en meneer Ollsen het niemand nie.”
“Ek sien,” is al wat die verpleegster sê voordat sy weer loop.
“Die hele hospitaal gaan van my suster weet,” sug Dennis.
“Wat is daar om te weet?” vra Rosa lojaal. “Sy doen hom nie kwaad nie en miskien registreer dit êrens in sy brein dat hy nie meer alleen is nie.”
Nicoline ignoreer hulle albei en ná ’n ruk gaan hulle voort met hulle eie gesprek en laat haar met haar eensydige dialoog. “As jy my kan hoor,” sê sy ernstig, “druk my hand.”
Die lewelose, bleek hand bly roerloos en swaar in hare.
“Dit maak nie saak nie,” sê sy. “Solank jy net luister.” Sy gaan voort met haar beskrywing van die kamer, die tuin buite, die blou lug, die droë blare wat rondwaai. “Snags word dit al goed koud buite,” sê sy. “Dis natuurlik nie vir jou vreemd nie. Jy kom uit ’n noordelike land, jy is gesout. Ons kry nie eintlik sneeu nie, behalwe op die hoë berge. Is dit waarom jy hierheen gekom het? Om die son te soek? Ek kan dit verstaan, ek hou self van die son. Ek het rooi hare,” voeg sy by, “maar nie die vel wat daarmee saamgaan nie. Ek word maklik en vinnig bruin.” Sy bestudeer sy lewelose gesig. Ten spyte van die ongesonde kleur kan ’n mens tog sien dat hy in die son was. Sy draai om en kyk na die ander twee. “Hoe oud skat julle is hy?”
“Dis moeilik om te sê,” huiwer Rosa. “Sy gesig is bewegingloos, mens kan nie sien of hy al plooie het nie. Ek dink hy lyk jonger as wat hy in werklikheid is.”
Nicoline staan op en bestudeer ongesteurd weer die pasiëntekaart aan die voet van die bed. Bykans alles wat daarop gekrap is, is onleesbaar en sy is seker dat selfs al sou sy kon uitmaak wat daar staan, sy niks daarvan sal verstaan nie. Sy naam en geboortedatum is egter in duidelike drukskrif geskryf. Sy kyk op, haar lippe beweeg soos sy somme maak. “Drie en veertig,” sê sy dan en gaan sit weer. “Hulle het dit seker in sy paspoort gekry.”
Dennis kyk haar tergend aan. “Hoekom kry ek die gevoel my suster het ’n doel in haar lewe gekry?” vra hy vir niemand in die besonder nie. “Dis weer van voor af die storie van die klipspringertjie.”
“Wat daarvan?” vra sy en staan op omdat die klokkie lui wat die einde van die besoektyd aankondig. “Hy’t bly leef, het hy nie?”
Hy knik. “Ja, my liefste suster, hy het. Ek terg jou net. Gaan voort.”
Hoofstuk 3
In die volgende week dink Dennis dikwels aan die klipspringertjie. Hy en Nicoline was met vakansie op die plaas toe die beseerde bokkie daar aangebring is. Hulle pa het dadelik voorgestel dat die arme diertjie van kant gemaak word, dit sou die genadigste wees, maar Nicoline het absoluut geweier dat dit gebeur. Die bokkie se fyn beentjie is gespalk en sy wonde ontsmet en verbind. Nicoline het letterlik nie geëet of geslaap nie. Dag en nag het sy langs die diertjie gesit, kos en water in sy bekkie geforseer, druppel vir druppel. Niemand anders het gedink die bokkie gaan oorleef nie, maar sy het nooit hulle gevoel gedeel nie. Haar vasberadenheid moes wen en tot almal se verbasing het dit. Die bokkie het gesond geword, agter haar op die werf aangetrippel en is uiteindelik weer in die veld losgelaat.
Dit was nie die enigste geval nie. Daar was op ’n keer ’n halfdooie eendjie en ’n pasgebore babakatjie wie se ma dood is. Nicoline het hulle versorg. Wanneer dit by sulke gevalle kom, gee sy nie op nie.
Soos nou ook. Sy sit elke middag langs Kurt Ollsen se bed en praat met hom. Sy steek selfs vir hom, Dennis, aan. Aangesien hy nou op die been is en selde soggens besoekers kry, betrap hy homself dat hy nie die koerant in stilte lees soos sy gewoonte was nie, hy sit langs sy kamermaat se bed en lees al die belangrike berigte hardop voor.
“Ek gaan môreoggend huis toe,” sê hy die laaste middag vir Nicoline. “Wat gaan dan van hom word?”
“Ek sal nog kom,” sê sy verbaas. “Het jy gedink ek sal hom net los? Buitendien, my motor ry al vanself smiddae na werk hierheen. Ek kan nie meer onthou wat ek vantevore gedoen het nie.”
“Maar Nico,” sê hy nugter, “jy moet aanvaar dat dit dalk geen effek op hom het nie. Die verpleegster vertel my die prognose in gevalle soos syne is swak en selfs al sou hy sy bewussyn herwin, sal hy heel waarskynlik . . . wel, breinskade hê.”
“Bog,” sê sy kalm. “Mens moenie opgee nie. Hy kan nie vir homself baklei nie, iemand moet dit namens hom doen.”
“Ek stem saam en ek kan nie aan iemand beter as jy dink nie,” sê hy. “Dis net dat ek nie wil hê jy moet onrealisties wees nie.”
“Dennis,” sê sy, “kan jy onthou hoe jy daardie eerste paar dae na die ongeluk gevoel het?”
“Natuurlik. Ek was baie deurmekaar en alles was so seer en . . . ”
“Het jy geweet ons is by jou? Was jy bewus van Ma en Pa en my en Rosa?”
“Ja. En dit was baie belangrik vir my. Ek weet wat jy probeer sê, sus. Glo my. Ek wil net nie dat jy jou hart en siel in iets gooi wat geen . . . wat nie . . . ”
“Moenie jou oor my kwel nie,” glimlag sy. “As ek nie hier sit nie, loop ek tog net vir kwaadgeld rond.”
“Dis waar,” stem hy saam. Dan val sy oog weer op die blomme langs Kurt Ollsen se bed en hy glimlag.
Dokter Hofmeyr het nog nie weer tydens besoekure ’n draai kom maak nie, maar die vorige dag toe hy daar was om sy pasiënt te sien, het hy eers na die bos helderkleurige blomme langs die bed gekyk en toe na Dennis. “Jou suster?” het hy gevra.
Dennis het geknik.
“H’m,” het dokter Hofmeyr gesê en die gordyne om die bed toegetrek.
Dis vir Nicoline vreemd toe sy die kamer instap nadat haar broer weg is. Dit het so ’n bekende en gerusstellende ruimte geword. Sy het laas as kind so onbekommerd by haar broer gekuier soos hier. Nou is die bed leeg, netjies oorgetrek, onpersoonlik. Sy boeke en lêers, sy eet- en drinkgoed, die blomme, alles is weg. Die bedkassie blink leeg en funksioneel.
“Dis nou net ek en jy, Kurt,” sê sy en tel sy hand op. “Tot daar ’n nuwe pasiënt kom. Ek kla nie, jy het nooit vir Dennis gesien nie, maar glo my, hy is die beste broer wat ’n meisie kan hê. Ek het ’n duisend dode gesterf toe Rosa my daardie middag bel om te vertel wat gebeur het. Hy was so stukkend, en later die ene pype en goed.” Sy skud haar kop, kyk hom ondersoekend aan. “Ek het jou nooit in die eerste weke gesien nie. Jy het seker ook nie goed gelyk nie. Op die oomblik lyk jy nie sleg nie, net ’n bietjie bleek. Jy beter wakker word voor dit winter is anders gaan jy al jou sonbruin verloor.” Met haar vingertoppe raak sy aan sy slaap. “Die kneusplek is omtrent weg. Hulle skeer jou elke oggend, jy lyk glad nie sleg nie.” In haar hart dink sy dat hy, om die waarheid te sê, ’n besonder aantreklike man is. Sy speel met sy vingers. “Wat het jy gedoen, Kurt? Watse werk? Nie met jou hande nie, dis vir seker. Jou vingers is sag en fyn. Mooi hande.” Sy staan op. “Miskien staan dit op jou kaart.” Sy haak die pasiëntekaart af en begin lees en op daardie oomblik swiep dokter Hofmeyr se wit jas deur die deur.
“Dis persoonlike mediese gegewens,” sê hy, vat die kaart uit haar hand en kyk haar berispend aan. “Nie vir elke Jan Rap en sy maat om te lees nie.”
“Ek wou net sien wat hy doen,” sê sy seergemaak.
“Hy
