oë was groot toe sy afkyk op Alfons se aswit gesig. Haar vaardige verpleegstershande het vinnig Clara se lomp verband afgehaal en dit vervang deur ’n stewige wit verband uit ’n wit kussingsloop geïmproviseer. En sy het Clara laat tee maak – ’n sterk, stroopsoet brousel, wat Alfons eers teësinnig laat proes het, maar wat hy toe maar gedwee saam met twee pynpille gedrink het.
“Jy moet bloed kry,” het Erna kortweg gesê, haar vingers lig en professioneel op sy pols.
Maar Alfons se mond het koppig getrek.
“Oor my dooie liggaam,” het hy gesê. “Ek wil nie ’n dokter hê nie en ek wil nie bloed hê nie. ’n Mens weet buitendien nooit wie s’n dit was nie en ek was nog altyd ordentlik.”
“Jy sal nog spot,” het Erna kwaai gesê, maar tot Clara se verbasing nie verder aangedring nie. Miskien was dit die blik in Alfons se oë. Waarskuwend en gedetermineerd. Hy was kapabel en staan daar op en strompel verder aan na wie weet waar as hulle nie maak soos hy sê nie.
“Asseblief, luister … Ek weet dis vir julle moeilik om te begryp en ek weet dat jy eintlik my geval behoort te rapporteer, juffrou, maar ek weet wat ek doen, gló my.”
Erna het nadenkend na hom gekyk, haar smaakvolle blou pakkie se romp met haar hande platgestryk.
“Jy moes naby aan die geweer gewees het, want die koeël is een kant in en anderkant uit,” het sy sag gesê.
“Gelukkig, nè,” het hy moeg geglimlag, bedag na Erna geloer van onder sy digte swart wimpers.
“Hm … Jy kon ook dóód gewees het,” het Erna koel opgemerk. “Ek sal ná die onthaal ’n bietjie penisillienpoeier by my woonstel gaan haal.”
Alfons het sy oë toegemaak en skaars merkbaar geknik, en hulle het nog gestaan en kyk, toe is dit asof die sagte wind van buite in sy lyf intrek en met swaar, reëlmatige asemteue sy gesig stil en uitdrukkingloos laat word. Clara het gebuk en die duvet oor hom getrek. Sy het Erna se oë vraend op haar gevoel.
“Ken jy hom goed?” het sy gevra, haar vingers deur haar ligbruin haardos getrek soos wanneer sy onseker is.
Clara het haar skouers opgehaal.
“Baie lank en tog ook glad nie,” het Clara gesê, haar blik verwonderd op die slapende man.
Die voordeurklokkie het luid geskel, en hulle het al twee gewip soos hulle skrik.
“Snaaks hoe bangerig ’n mens deesdae is,” het Clara verleë gesê, en Erna het net geknik en toe vooruit gestap in die gang af om vir die gaste te gaan oopmaak.
Clara kan die vroeë oggendstilte van die huis oplaas nie meer verduur nie. Sy wip onder die donskombers uit en trek haar wit woljapon aan, druk haar hare met haar vingers terug. Toe loop sy op haar tone in die gang af en loer by haar slaapkamer in. Alfons lê nog byna net soos sy en Erna hom gisteraand gelaat het nadat die gaste weg is. Hulle het die bebloede hemp van hom afgesny, die arm weer verbind en hom nog pynpille ingegee. Hy het net vaagweg geroer en sy dank geglimlag. Maar dis tog of sy gesig nou meer kleur het. Ook sy mond lyk sagter, asof hy vrede gemaak het met sy rare omstandighede.
Clara draai terug en loop saggies kombuis toe. Skakel die ketel solank aan. Erna sal nou-nou weer hier wees. Sy het verlede nag beloof om weer na haar pasiënt te kom omsien voordat sy op diens gaan.
Clara gaan staan by die oostelike venster en trek die oranje gordyntjie weg. Sy trek haar asem onwillekeurig in. Nooit sal die mooi van ’n sonsopkoms vir haar alledaags word nie. Soos ’n groot, rooi ballon wat van agter die kim opstyg, kom die son oor die Drakensberg op. En vir ’n stonde gloei die wêreld rosig en vredig, die donker klowe ’n oomblik nog in skadu gehul, die spits kruine helder omlyn.
Dit sou ’n volmaakte dag gewees het, dink Clara, as dit nie was dat daar ’n gewonde man in my bed lê en slaap nie. Ook op gisteraand het die donker kol gerus. Die oomblik toe Janus Minnaar die voorkamer binnegestap het, wou sy hom sê van sy broer wat gewond in haar huis lê. Maar sy swart oë was soos altyd effens sinies. En toe hy na haar kyk, het hy lig geglimlag.
“Huil jy nog so maklik, Sneeuwitjie?” het hy gevra, sy breë skouers effens weggedraai terwyl hy oorleun om een van haar donkerblou vase krities te bekyk. “En is dít jou tranefles?”
Sy was weer kwaad soos in haar kinderjare. Maar hy het skielik opgekyk en haar betrap, die bewing van haar lippe gesien en haar hande, wat sy soos altyd wanneer sy ontsteld is voor haar middel saamgeklamp het.
“Haai nee, moenie kwaad word nie,” het hy gesê, maar sy stemtoon was soos altyd onbewoë, sodat sy nie die moed gehad het om enigiets te sê nie. Wat ’n eienaardige, geslote mens, het sy gedink. ’n Mens sou nie kon dink dat hy en Alfons broers is nie. Ook op skool was Janus die eenkantkind. Alfons was die een wat hom by die groep geskaar het en pouses speels by haar en die ander dogtertjies kom niekerbols bedel het. Maar Janus het selde meegedoen. Kommentaar lewer, dié kon hy wel … dit het sy skielik gisteraand besef. En sy kommentaar was nie heeltemal sonder insig nie.
“Dis mooi goed dié van jou,” het hy eensklaps langs haar opgemerk, ’n glasie sjerrie in sy skraal bruingebrande hand. “En ek weet nou, dis soos wat jy binnekant lyk, Sneeuwitjie, vol pret en allerhande kleure.”
Haar mond het verbaas oopgeval, en uit die hoek van haar oog het sy gesien hoe die plaaslike koerantverslaggewer nader staan om ook te hoor. Maar Janus het ’n ferm hand om haar skouers geslaan en met haar tot in die anderkantste hoek van die woonvertrek gestap. Toe het hy stadig en bestuderend afgekyk na haar.
“Hmf … ’n Mens kan jou met jou misgis, weet jy,” het hy opgemerk.
“Hoe dan so?” het sy glimlaggend gevra, meteens in beheer van die situasie, seker van haarself onder sy warm, waarderende blik wat pal op haar rus.
“Wel,” het hy lui begin, “Alfons het altyd geweet te vertel dat jy nog ’n mooi meisie gaan word …” Toe skielik gefrons, na die sjerrie in sy hand getuur en weer geglimlag. “Ja, hy was doodseker dat jy nog ’n treffer gaan wees. Hy is mos van alles so doodseker.”
Clara het ’n bewerigheid voel oopkol in haar, maar tog geglimlag en haar kop geknik.
“Ja. Sy resep vir my sukses was baie swart koffie. Dit sou my mos minder wit maak …”
Sy swaar kop met die donker hare soos sy broer s’n, het gekantel soos wat hy dink. En sy oë het gelag met haar.
“Wil jy glo! Wel, dit het gewerk. Pleks van wit en bleek is jy nou blond en beeldskoon. Weet jy, met jou rooi rok en al jou mooi bont goed so om jou, laat jy my aan ’n kaleidoskoop dink! As ’n mens net weet hoe om te kyk, sien jy die wonderlikste goed. Mag jou lewe altyd kleur hê!”
Hy het sy glasie gelig en op haar toekoms gedrink. Sy was so gelukkig soos lank laas. ’n Warm geborgenheid het in haar kom lê. Sy het dit sommer gesê ook.
“Dankie, Janus. Jy weet nie wat dit vir my beteken dat jy en Barry Struwig hier is vanaand nie. Ek verlang soms na julle ou klomp, weet jy.”
“Ja? Maar dis mooi … jy sal dalk nog dieselfde soet woordjies by ou Barry hoor. Hy kyk al heelaand leepoog na jou.”
“Ek sien so, ja,” het sy koel geantwoord. Want dit was waar. Barry Struwig se blougroen oë het haar sedert hul herontmoeting netnou in die voordeur nie ’n sekonde lank verlaat nie.
“En
