sê Nicoline dadelik. “Ek sal vir Neil sê ons kan ’n ander aand uitgaan.”
“Is Neil die nuutste applikant?”
As enigiemand anders so iets gesê het, sou Nicoline kwaad geword het, nou lag sy net. “Ek sou hom nie so beskryf nie. Hy is net ’n vriend. ’n Kollega eintlik.”
“Bel my terug,” sê mevrou York. “Ek sou jou nie gevra het nie, maar jy weet hoe’s Yorkie, hy haat dit om alleen na ’n funksie toe te gaan.”
Nicoline bel vir Neil, vertel hom wat gebeur het en kanselleer hulle afspraak.
“Ek mag seker nie protesteer nie,” sug hy. “Dis my baas.”
“En myne.”
“Juis. Hoe laat dink jy sal jy by die huis wees?”
“Ek het geen idee nie. Waarom?”
“Dis Vrydagaand,” sê hy. “Ek kan by jou kom koffie drink ná die tyd.”
“Sal ek jou bel as ek terugkom?” stel sy voor. Daarna bel sy mevrou York terug en hoor sommer ook wat sy moet aantrek. Daar word gedans, vertel sy, maar sy is seker haar man sal nie so lank wil bly nie.
“Ek sal my wat verbeel om met so ’n mooi jong meisie aan die arm op te daag,” sê meneer York toe sy bestuurder haar kom oplaai. Sy lag net, want sy voel mooi. Sy soek al lank na ’n geleentheid om haar nuwe rok te dra. Dis smaraggroen en kort; tegelyk eenvoudig en baie sensueel. Haar hare blink soos gepoleerde rooikoper, aan haar ore swaai oorbelle wat lyk soos trosse goud. “Haak by my in,” sê hy vir haar toe hulle die glansryk versierde saal binnestap. “Ek wil hê almal moet sien jy is by my.”
Daar is heelwat toesprake. Verskillende mense spreek hulle dank uit aan die onderskeie instansies vir groot donasies, en Nicoline sit maar en rondkyk omdat dit altyd vir haar lekker is om te sien hoe ander mense aantrek. Haar oë gaan rus op ’n geboë blonde kop, twee tafels van haar af. Sy beskou hom geïnteresseerd. Dit kan tog nie dokter Hofmeyr wees nie, hy is dan permanent by die hospitaal. Dan kyk die man op en hulle raak bewus van mekaar. Dit is hy, onberispelik geklee in ’n aandpak en spierwit hemp. Hy knik vir haar en sy knik terug. Aan sy sy is ’n baie mooi donkerkopmeisie, maar die kleur van haar uitrusting is ’n onvleiende skakering pienk. Sy vrou? wonder Nicoline. Die meisie lyk ewe verveeld met die verrigtinge.
Uiteindelik is al die toesprake verby en kan hulle voortgaan met die ete. Direk na die hoofgereg begin die orkes speel en beweeg die eerste pare na die dansvloer.
“Kom,” sê meneer York vir haar. “Ons gaan ook dans.”
Sy is nie vreeslik lus nie, maar stap gehoorsaam saam met hom. Net toe hy sy arms uitsteek en haar hand vat, merk sy dat een van die knope van sy aandhemp los is. “Regtig!” sug sy gemaak streng. “Moet ek u aantrek ook?” Sy buig haar kop en knoop die hemp toe terwyl hy goedig staan en wag. Toe sy opkyk, kyk sy vas in dokter Hofmeyr wat haar ’n paar treë van hulle af staan en beskou. Die sardoniese uitdrukking in sy oë maak haar oombliklik kwaad. Sy lig haar kop, vat meneer York se hand vas en begin dans, maar toe hulle klaar is en begin terugstap na hulle tafel toe, bots hulle byna teen dokter Hofmeyr en sy vriendin wat in dieselfde rigting beweeg.
“Goeienaand,” sê hy vir haar.
“Naand.” Sy wil direk aanstap, maar meneer York het bly staan en kyk dokter Hofmeyr so vriendelik aan dat sy gedwing word om hulle aan mekaar voor te stel. “Meneer York, dokter Hofmeyr,” sê sy kortaf.
Die mans groet mekaar met die hand en Hofmeyr stel die meisie voor as Jeanne Brink.
“Is u van die hospitaal?” vra meneer York hartlik.
“Dis waar ek dokter Hofmeyr ontmoet het,” verduidelik Nicoline. “Hy is Kurt Ollsen se arts.”
“A!” sê meneer York, dadelik die ene belangstelling. “Ons weet almal van hom. Hoe vorder hy?”
“Onder die omstandighede goed,” antwoord dokter Hofmeyr beleef.
Nicoline bestudeer die meisie terwyl die mans gesels. Sy lyk asof sy verskriklik verveeld is. Sy draai haar kop heen en weer, kyk na die ander vrouens, skud haar donker krulle en druk haar vingers teen haar lippe om ’n gaap te onderdruk.
“Kom ons gaan sit,” stel meneer York voor. “Daar was twee leë plekke by ons tafel.”
Nicoline hoop hulle sal weier, maar dokter Hofmeyr loop dadelik saam en die oomblik toe hulle sit, hervat hy sy ernstige gesprek met meneer York. Sy luister met ’n halwe oor. Meneer York, synde ’n belangrike skenker, stel natuurlik belang in die wel en wee van die hospitaal. Dit laat haar gedwonge voel om met die meisie te gesels.
“Waar werk jy?” soek sy ’n aanknopingspunt.
Die meisie kyk na Nicoline, kennelik teësinnig, asof dit belangriker is om die ander vrouens se klere te bestudeer. “Ek’s ’n haarkapster,” sê sy bot.
“O,” sê Nicoline. “Mens kan dit sien, jy het baie mooi hare.”
Jeanne bedank haar nie vir die kompliment nie, sy draai dadelik weer weg en kyk na die ander mense.
“Dis ’n lekker orkes,” probeer Nicoline weer.
“Baie outyds,” sê die meisie. “Ek hou van iets lewendigers.”
“Dis ’n outydse soort aand,” lag Nicoline. “As jy verstaan wat ek bedoel.”
“Nee.”
Nicoline sug, maar gee nie so maklik op nie. “Wel, hierdie is ’n fondsinsamelingsgeleentheid en mense met genoeg geld is gewoonlik nie meer bloedjonk nie, dus –”
“Jy kan dit weer sê,” onderbreek Jeanne haar. “Dis nét ou mense.”
Nicoline raak geïrriteerd. “Darem nie almal nie. Ek en jy is hier en kyk daar oorkant is –”
“Jy’s ouer as ek.”
Nicoline druk haar lippe opmekaar en kyk op. Sy en dokter Hofmeyr kyk mekaar ’n oomblik lank in die oë, maar wat hy van hierdie laaste opmerking dink, weet sy nie, want hy laat niks blyk nie. Gelukkig begin die orkes weer speel. Sy gaan nou met meneer York dans of hy wil of nie, dink sy desperaat. Enigiets is beter as om hier te bly sit met hierdie ongeskikte meisiekind. Sy sit haar hand op meneer York se arm en staan halfpad op, maar dokter Hofmeyr is vinniger en hou sy hand na haar toe uit.
“Sal ons omruil?” vra hy.
“Goeie plan,” sê meneer York en kyk na Jeanne. Dié haal net haar skouers op asof hierdie vervelige aand nie regtig erger kan word nie en hulle beweeg almal terug na die dansvloer toe.
Dokter Hofmeyr hou haar liggies vas. Hy is nie so ’n goeie danser soos meneer York nie, maar sy aanslag is beter. Die ouer man het haar te styf vasgehou, te verbete om die hoeke geswaai; dokter Hofmeyr is rustiger, besadiger. “Ek is jammer,” sê hy toe hy haar laat mistrap. “Ek dans baie selde.”
“H’m,” sê sy.
“Maar ek moet hierdie soort geleentheid bywoon,” gaan hy voort. “Ter wille van die hospitaal.”
