“As die musiek rowwer word, sal sy dit meer geniet,” sê hy lojaal.
Sy knik. “Ek kan ongelukkig nie so lank bly nie.”
Hy lig sy wenkbrou, kyk dan tussen die dansende pare deur na meneer York wat al rooi in die gesig is so lekker dans hy met Jeanne. “Jou gesel word seker gouer moeg.”
“Nee,” antwoord sy koel. “Ek het ’n ander afspraak. My vriend kom by my koffie drink.”
“Natuurlik,” sê hy glimlaggend. “Jy kan onmoontlik hiér ophou.”
Sy vererg haar en is baie bly toe die musiek ophou. “Dankie,” sê sy kortaf en stap doelgerig terug na hulle tafel toe. Sy is nog blyer toe meneer York ook aandui dat dit ’n lang week was en dat hy nou huis toe wil gaan. Hulle gee dokter Hofmeyr en sy vriendin die hand, groet die ander mense en loop.
“Gawe man,” merk hy in die motor op. “Jou Kurt is in goeie hande as Hofmeyr sy dokter is.”
“Ek veronderstel so.”
Terug in haar woonstel voel sy eers lus om vir Neil te bel en te sê sy is moeg en wil liewer gaan slaap. Maar dis nie waar nie, sy is wawyd wakker en kwaad.
“Ek dog dit gaan ’n lekker aand wees,” sê Neil vir haar toe hy sien hoe sy lyk. “Hoekom is jy so vies?”
“Ag, dis niks nie.” Sy sit ’n bord koekies voor hom neer. “Net iemand wat ek raakgeloop het wat my altyd kwaad maak.”
“Kom sit hier by my,” nooi hy en tik die sitplek langs hom op die bank.
“Nee, ek is gemaklik hier, dankie.” Sy krul haar bene onder haar in op die groot ou leunstoel oorkant hom.
“Wat is dit?” vra hy. “Weet jy, ons gaan nou al weke lank uit en jy laat my nie eers toe om jou hand vas te hou nie.”
“Ek weet. Dis hoe ek daarvan hou.”
“Jy wil nie vasgehou word nie?”
“Nee,” sê sy kortaf.
“Hoekom nie? Hou jy nie van my nie?”
“Natuurlik hou ek van jou!” Sy roer haar koffie ergerlik. “Dit het niks daarmee te doen nie. As ek nie van jou gehou het nie, het ek nie saam met jou uitgegaan nie.”
“Jy wil net nie dat ek aan jou vat nie?”
“Presies,” sê sy verlig. “En kan ons dit daar laat? Ek is nie nou lus vir diep ontledings nie.”
“Was jy nog altyd so of is dit net ek?” vra hy belangstellend.
“Ek was nog altyd so.”
Hy lig sy hande. “Goed, goed, ek baklei nie met jou nie. Ek is tevrede soos dit is.”
Sy begin ontspan. Neil is so ’n gemaklike mens, dink sy dankbaar. Hy maak haar nooit kwaad nie.
“Jy lyk nietemin baie mooi vanaand,” merk hy op. “Jy was ongetwyfeld die mooiste meisie op die bal.”
“Dit was nie ’n bal nie en daar was baie ander, veel mooier vrouens.”
“Ek twyfel.”
“Luister, Neil,” sê sy en leun vorentoe, albei haar hande om haar beker koffie. “Belowe my een ding. Dis baie belangrik, ek wil hê jy moet my in die oë kyk en belowe.”
“Wat?” vra hy laggend. “Ek wil eers hoor wat dit is.”
“Belowe my jy sal nie verlief raak nie.”
“Op wie? Op jou? Dis klaar te laat om dit te belowe.”
Ontsteld sit sy terug. “Ag nee, jy terg net.”
“Ek spot nie,” sê hy ernstig. “Hoe kan jy my vra om so iets te belowe?”
Sy lyk ongemaklik. “Dit gaan net alles bederf. Kompliseer.”
“Nie noodwendig nie. Ek is ’n geduldige man. Maar sê my . . . ” Dis nou sy beurt om vorentoe te leun, haar intens aan te kyk. “Wat van jou? Raak jy nooit verlief nie?”
“Nee,” sê sy bot.
“Nooit nie?”
“Nee.”
Hy kyk haar deur skrefiesoë aan. “Ek glo dit nie.”
“Wel, dis waar. En kan ons nou oor iets anders praat?”
“Wat het gebeur?” vra hy. “Iets moet gebeur het om jou so te maak. Vertel my daarvan.”
Sy spring op, tel die fles met koffie op en skroef dit oop. “Hou op. Jy is ’n rekenmeester, nie ’n sielkundige nie.” Sy lyk gevaarlik, hy kan sien sy bedoel wat sy sê. Toe hy ’n ruk later vertrek, wend hy ook geen poging aan om haar te soen nie.
Die volgende oggend slaap sy laat, maak haar woonstel skoon, was wasgoed en gooi potplante nat. Teen die middag trek sy haar sweetpak en hardloopskoene aan, besluit om uit die stad te ry en baie ver te gaan draf, maar eers moet sy met Kurt gaan praat. Sy is teleurgesteld om te sien Hendrik se bed is leeg en sy skakel dadelik die radio aan en sit die oorfone reg.
“Ek is jammer, Kurt,” sê sy. “Jou kamermaat is al weer weg en niemand het vir jou musiek gespeel nie. Dis een rede waarom jy nou moet gesond word: jou kamermaats verlaat die hospitaal een vir een en jy bly elke keer agter.” Sy hou aan met praat en voel opgebeur toe hy keer op keer haar hand druk. Dit word egter laat en sy wil nog gaan hardloop, dus kyk sy die kassette deur, kies een om vir hom te speel en wil net die oorfone om sy kop sit, toe sy dokter Hofmeyr sien inkom.
“A,” sê hy en kyk haar op en af. “Waarheen en saam met wie is ons vandag op pad?”
“Ek gaan nou hardloop,” sê sy kortaf. “Ek hardloop elke dag.”
Teen sy sin lyk hy beïndruk. “Is dit so?”
“En ek hardloop alleen,” voeg sy katterig by.
“Ek ook,” verras hy haar. “Maar dis nie veilig vir ’n meisie om alleen te hardloop nie. Neem een van jou talle mansvriende saam.”
Sy byt op haar tande, maar bly kalm. “Hoeveel mansvriende ek het, het regtig niks met jou te doen nie.”
“Dis waar,” sê hy en buig oor Kurt. “Ek bewonder net jou kapasiteit.”
“Wat is dit veronderstel om te beteken?” vra sy kwaad.
“Niks nie, niks nie. Het Kurt weer vandag gereageer?”
“Ja,” sê sy stug. “Ek het nie besef oom Hendrik gaan so vinnig ontslaan word nie. Niemand het dus vanoggend vir hom musiek gespeel nie.”
“Oom Hendrik is nie ontslaan nie,” sê hy gelykmatig. “Hy is gisteraand oorlede, kort ná jy hier weg is.”
Sy
