese of filosofiese probleem worstel, bel een van Pappa se vriende of oud-kollegas,” sê Elbie behulpsaam, bekend met al die simptome wat Nicolas openbaar voordat hy met ’n lesing oor ’n onverstaanbare onderwerp begin.
“Die man . . . Die man is klaar hier,” druk Nicolas sy verwarde gedagtes in woorde uit. “Eers bel Giepie van Graan . . . ’n Slim sakeman, dié Giepie. En nou is die man hier.”
“Watter man, Pappa?” vra Anneke geduldig.
“Het ek nie gesê nie? Die man wat Giepie gestuur het om Elbie te kom haal. Ek is besig, dogters. Julle moet my verskoon,” antwoord hy, draai om en begin wegstap.
“Pappa, wag!” Elbie draf agter hom aan. “Hoekom wil oom Giepie met my praat? Wie is die man wat my kom haal?”
“Hierdie man,” sê Luan uit die oopstaande glasdeure wat na die sitkamer toe lei.
Nicolas steek in sy spore vas. “Ja, ja, dis die regte man. Laat my nou met rus, Elbie. Ek wil nie weer gesteur word nie,” sê hy meer verstrooid as ferm, gaan sy studeerkamer binne en maak die deur agter hom toe.
“Jy het gehoor wat jou pa gesê het, Elbie: ek is die regte man. Sal ons gaan?” vra hy, treiterende lag in sy stem.
Sy kyk na hom, wil hom afjak, maar word oorval deur ’n delikate trilling wat haar hele wese vul. Dit voel so sag soos sonlig wat deur groen lower syfer; so lig soos ’n seepbel waarin ’n reënboog wegkruip; so elektries soos die aanraking van sy hand in die skemerte langs die meer . . .
“Ek kneus nie bloeisels nie,” sê die stem van gister in haar hart en doof die ragfyn trilling.
“Ekskuus?” vra sy verward en knip haar oë vinnig, ineens bang dat sy gedroom en moontlik in haar slaap gepraat het.
“Ek het gevra: kan jy self loop, of sal ek jou na my motor toe dra?” antwoord hy en hou haar geamuseerd dop.
“Dis ’n simpel vraag,” sê sy geraak. “Ek wens net ek het ’n normale, dom pa gehad wat ’n boodskap in verstaanbare taal kon oordra. Kan jy?”
“Normaal en dom wees? Ek meen so, ja,” antwoord hy met ’n erns wat deur die dansende lag in sy oë weerspreek word.
“Hoekom het oom Giepie jou gestuur om my te kom haal?”
“Seker maar omdat hy niemand anders gehad het nie. Jy weet tog oom Giepie kom selde of ooit dorp toe. Selfs sy bankbestuurder en sy prokureur besoek hom aan huis.”
Elbie sug haar ergernis uit. “Ek weet, ek weet, maar wat wil oom Giepie met my maak?” Sy sien ’n glimlag aan sy mondhoeke pluk en vervolg boos: “Ek het nog nooit twee woorde met oom Giepie van Graan gepraat nie. My pa kuier soms by hom, maar dis net omdat hulle albei . . . agterstevoor is. Wat wil hy van my hê?”
“As ek beloof om die rol van jou persoonlike lyfwag te speel, sal jy saamkom en hoor wat hy te sê het?”
Sy kyk in sy oë en voel twyfel en onsekerheid uit haar vloei; weet intuïtief dat sy altyd veilig sal wees by hom, en knik woordeloos.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
