nie. Sy draai om toe sy iemand agter haar hoor en kyk op in Peter Hofmeyr se gesig.
“Terug op jou pos,” sê hy. “Goeiemiddag, doktor Ollsen. Hoe gaan dit vanmiddag?”
Nicoline staan op en gaan staan by die venster totdat Peter Hofmeyr klaar is met sy pasiënt. Hendrik Meyer se bed is nog altyd leeg, sy voel steeds hartseer wanneer sy daarna kyk.
“Ek is klaar,” sê Peter vir haar. Toe sy weer gaan sit, kyk hy haar krities aan. “Is jy nou weer gesond?”
Onwillekeurig vat sy met haar hand aan haar nek en hou die kraag van haar baadjie vas. “Ja dankie.”
“Het jy die briefie langs jou bed gekry?” vra hy.
“Ja.” Sy ontwyk sy oë. “Ek het egter geen benul wat daarop gestaan het nie. Jou handskrif is onleesbaar, soos ek al by ’n vorige geleentheid genoem het.”
“Dis nie so erg nie,” protesteer hy. “Kon jy dit regtig nie lees nie of is jy net wederstrewig?”
“Ek kon dit nie lees nie.”
“Dit was instruksies omtrent die medisyne. En ’n vermaning om ’n dokter te gaan sien as jou keel nie beter word nie.”
“A!” sê sy. “In daardie geval was dit nie nodig nie. Ek het vinnig beter geword.”
“Danksy my tydige intrede.”
Sy haal haar skouers op. “Jy moet maar jou rekening stuur.”
“O, ek sal,” verseker hy haar. “Huisbesoeke is natuurlik teen ’n spesiale tarief.”
Kurt Ollsen lê na hulle en kyk. Hy sukkel nog om sy oë te beweeg, soms maak hy hulle toe asof hulle eers weer moet rus.
“Het jy al uitgevind wie jou naaste dokter is?” vra hy. “Dis beter om dit te doen voor jy weer siek word.”
“Ek beplan nie om weer siek te word nie,” sê sy koel. “Maar ja, ek het gesien waar die spreekkamer is. ’n Dokter de Beer.”
“Dis goed.”
“Rosa weet van hom,” kan sy nie help om te sê nie. “Hy is glo ’n liewe, simpatieke –”
“Natuurlik,” val hy haar in die rede. “Vaderlik en inskiklik. Jy het genoem wat jou voorkeure is.”
Sy druk haar lippe opmekaar. “Ten minste sal hy nie vir ’n siek mens so ’n aaklige soutbrousel gee nie.”
Hy glimlag. “Dit was ’n vergissing. As jy nie sout in ’n suikerpot gegooi het nie sou dit nooit gebeur het nie. Ek het nog nooit gehoor van iemand wat dit doen nie.” Hy kyk op sy horlosie, skrik en draai weg. Sy sien net die pante van sy wit jas voor hy in die gang af verdwyn.
“Ons kom nie eintlik goed klaar nie,” sê sy vir Kurt. “Ek en jou dokter. Al wat ons gemeen het, is jou welsyn.” Sy bly nog ’n halfuur by hom en staan toe op om te loop omdat dit Vrydagaand is en Neil haar kom oplaai. “Ek sien jou môre weer.” Sy buk af, soos sy altyd doen, en soen hom op die voorkop. Sy oë flikker effens en dit lyk asof sy mond beweeg, asof hy iets wil sê, maar dit nog nie regkry nie.
In die parkeerterrein haal sy haar sleutels uit haar handsak en wil net oopsluit toe sy ’n man by die motor langs hare sien staan. Sy motordeur is oop, hy staan na haar en kyk. Hy praat oor ’n sellulêre telefoon en sy gedagtes is kennelik by die gesprek. Sy bly staan en staar na hom asof die feit dat hy met iets anders besig is, ’n skerm tussen hulle geplaas het en hy haar nie kan sien nie. Dis ’n ouerige man, nog goed gebou ten spyte van ’n effense verdikking om die middellyf. Sy dik, silwergrys hare is netjies weggekam en hy het ’n snor, maar hy lyk vir haar so bekend dat sy nie kan ophou staar nie.
Hy sit die telefoon in die motor neer, sluit die deur en kyk haar geamuseer aan. “’n Vuil kol op my gesig?” vra hy en vat aan sy klere. “Het ek my das vergeet? Dra ek onpaar skoene?”
Sy bloos bloedrooi. “Ek is jammer,” mompel sy en klingel haar sleutels. “Dit moet baie onbeskof voorkom. Dis net dat u so . . . ”
Hy kom nader gestap. “Dat ek so wat?”
“U lyk so bekend en tog ken ek u nie.”
Hy steek sy hand uit. “Hofmeyr,” sê hy.
“Natuurlik.” Sy voel asof sy in die grond kan insink. “U is seker familie van dokter Hofmeyr, dis waarom u so bekend voorkom.” Sy skud sy hand. “Ek is Nicoline Kruger.” Die oomblik toe sy haar naam sê, hoop sy hy gaan nie sy seun vertel nie.
“Ek is Peter se vader,” sê hy hartlik. “Ons is in dieselfde professie.”
Hy is so tegemoetkomend dat sy nie kan help om van hom te hou nie. “Is u ook ’n neurosjirurg?”
“Nee, patoloog. Vanwaar ken u vir Peter?”
“Ek ken hom nie eintlik nie,” sê sy vinnig. “En dis ’n baie lang storie.”
Hy lag. “Ek het tyd. Ek moet hom hier ontmoet. Pa en seun gaan vanaand uiteet.”
Teen haar sin is sy gefassineer. Die arrogante man het dus familie – en nie net familie nie, maar ’n besonder liewe vader. Sy vertel hom kortliks hoe sy by Kurt Ollsen en dus by Peter betrokke geraak het.
“Ja,” sê hy belangstellend. “Hy het my van die geval vertel.” Hy knipoog guitig. “Maar nie van die mooi rooikop nie.”
Sy wil in die motor spring en wegry. “Hy sou nie,” sê sy. “Ons kom nie . . . ons is geneig om van mekaar te verskil.”
“Peter verskil altyd van almal,” sê hy. “Jy kan dit nie ernstig opneem nie. Gelukkig is hy die totaal teenoorgestelde met sy pasiënte. Die sagtheid vanself.”
“O, ek weet nie daarvan nie,” sê sy voordat sy haarself kan keer. “Hy het my redelik hardhandig behandel en toe boonop ordentlik siek gemaak deur sout in my tee te gooi.”
Hieroor lag hy so uitbundig dat hy sy sakdoek uithaal en sy oë afvee en aandring om die hele storie te hoor. “Maar dan ken julle mekaar beter as wat jy voorgee,” sê hy. “Waarom anders het hy by jou woonstel opgedaag?”
“O nee,” sê sy vinnig. “Dit was in verband met Kurt Ollsen. Hy, u seun, het nie geweet ek is siek nie.” Sy hoor voetstappe knars op die teer en swaai om. Peter kom na hulle toe aangestap met ’n vreemde uitdrukking op sy gesig. Sy retireer vinnig terug na haar motor toe.
“Middag, Pa,” sê hy en skud sy pa se hand. “Ek is jammer ek het jou so laat wag.” Maar terwyl hy praat, gly sy oë skerp van Nicoline na die ouer man.
“Jy kon langer weggebly het,” verseker sy pa hom. “Ek en juffrou Kruger het baie lekker gesels.”
“Julle het mekaar ontmoet?”
Sy sluit haar motor oop, gooi haar handsak in en tree vorentoe om die ouer man se hand te skud. “Tot siens,” sê sy vinnig voordat nog vrae gevra kan word. “Geniet u aand.” Sy skuif agter die stuurwiel in en wens hulle wil nie vir haar kyk nie, want om haar lang bene in te vou, is ’n kuns.
“Dis
