Ek het my eie praktyk, my pasiënte hier . . . dis onmoontlik.”
Sy kyk op, verras deur die menslikheid van die opmerking. Maar hy is reeds by die deur uit.
Toe sy die volgende middag daar kom, is Dennis se bed weer gevul. Daar lê ’n ouerige man wat haar aan haar pa laat dink. Waarom hy daar is, wil sy nie vra nie. Hy lyk nie siek nie, om die waarheid te sê, is hy baie vrolik en joviaal. Hy stel belang in alles, wil Kurt se hele storie hoor en belowe op die plek om bedags die bande om te ruil sodat Kurt kan luister al is sy nie daar nie.
“Ek sal vir alles sorg, kinta,” sê hy. “Die man gaan nooit eers agterkom jy is nie hier nie.”
“Dankie, oom.”
Haar middagbesoeke is nou pure pret. Hendrik Meyer, die oom in Dennis se bed, kry nie veel besoekers nie. “Hulle bly almal te ver,” sê hy vir haar. “En dis ook nie asof ek siek is nie. Net toetse en nogmaals toetse.” Hy knipoog vir haar. “Jy kan nie glo wat hulle al alles met my gedoen het nie. ’n Kind soos jy sal jou doodskrik as ek jou moet vertel.”
“Ek is amper dertig,” vertel sy hom laggend. “Ek skrik nie maklik nie.”
“Nooit,” sê hy vleiend. “Jy lyk dan agtien.” Hy kyk op, sien dokter Hofmeyr nader kom en wend hom tot die hoër gesag van ’n dokter. “Is dit nie so nie, seunie? Sy lyk nie ’n dag ouer as agtien nie.”
Nicoline glimlag by die aanhoor van die “seunie”, maar voel verleë oor die ligsinnigheid van die gesprek. Dokter Hofmeyr antwoord ook nie, dis duidelik benede hom om so verspot te wees. Hy buig oor Kurt, lig sy ooglede en lyk gekweld soos altyd.
“Nog geen reaksie nie?” vra hy vir haar.
Sy skud haar kop.
“Maar ons peper hom nou,” sê Hendrik. “Ek het Nicoline belowe ek sal help. Wanneer die nursies bedags klaar is met sy oefeninge en dinge, vat ek hom. Ek speel sommer vir hom alles. Boeremusiek ook. Hy moet nou wakker word.”
“Dis al ses weke,” sê dokter Hofmeyr, meer tot homself. Hy knik vir haar en Hendrik en loop uit.
Meteens is al haar vrolikheid daarmee heen. Dis nie ’n grap nie, besef sy opnuut. Dis nie ’n speletjie nie, dis ’n baie ernstige saak. Sy bly daaraan dink toe sy later by die huis is en vir haarself ’n stukkie vleis gaarmaak. Die musiek alleen help nie. Sy moet iets doen, iets anders, iets drasties. Alhoewel sy reeds haar werksklere uitgetrek het en in haar kamerjas sit, staan sy skielik op, gaan trek ’n langbroek en trui aan, gooi haar jas oor haar arm en ry terug hospitaal toe.
Dis al bitter koud. Die aandlug sny oor haar gesig toe sy van haar motor af na die ingang van die hospitaal toe hardloop. Die personeel, wat haar al as deel van hulle beskou, lyk verbaas om haar so gou weer te sien.
“En nou?” vra die suster.
“Ek wil met Kurt – met doktor Ollsen – praat,” sê sy.
“Oom Hendrik slaap al,” sê die suster. “Hy word môre geopereer.”
Sy knik en loop met die gang af. Dis baie stil in die kamer. Hendrik Meyer lê op sy sy, weggedraai van haar. Hy snork liggies en sy trek die stoel versigtig tot teen Kurt se bed voordat sy gaan sit. Eers verwyder sy die oorfone, want die band het tog lankal afgeloop, dan tel sy sy hand op en hou dit styf vas. Sy buig oor hom sodat haar mond naby sy oor is en sy praat. Wat sy sê, weet sy nie. Sy pleit by hom, sy raas met hom. “Jou spiere is besig om in jellie te verander,” sê sy streng. “En jy lyk na ’n mooigeboude man, jy mag dit nie toelaat nie. Jy moet wakker word, Kurt! Druk my hand, Kurt! Wys vir my jy hoor wat ek sê!”
Daar is geen beweging nie, sy hand lê soos altyd stil in hare. Sy gee nie op nie, sy hou aan en aan totdat haar kop klop. Dit voel vir haar asof sy vir die eerste keer werklik met hom praat, asof die stilte en vreedsaamheid van die hospitaal in die nag meewerk. Niemand steur haar nie, niemand anders praat nie. Maar sy word moeg, haar stem word tam. Sy kyk op haar horlosie en sien dis byna elfuur. Sy sal moet huis toe gaan.
“Kurt,” sê sy, totaal moedeloos. “Hoekom wou jy jouself doodmaak? Was daar regtig niemand meer wat omgegee het nie? Hoekom het jy die rewolwer by jou gehad?”
Sy hand klem saam in hare, ’n krampagtige gebaar, die skraal vingers druk hare pynlik saam. Totaal oorstelp duur dit ’n sekonde voordat dit tot haar moeë brein deurdring en teen die tyd dat sy afkyk, lê sy hand weer slap in hare. “Kurt!” sê sy, haar stem ’n yl fluistering. “Jy het my gehoor! Jy het my gehoor! Druk weer my hand.” Dit voel asof haar oë aan die brand is soos sy na sy vingers kyk, maar die tweede keer is daar net ’n effense spiertrekking, nie die harde greep van vroeër nie. Sy spring op, gooi amper die stoel om en hardloop die gang af. Gelukkig dra sy haar drafskoene, die sagte sole maak bykans geen geluid nie.
“Suster!” hyg sy toe sy by die glashokkie kom. “Gee vir my dokter Hofmeyr se telefoonnommer! Gou! Ek moet hom bel.”
“Wat het gebeur?”
“Doktor Ollsen het my hand gedruk. Hy’t gehoor wat ek sê!”
Die suster lyk skepties, maar probeer dit wegsteek. “Dokter Hofmeyr is nog hier,” sê sy dan. “’n Noodgeval. Hy het geopereer. Ek het hom na die kafeteria sien stap.”
Sy hardloop met die gang af, haar sole piepend op die gepoleerde vloer. Die helfte van die kafeteria is donker. Net die tafels vir die personeel is verlig en behalwe twee verpleegsters wat in ’n hoek sit en fluister, is dit net dokter Hofmeyr wat vooroorgebuig by ’n tafeltjie sit. Sy storm na hom toe en hy kyk gesteurd op, kringe van uitputting onder sy oë.
“Hy het my hand gedruk!” sê sy. “Regtig! Hard, so hard dat dit seergemaak het!”
Hy lyk asof hy sukkel om te fokus. Hy knip sy oë, vee oor sy gesig en kyk weer na haar. “Wie? Ollsen?”
Sy dans omtrent op en af so opgewonde is sy. “Ja! Ek het teruggekom, ek sit al heelaand by hom en meteens . . . ” Sy vat aan sy arm, te bly om te besef wat sy doen. “Kom kyk.”
Hy loop agter haar aan, woordeloos. Hy vra nie uit nie en toe hulle in die kamer kom, loop hy na die wasbak toe, draai die koue kraan oop en skiet hande vol water in sy gesig. Eers nadat hy hom afgedroog het, sluit hy by haar aan. Sy het weer Kurt se hand in hare, sy praat met hom.
“Druk my hand, Kurt,” pleit sy. “Jou dokter is nou hier. Hy wil ook sien dat jy ons hoor.” Maar die hand bly leweloos in hare lê en trane van teleurstelling vul haar oë. “Hy hét,” sê sy, “jy moet my glo.”
Hy is besig om sy pasiënt te ondersoek, dit lyk nie asof hy haar eers hoor nie.
“Kurt,” sê sy hard. “Dit maak nie saak dat jy jouself wou doodmaak nie. Jy het nie daarin geslaag nie en ek is bly. Ons is almal bly.”
Dokter Hofmeyr staan stil langs haar, swyend kyk hulle hoe Kurt se hand om hare saamklem, net ’n kort oomblik lank, die vingers lomp, asof die spiere nie ordentlik wil werk nie.
“Sien jy?” vra sy in ’n fluisterstem, die trane nog op haar wange, maar haar bruin oë soos twee lampe in die skemer vertrek.
Hy vat aan Ollsen se hand, beweeg die vingers wat effens vertrek tot stilstand gekom het. “Ek sien.”
Sy is so bly dat sy nie weet wat om met haar
