leun impulsief vorentoe en druk haar lippe teen Kurt se koel voorkop. “Lekker slaap,” sê sy. “Ek kom môre weer.”
Dokter Hofmeyr kyk haar aan met ’n onleesbare uitdrukking op sy gesig. Toe hulle buite in die gang is, voel sy asof sy wil dans en skree en jubel. “Is dit nie wonderlik nie?” vra sy. “Nou wil ek koffie hê.”
“Die kafeteria is nou toe.” Hy trek sy wit jas uit terwyl hulle loop. “As jy wil, kan jy agter my aanry, daar is ’n plekkie wat heelnag oopbly. Hier naby. Spesiaal vir ons klomp naguile.”
Sy doen dit, te bly oor Kurt om verbaas te wees oor dokter Hofmeyr se menslikheid.
“Ek moet jou gelukwens,” sê hy toe hulle oorkant mekaar sit. Hy vee oor sy oë, hy lyk vir haar te moeg om suiker in sy koffie te gooi.
“Ag,” sê sy, “ek het eintlik ook al begin moed verloor.”
“Maar waarom dít?” vra hy meteens. “Waarom vir hom sê jy weet dat hy homself wou doodmaak? Waar op aarde kom jy daaraan? Dit was ’n ongeluk. Het niemand jou vertel nie?”
Sy voel weer seergemaak deur hierdie aanval. “Ek weet wat gebeur het, maar Helmut het ’n ander teorie.”
“Helmut?”
“Meneer Aaken. Die konsul.” Sy vertel hom kortliks wat Helmut Aaken gesê het. “Ek het dit ook nie geglo nie, dis te vergesog, maar nou-nou . . . ek was so moedeloos omdat hy nie wou reageer nie. Ek het skielik gevoel soos my ma altyd gesê het.” Sy glimlag onseker. “Jy weet, ma’s sê altyd: nou het ek genoeg mooigepraat, nou straf ek.”
Hy sê niks nie.
“Weet jy waarvan ek praat?” vra sy. “Het jou ma dit nooit gesê nie? Wel, dis hoe ek vanaand gevoel het. Ek was moeg mooigepraat, ek het begin kwaai raak en soos jy sien, het dit die gewenste uitwerking gehad.”
“Inderdaad, ja. En juis daarom wil dit lyk asof Aaken nie ver verkeerd was nie, anders het Ollsen nie so hewig gereageer nie.”
Sy bestudeer haar perfek geverfde naels. “Maar daarmee kan ek nie help nie. Dis buite my ervaringsveld.”
“Vanselfsprekend. Wanneer hy eers regkom en begin praat, sal hy terapie ontvang.” Hy drink sy koffie, maar dit kikker hom nie op nie. Sy hare, gewoonlik so streng agteroor gekam, val oor sy voorkop. Hy lyk jonger, maar baie, baie moeg.
“Ek het gedink jy sal meer opgewonde wees,” sê sy.
“Ek is te moeg. Jy moet my vergeef. Ek ís bly, glo my.”
“Dan moet jy nou huis toe gaan,” sê sy ferm. “Gaan slaap.”
Hy gee ’n skewe glimlag. “Boelie jy mý ook nou?”
“Drink jou koffie klaar,” sê sy ongemaklik.
Hy stut sy kop op sy hand, vryf sy voor- en middelvinger heen en weer oor sy voorkop. “Mens is nie altyd suksesvol nie. Die pasiënt op wie ek vanaand geopereer het, het dit nie gemaak nie.”
“Ek is jammer,” sê sy opreg. “Ek het nie geweet nie.”
Hy haal sy skouers op. “Jong vrou. Motorongeluk. Sy was reeds . . . dit was eintlik verby voor ek . . . Maar ’n mens probeer tog.”
“Natuurlik,” sê sy simpatiek. “Nou moet jy gaan slaap.”
Hy haal geld uit sy binnesak en betaal. Sy das is half losgetrek, sy kan nie help om vir hom jammer te voel nie. Hy help haar om haar jas weer aan te trek en hulle loop terug na die motors wat agter mekaar geparkeer is.
“Het jy ver om te ry?” vra sy besorg.
“Nee.” Hy maak ’n vae beweging. “Dis hier naby.” Hy wag totdat sy haar motor oopgesluit het. “En jy?”
“Nie te ver nie.” Sy bly staan, half binne die oop deur van haar motor. “Ons het nog nooit ontmoet nie. Ek is Nicoline Kruger.”
“Ek weet,” sê hy. “Ek is Hofmeyr. Peter.”
“Ek weet,” sê sy. “Dankie vir die koffie. Goeienag.”
Hy klim in sy motor, skakel die enjin aan en ry stadig weg. Sy draai en ry in die teenoorgestelde rigting. Miskien was dit nie so ’n goeie idee om nou koffie te drink nie, dink sy terwyl sy ry. Sy voel wawyd wakker, al haar senu-eindpunte tintel asof sy onder ’n koue stort uit kom. Maar sy voel diep tevrede. Kurt moet haar hoor, al die weke se gepraat was nie verniet nie.
Hoofstuk 5
As Nicoline gedink het Kurt gaan meteens regop sit in sy bed, vir haar glimlag en sy lewensverhaal vertel, het sy dit mis. Sommige dae roer hy geen vingerlit nie, lyk dit asof daar nooit vordering was nie. En as sy gedink het dokter Hofmeyr gaan meteens meer tegemoetkomend wees ná hulle middernagtelike koppie koffie, is sy ook verkeerd. Sy sien hom nooit nie, nie langs Kurt se bed nie, nie in die hospitaalgang of kafeteria nie. Toe Kurt een middag steun en sy kop effens beweeg, noem sy dit vir die suster en hardloop nie weer halsoorkop op soek na dokter Hofmeyr nie.
Hendrik Meyer is deurmekaar en vol pyn die dag na sy operasie en Nicoline gesels maar met sy vrou wat geduldig langs die bed sit. Ná twee dae is hy egter weer sy ou self en net so bly soos sy dat Kurt tog vordering maak.
“Wat hy nodig het, is vars lug,” sê hy vir haar.
Sy moet lag. “Hy moet eers wakker word, oom. Ons kan nie sy bed op die stoep uitstoot nie.”
Neil deel ook in haar vreugde oor Kurt alhoewel dit effe geforseerd is. “Jy moenie te betrokke raak nie,” waarsku hy.
“Hoekom nie?”
“Ek weet nie.” Hy skuif rond. “Dis net die idee dat jy so dag en nag langs ’n vreemde man se bed sit en . . . ”
“Jy is tog nie jaloers nie?”
“Nee,” verseker hy haar toe hy die kwaai lig in haar oë sien. “Wat gee my die reg om jaloers te wees?”
“Presies,” stem sy saam. “Moenie ons vriendskap bederf nie.”
Selfs op kantoor weet meneer York ook al van Kurt en Nicoline kom doen daagliks verslag oor sy vordering. Een oggend bel mevrou York haar. “Hartjie,” sê sy. “Ek wil ’n guns vra. Neem jy soms ’n aand vry?”
“Hoe bedoel mevrou?”
“Ek weet jy gaan elke aand hospitaal toe.”
“Nie altyd vir die hele aand nie,” verseker Nicoline haar. “Ek gaan dikwels uit.”
“Vanaand?” vra mevrou York. “Is jy vanaand beskikbaar?”
“Ek sou uitgegaan het, ja. Hoekom?”
Mevrou York sug. “Man, dis een van daardie liefdadigheidsdinees. Jy weet, om geld in te samel, en aangesien een van die instansies jou hospitaal is en ek regtig nie lus is om vanaand uit te gaan nie . . . ”
Nicoline kan hoor mevrou York se stem
