sê hy. “’n Palmleser.”
Dis asof ’n wit lig voor haar oë flits so kwaad is sy. “Moet jou nie verspot hou nie,” sê sy. “Om ’n dokter te word, het jy ’n mate van intelligensie nodig. Jy weet wat ek bedoel.”
“Hy was ’n dosent,” sê hy sonder om op die belediging te reageer. “In fisika. Ek twyfel dus of jy wat vakgebied betref met hom kan kommunikeer.”
“Dit was ook nie my bedoeling nie,” antwoord sy kwaad, alhoewel dit wel was wat sy in gedagte gehad het.
“As jy my nou sal verskoon,” sê hy koud, ruk die gordyne om die bed toe en los haar langs die leë bed.
Sy gaan staan voor die venster, haar arms oor haar bors gevou, haar voet tikkend op die vloer. Buite word die bome kaler, die lug lyk stowwerig en rooi. Sy kyk op haar horlosie. Neil kom haar halfagt haal, hulle gaan fliek, maar sy het nog genoeg tyd. Sy moet net haar hare was en iets eet. Toe sy weer die geluid hoor van gordyne wat oopgeskuif word, draai sy terug.
“O, jy is nog hier,” sê dokter Hofmeyr vir haar. Hy lyk gekweld eerder as kwaad, asof hy van haar vergeet het, sy gedagtes besig met belangriker sake. “Jy kan maar oorneem.”
Sy bly staan waar sy is. “Ek het nie die minste begeerte om oor te neem nie. Kan jy nie verstaan dat dit nodig is dat iemand met hom praat nie?”
“Ek het natuurlik nie die tyd om geromantiseerde novelles te lees nie,” sê hy. “Of moet ek liewer sê, geromantiseerde verslae oor komas nie. Jy moet my vergeef.”
Sy byt op haar tande oor die sarkasme en reageer nie.
“Bly net weg van sy kaart,” waarsku hy. “Dis vertroulike inligting.”
“Ek is ook nie elke Jan Rap en sy maat nie,” kap sy terug. “As jy verby jou eie belangrikheid kan kyk, het jy dalk al opgemerk dat hier niemand anders is nie. Nie Jan Rap of een van sy maats nie. Dis net ek wat by hom sit. En jou handskrif is totaal onleesbaar. Jou inligting is veilig. Ek weet nie wat jy op laerskool geleer het nie, maar dit was beslis nie om mooi te skryf nie.”
Hy glimlag vir die eerste keer en dit, meer as sy vyandigheid, maak haar stil. Om sy oë en langs sy mond verskyn klein lagkreukeltjies, dit transformeer sy hele voorkoms. “Dit hang natuurlik alles af van hoe ’n mens oor sulke dinge voel,” sê hy. “Vir party mense is voorkoms belangriker as inhoud.” Toe swaai hy om en verdwyn in die gang af.
Sy gryp Kurt se hand vas en druk dit so hard dat hy sekerlik sou protesteer as hy wakker was. “Oe!” sê sy tussen geklemde kake deur. “As ek nie so vasbeslote was om jou te probeer help nie, Kurt, het ek nou geloop en nooit weer teruggekom nie. Jou dokter is . . . Wel, ek veronderstel hy het jou tot hier gehelp, maar glo my, as ek jy was, het ek ’n ander een gekry.” Sy swaai om toe sy voetstappe by die deur hoor, voorbereid om die rusie voort te sit. Maar dis nie weer dokter Hofmeyr nie, dis ’n jong man met vlasblonde hare wat haar vraend en verras aankyk.
“Aangename kennis,” sê hy. “Ek het nie besef . . . Is u ’n kennis van doktor Ollsen?”
“Soort van.” Sy staan op, steek haar hand uit. “Nicoline Kruger.”
“Helmut Aaken,” sê hy en haal ’n kaartjie uit sy binnesak.
Sy lees dit, frons effens omdat sy nie haar bril op het nie. “A, die konsul. Ja. Ek is baie bly om u te ontmoet, want daar is nogal baie wat ek u wil vra.”
Hy loop nader na die bed, kyk af na die lewelose man en lyk bekommerd. “Nog geen verbetering nie,” sê hy.
“Nee,” erken sy. “Maar dis nog te gou. Ek gee nog lank nie moed op nie.”
Hy kyk na haar asof hy nie verstaan wat sy bedoel nie. “Het u hom hier ontmoet? Ek is baie bly, want ons soek . . . ”
Sy wys na die bed. “Ek het hom letterlik hier ontmoet. Wel, jy kan nie sê ontmoet nie, want hy het my nog nooit gesien nie. My broer was in die ander bed, dis hoe ek van meneer . . . ek bedoel dóktor Ollsen bewus geword het. Ek het vir hom jammer gevoel omdat hy nooit besoekers kry nie en ek voel dis belangrik dat iets hom moet prikkel om wakker te word. Iemand moet met hom praat.”
“Ek sien,” sê hy. “Wel, dis ’n verligting om te weet hy is nie alleen nie.” Hy steek sy hand uit. “Totsiens, juffrou . . . e . . . Kruger.”
“Wag,” sê sy en gryp haar handsak van die rugleuning af. “Is u haastig?”
Hy kyk op sy horlosie. “Wel, nee . . . ”
Sy vat hom aan die arm. “Kom, ek sal vir jou . . . ek bedoel, ek sal vir u koffie in die kafeteria gaan koop. Ons moet gesels.”
Effens verdwaas stap hy saam met haar. “Noem my gerus Helmut,” sê hy toe hulle met hulle koffie gaan sit.
“En ek is Nicoline.” Sy glimlag vir hom, ’n stralende glimlag wat maak dat hy van sy koffie in die piering stort. “Om mee te begin: het jy enige idee van watse soort musiek hy hou?”
“Nee,” sê hy verward. “Ek ken hom glad nie. Ek bedoel, ook nie voor die tyd nie. Ons is in kennis gestel toe hy in die hospitaal opgeneem is.”
“Waar’s sy ouers?”
“Albei oorlede.”
“Susters, broers?”
“Geen.”
“Liewe aarde,” sug sy, “ek kan sien ons het ’n probleem. ’n Vrou? Kinders?”
“Nee. Hy is geskei, ons kan nie sy gewese vrou opspoor nie. Sy woon êrens in Europa. Hulle het nie kinders gehad nie.”
“Het hy werklik niemand nie?” vra sy verstom. “Is dit wat jy sê? Nie eens ’n goeie vriend nie? ’n Kollega?”
“Vanselfsprekend het hy kollegas,” sê hy. “Maar dis baie gevra om te verwag hulle moet al die pad hierheen vlieg net om langs die bed te sit van ’n man wat . . . wel, ’n man wat nie eers sal weet hulle is hier nie.”
“Ek verstaan,” sê sy nadenkend. “Hoekom het hy hierheen gekom?”
“Dit weet ons nie. Hy het drie weke lank deur die land getoer, die gewone plekke: Wildtuin toe, Kaap toe, Suidkus . . . ” Hy haal ’n pakkie sigarette uit en bied dit vir haar aan. “Rook jy?”
Sy vat een. “Net so af en toe.” Sy leun oor dat hy dit vir haar aansteek. Met haar een hand moet sy eers die blinkrooi gordyn hare uit haar pad stoot en dit maak hom so verbouereerd dat sy hand bewe. “Dankie.”
“Daar is iets . . . ” begin hy onseker. “Ek weet nie of ek dit behoort te noem nie.”
“Noem,” sê sy beslis. “Enigiets wat kan help.”
“Sy sake was alles in orde – onnatuurlik in orde. Sy vliegkaartjie was eers vir drie weke later, hy sou nog ’n week in die hotel bly en tog was al sy klere ingepak. Alles. Daar was nie eers ’n tandeborsel in die badkamer nie.”
“Hy het seker van plan verander,” sê sy redelik. “Hy was dalk op pad na ’n ander plek.”
“Sy
