weer terug te wees hier in die berge. Ek het gedink jy het soos Alfons geraak. Te geleerd en vol dinge om weer op ’n stil plek te aard.”
“Ek … dis baie lekker hier,” het sy gestamel. “Hier werk baie ander kunstenaars wat in die stede uitstal en soms hier ook tentoonstellings hou.”
“Ja, ek weet,” het hy kortaf gesê. En toe skielik: “Dis net dat ek daaroor wonder dat jy so alleen hier bly. Jy is ’n vrou, Clara.”
“Clara …” het sy verwonderd herhaal. “Dis die eerste maal dat jy my so noem.”
“Dis die eerste maal dat ek so aan jou dink,” erken hy. “Maar regtig, Clara, dis gevaarlik so alleen.”
“Maar … dis tog my huis dié en ek is darem nie heeltemal weerloos nie.”
“Jy is,” het hy haar stilgemaak, sy stem hard sodat ’n paar mense rondom hulle skielik stilgebly het. Hy het sagter voortgegaan: “Jy moet snags die deure sluit, hoor. En hou maar ’n buitelig aan. Sal goed wees as jy ’n rewolwer ook het – as jy nie kan skiet nie, sal ek jou leer. Jy moet my net laat weet wanneer om te kom.”
Clara het hom sprakeloos aangestaar, in sy swartblink oë net erns en besorgdheid gelees. Ook Barry Struwig, wat nader gestaan het om die laaste paar woorde aan te hoor, het instemmend geknik.
“Hier in die berge moet ’n vrou weerbaar wees, Clara. Janus het heeltemal reg. Ons is hier ’n klipgooi van die landsgrens af.”
Clara het gevoel hoe haar hart opskuif om in haar keel te klop. Sy het swaar asem geskep en lief met hulle geglimlag.
“Wel, dit mag seker so wees … Maar sê my nou eers, Janus, hoe gaan dit met Alfons?”
“Pierewaaier en prokureur,” het Barry meteens breedsprakig geantwoord, en toe Clara skerp na hom kyk: “Toe maar, ek speel sommer. Die ou het baie goed gevaar, sou ek sê. Woon in ’n kothuis in Melville en het ’n groot praktyk in die stad.”
“Nou weet jy alles,” het Janus bot geantwoord toe sy vraend na hom draai. “Nag, ek moet nou gaan … Ek is bly ek het gekom, hoor.”
“Ek ook,” het sy hartlik gesê. En impulsief bygevoeg: “Kom weer!”
Hy het sy glasie langs ’n bak vol kosmos neergesit en vol na haar gekyk.
“Miskien, maar ou alleenlopers soos ek kuier nie juis nie. Te bang ons raak gevang, sien.”
Vabond, het sy gedink. As jy kan reguit wees, ek ook.
“Stel nie belang nie,” het sy luiters geantwoord. “Wil net maats wees.”
En vir die eerste maal vandat sy kon onthou, het Janus Minnaar uit sy keel gelag. Die harde, helder lag van iemand wat sy lewe in die ooptes leef. Mense het opgehou praat. Sommige het hom gesteurd agternagekyk, ander was verwonderd. En toe hy uit is, het baie van haar gaste mekaar verdring om ’n woordjie met haar in te kry. So asof hulle eers die alleenloper ’n kans gegun het om sy sê te sê. En Barry Struwig het om haar bly draai. Aan die een kant was sy bly daaroor. Hy was immers ’n ou bekende wie se oog sy in die roesemoes kon vang. Maar toe Ronnie Meiring, die plaaslike verslaggewer van die streekkoerant, nader staan en begin vrae vra, het sy nie aan Barry gedink nie.
“Juffrou Coetzer, hoe sou u self u werke beskryf?”
“Kaleidoskopies,” het sy Janus se woord herhaal. “Ek wil graag die krag van vorm en kleur in my pottebakkerskuns weergee.”
Hulle het foto’s geneem, van die vertrek vol mense en van haar potte en vase. En van haar by die pienk-en-blou vaas vol kosmos. Maar toe die kamera flits, het sy besef dat Barry langs haar kom staan het, sy arm baie liggies agter om haar lyf. Hy was ook die laaste een wat vertrek het. Hy het bly gesels en koffie drink sodat Erna naderhand grootoog getrek het en agter sy rug met haar vinger kamer toe gewys het. Maar dit was onnodig, want nie vir een sekonde het Clara vergeet van die man in haar slaapkamer nie …
Alfons, wat so uit die niet verskyn het. Sy het haar dit altyd anders voorgestel. Sy sou terugkom en die seuns van agter die berg een vir een ontmoet. Liefs in ideale omstandighede. By kerslig of in die maanskyn, en sy self fyn soos ’n fee in ’n wolkie van sy en parfuum. Een vir een sou die Minnaars en Barry Struwig voor haar swig, onherroeplik verlei deur haar begeerlikheid …
Clara skrik haar koud daar waar sy voor die venster staan. Is dit dan wat sy nog altyd onbewustelik wou hê? ’n Soort soete wraak wat ’n ou en bitter begeerte sou bevredig? Om een maal die middelpunt van die drie seuns se verlangens te wees?
Sy sug diep. Hoe onbegryplik infantiel is die meeste van ’n mens se drome nie. En hoe anders die werklikheid. Dat Alfons haar met hul herontmoeting darem so die skrik op die lyf sou jaag. Wát op aarde sou tog regtig gebeur het? Wie sou op hom geskiet het, of was dit maar ’n ongeluk? Alfons, met sy sterk skouers en ondeunde oë en robuuste deernis vir ’n klein meisietjie wat soos ’n stertjie agter hom aan gedros het.
“Clara?”
Sy vlieg om, sien Alfons in die deur afwerend ’n hand ophou en skeefweg glimlag.
“Moet tog nie so skrik nie,” sê hy paaiend, tree vinnig vorentoe om homself met die gesonde hand op die kombuistafel te stut.
“Terug!” raas Clara dadelik. Hy is so bleek soos die dood en dis duidelik dat hy net met die grootste inspanning op sy voete bly.
Sy gesig vertrek van pyn en hy sê grimmig: “Dit lyk so, ja … Ek sal maar moet gaan lê – maar nie hier nie. Ek plaas jou in ’n baie moeilike situasie.”
“Dis nes jy sê,” antwoord Clara koeltjies en kom vat hom stewig om die lyf om hom weer kamer toe te help.
Maar hy praat nie verder nie, sak net met ’n dankbare kreun op die bed terug.
“Ek bring nou vir jou koffie,” sê sy en kry gou haar klere uit die kas om in die badkamer te gaan aantrek.
Sy stort haastig en was hare, trek ’n blou T-hempie en jeans aan. Haar hare kam sy net uit en los dit om so droog te word. Maar sy tik parfuum aan. Van die heel jongste uit Rome. “Vir die vrou met flair en finesse”, word dit in die advertensies beskryf. Clara kry ’n bietjie lag vir haarself, maar skud dan haar hare ietwat aggressief terug, sit lipstiffie en oogskadu aan en gaan maak koffie. Toe sy dit stomend, swart en soet langs Alfons op die bedkassie neersit, is sy vasbeslote.
“Jy kan hier bly. Ek sien trouens nie wat jy anders kan doen nie. Maar op een voorwaarde. As ek so te sê met jou lewe vertrou kan word, wil ek ook weet wat gister op die berg gebeur het. Jy sien, Alfons, ek was ook bo teen die hang. En ek het drie skote gehoor. Kort ná mekaar. Wié het op jou geskiet?”
Sy oë verdonker en hy antwoord eers nie. Toe sug hy: “Ek weet waaragtig nie.”
“Nou maar hoe …” begin sy verslae, maar hy val haar byna verwoed in die rede, hyg na asem en pers sy ooglede saam asof hy pyn het.
“Néé! Ek sê jou ek weet self nie … Alles is so deurmekaar! Sodra ek weet, sál ek jou mos sê!”
“Goed … goed dan,” sê sy haastig, help hom om sy koffie te drink. Sy sit by die koppenent van die bed en stut hom, maar selfs toe mors hy nog, so bewe sy hand toe hy die beker neem. Clara voel met die agterkant van haar hand teen sy voorkop en skrik
