twee seuns sit nader aan Trompie. Sy oë skitter ondeund.
“Ons gaan sien oom Jorrie,” sê hy, “en ons koop die fiets op skuld.”
Blikkies en Dawie kyk hom verbaas aan.
“Ja, dis wat ons gaan doen, ouens!” sê Trompie opgewonde. “Ons vra vir oom Jorrie of ons die fiets kan afbetaal!”
Sy twee maats dink ’n paar oomblikke daaroor na, dan sê Blikkies: “En waar gaan ons geld vandaan kry om dit af te betaal?”
“Ons spaar elke maand dat dit klap sodat ons aan die einde van die maand genoeg geld het om die paaiement te betaal. Dis so maklik soos dit.” Trompie wonder hoe hulle dit gaan regkry, maar hy sê niks dáárvan nie.
Die seuns verkas dadelik na meneer Jordaan se fietswinkel in die hoofstraat. Klein Dawie sit voor op die fiets by Blikkies.
Toe hulle by die winkel instap, sê Trompie: “Laat ek praat, ouens. Ek weet mos hoe besigheid werk.”
Meneer Jordaan sit agter ’n toonbank. Hy loer oor sy bril na die drie seuns.
“Môre, oom Jorrie,” sê Trompie vriendelik.
“Môre, Trompie,” sê die ou man. “Wat kan ek vir julle doen?”
“Ons wil ’n fiets koop, Oom. Een soos my pa vir my hier gekoop het.”
“Dis goed, ja. Ek het nog een. Hier staan hy.”
Met verlangende oë kyk die drie seuns na die fiets. “Rooie slaan sowaar dood neer as ons dié ding vir hom gee,” mompel Trompie.
Hy sien al hoe hulle vier met hul rooi fietse (Dawie en Rooie se fietse sal natuurlik ook moet rooi geverf word) die wêreld platjaag.
Maar dan sien Trompie die fiets se prys en sy oë rek. Dis ’n geweldige spul geld.
Hy maak keel skoon en glimlag vriendelik vir die winkeleienaar. “Ons het ongelukkig nie genoeg geld om dit kontant te koop nie, Oom.”
“Nie?”
“Nee, oom Jorrie. Ons wil dit asseblief op skuld koop.”
Meneer Jordaan haal sy bril af en maak dit skoon. Hy sit dit weer op en loer daaroor na die drie seuns. Hy weet Trompie se pa is die bankbestuurder en die ander twee se pa’s is suksesvolle sakemanne.
“Ek dink ons kan dit so reël, Trompie. Wil julle die fiets in paaiemente afbetaal?
“Net so, Oom.”
“Wel, ek sal dit vir julle maklik maak. Julle betaal ’n deposito en dan betaal julle die res oor ses maande af. Hoe klink dit?”
“Top, oom Jorrie, ons bring sommer binne ’n paar dae vir Oom die … die …”
“Deposito?”
“Ja, die deposito.”
Toe die seuns buite is, sê Trompie opgewonde: “Sien julle – dit was maklik.”
“Maar waar gaan ons die deposito vandaan kry?” vra Blikkies terwyl hy sy kougom van die een kies na die ander versit.
Dit ís nogal ’n probleem! Dawie demp Trompie se geesdrif nog verder wanneer hy sê: “Dit gaan ’n lelike storie afgee om vir ses maande daai paaiemente af te betaal.”
Toe die drie verby die bank ry, kyk Trompie ingedagte na die wit gebou. Dan rem hy en hou stil. Blikkies en Dawie maak ook so.
“Wat nou?” vra Dawie.
“Ek dink sommer aan iets.” Trompie kyk fronsend na die bank.
“Al weer,” sug Blikkies.
“’n Bank is mos ’n plek waar daar baie geld is, nè?”
“Dis reg,” sê Blikkies, “maar hoe gaan ons daarvan kry?”
“Wel, hulle leen mos vir mense wat dit nodig het geld – en ons het dit broodnodig,” sê Trompie.
Blikkies en Dawie aarsel nog, maar Trompie spring van sy fiets af.
“Kom,” sê hy. “Ons gaan by die bank geld leen.”
“En hoe gaan ons die skuld terugbetaal terwyl ons nog oom Jorrie se paaiemente ook moet afbetaal?” wil Blikkies weet.
“Moenie so oor alles kerm en kla nie,” sê Trompie kwaai. “Wil julle hê ons moet vir Rooie ’n fiets kry, of nie?”
Ja-nee, natuurlik wil hulle.
“Nou moet dan nie so baie teëpraat nie,” sê Trompie. “Ek weet mos van besigheid.”
Die drie stap by die bank in. Trompie trek sy kouse wat op sy skoene lê op. Blikkies en Dawie stryk hul hare ’n bietjie reg.
Die seuns loer oor die toonbank. Trompie maak keel skoon. Die kassier kyk verbaas na hulle. Trompie was nog maar min in sy lewe in die bank en die kassier het onlangs eers op Kwaggaberg begin werk.
“Wat kan ek vir julle doen?” Hy kyk agterdogtig na die drie vuil gesigte.
“Ek wil met my pa praat,” sê Trompie en hy probeer sy stem grof maak.
“Wie is jou pa?”
“Die bestuurder, natuurlik.”
“Is jy meneer Toerien se seun?”
“Ja, ek is Trompie.”
“Wag asseblief ’n oomblik.”
Die kassier beweeg na ’n deur langsaan en gaan daar in.
“Moenie so verskrik lyk nie,” fluister Trompie vir Dawie en Blikkies. “Maak of julle gewoond is aan banke.”
Trompie staan kastig ongeërg en rondkyk. Hy probeer soos ’n groot sakeman lyk.
“Julle kan maar ingaan,” sê die kassier. Trompie stap voor, dan Blikkies en dan Dawie.
Dawie loer oor sy skouer na die kassier. Die man kyk hulle vies agterna.
“Dankie, Oom,” sê Dawie en stap vinnig agter die ander twee aan.
Trompie klop aan die deur waarop daar “Bestuurder” staan.
“Kom binne,” hoor hy sy pa se stem. Die drie stap in. Hulle het hul pette in hul hande. Dawie maak die deur sag agter hom toe. Hy voel hoe die duur tapyt waarop hulle staan, sy voete kielie. Hy wens nou hy het vanoggend skoene aangetrek.
“Ja, Trompie?” vra meneer Toerien glimlaggend. Die drie seuns lyk tog te koddig hier in sy kantoor.
Trompie sluk een keer en dan sê hy: “Ons is hier om Pa amptelik te spreek.”
