Hartaanval.”
Sy kyk na die leë bed, die skoon bedkassie, alles net soos dit gelyk het nadat Dennis weg is. “Nee,” sê sy. “Hy was so . . . ” Sy druk haar hand teen haar mond terwyl trane oor haar wange loop.
“Ek is jammer,” sê hy simpatiek.
Verblind deur trane vroetel sy met die oorfone, skakel die radio aan en draai weg. “Ek gaan nou hardloop,” sê sy gesmoord.
Hy vat haar aan die skouer. “Wag vir my. Ek is nou klaar. Net agter my huis is ’n groot park waar ek altyd hardloop. Ons kan saam draf. Ek het dit ook nodig.”
“Nee,” sê sy verdwaas. “Hoekom moet ek . . . ”
“Omdat ek so sê.” Sy stem is ferm en hy stap reeds saam met haar by die deur uit. “Ry agter my aan.”
“Maar . . . ” Sy vee oor haar wange met die agterkant van haar hand. “Jy’s nie aangetrek nie.”
“Weet jy hoe vinnig kan ek aantrek?”
Sy moet erken hy is reg. Sy ry agter hom aan tot by ’n huis in ’n té digbegroeide tuin. Hy vra vir haar of sy wil inkom, maar sy wys dit van die hand en letterlik vyf minute later kom hy weer uit, geklee in ’n sweetpak en hardloopskoene nes hare.
“Kom,” sê hy beslis. “Sluit jou motor.”
Sy blaas haar neus, druk haar sleutels in haar sak en begin langs hom draf.
Die eerste tien minute is sy nie van veel bewus nie behalwe die geluid van hulle klappende skoensole en die gehyg van hulle asem. Hoe kon dit gebeur het? herhaal dit oor en oor in haar kop. Gister was hy nog gesond. Gister het hy nog grappe gemaak, vertel wat hy alles gaan doen as hy eers by die huis is, met Kurt gepraat, die verpleegsters geterg. Hoe kan soveel energie net ophou bestaan?
“Kom,” sê dokter Hofmeyr streng langs haar. “Moenie begin voete sleep nie. Hardloop!”
“Ek sleep nie my voete nie,” sê sy en versnel haar pas. Haar hare swiep oor haar gesig, in die hardloop soek sy in haar sak na die sweetband wat sy altyd om haar voorkop skuif en sit dit aan. Ten spyte van die koue, droë winterlug voel sy hoe sweet die trane op haar gesig vervang, hoe haar kop leeg word van troebel gedagtes.
Toe hulle ná byna ’n halfuur tot stilstand kom, sak die son amper. Sy sit op ’n houtbankie onder ’n kaal boom, hy staan voor haar, een been op die reling wat die gras van die paadjie afskort. Terwyl hy sy asem herwin, doen hy rek- en strekoefeninge.
“Voel jy nou beter?” vra hy.
Sy knik, nog te uitasem om te praat. Gewoonlik draf sy teen ’n veel stadiger pas, hy het haar gedruk en sy kan dit voel.
“Dit help altyd,” sê hy. “’n Mens kan nie ingee as jy iemand verloor nie. Ek hardloop soms selfs in die nag.”
“Jy is meer gesout,” sê sy.
“Nee, net fikser.”
“Ek praat nie van die hardloop nie,” sê sy en lek oor haar droë lippe. “Ek praat van jou vermoë om . . . die dood van iemand te verwerk.”
“Vanselfsprekend.” Hy haal ’n sakdoek uit sy sak en vee oor sy gesig. “Wat egter nie beteken ek voel dit nie meer nie.”
“Seker, ja,” gee sy toe omdat sy onthou hoe hy die aand gelyk het toe hulle gaan koffie drink het.
“Kom,” sê hy. “Ons gaan koud word.” Hulle stap in stilte terug na sy huis en haar motor. “Wil jy gou kom stort?” vra hy. “Iets drink?”
“Nee dankie,” sê sy formeel. “Ek het nie my klere hier nie en dit dien geen doel om te stort en weer dieselfde beswete klere aan te trek nie.”
“En iets om te drink?” vra hy. “As jy nie vanaand iets aan het nie, kan ek selfs aanbied om vir ons ’n lekker pasta te maak.”
“Dankie, maar ek moet huis toe gaan. Ek gaan vanaand uit.”
“Natuurlik,” sê hy. “Hoe kon ek so dom wees?” Hy sê dit nie met sy gewone sarkasme nie, maar sy kyk hom tog dadelik skerp en agterdogtig aan.
“Dankie in elk geval,” sê sy en haal haar motorsleutels uit. “Dit was lekker. Ek voel nou beter.”
“Enige tyd,” sê hy gemaklik. “As my werk dit toelaat, draf ek elke middag dié tyd.”
“H’m,” sê sy. “Dit is ’n lekker park vir hardloop.”
Terwyl sy terugry, probeer sy haarself ontleed. Waarom is sy meteens so langtand vir die aand wat voorlê? Die toneelstuk waarheen Neil haar gaan neem, is iets wat sy al weke lank wil sien. Hoekom wens sy dan nou sy het ’n vry aand gehad?
Hoofstuk 6
Sondagoggend voel Nicoline se spiere seer. Dit verbaas haar, want sy is fiks. Sy skryf dit toe aan die laat nag, die feit dat sy moeg is, en aan die koue, bewolkte dag buite. Sy drink ’n hand vol vitamiene en woel in die woonstel rond sonder veel entoesiasme. Sy voel skuldig omdat sy nie by die hospitaal is nie, maar die eerste keer in weke is sy nie lus om langs Kurt se bed te sit nie. As die son geskyn het, het sy haarself moontlik gedwing om weer te gaan draf, maar sy het regtig nie krag nie en teen die aand voel sy slegter. Sy kry om die beurt warm en koud en haar keel brand. Omtrent almal by die werk het dié winter al griep gehad, maar omdat sy haarself as ’n uitsonderlik gesonde mens beskou, het sy haar nie veel daaraan gesteur nie. Sy kan nie onthou wanneer sy laas siek was nie, sy het nie eers ’n huisdokter nie.
“Dis seker ’n verkoue wat broei,” sê sy die aand vir Rosa toe sy bel om te gesels. “Almal het al verkoue gehad by die werk, dis seker onrealisties om te verwag ek moet vryspring.”
“En jy’s daagliks by die hospitaal,” voeg Rosa by. “Daar is tog ook allerhande virusse in die omtrek.”
Hulle gesels ’n ruk lank oor Kurt, en Rosa vertel hoe dit met Dennis gaan. Hy is terug by die werk en feitlik heeltemal gesond.
“En hy kyk nou waar hy loop,” lag Rosa. “Hoekom kom jy nie een aand hierdie week oor vir ete nie?”
“Dankie, maar laat ek eers sien hoe die verkoue ontwikkel. Ek wil julle nie aansteek nie.”
“Pas jouself op,” sluit Rosa af.
“Ek dink ek sal vroeg gaan slaap. Dis ongetwyfeld al wat dit is.” Nicoline lui af en gaan maak ’n blikkie sop oop. Sy is nie regtig honger nie, maar sy voel sy behoort te eet. Toe trek sy haar nagklere aan en gaan lê op die bank voor die televisie.
Sy slaap sleg en word ’n hele paar keer wakker. Dit voel asof haar keel toegeswel is, maar sy drink glase vol water en ’n pynpilletjie wat haar so laat slaap dat sy laat is vir werk die volgende oggend.
“Jy lyk kroeserig,” sê meneer York vir haar.
Sy blaas haar neus. “Dis net ’n verkoue. U weet ek glo nie aan siek word nie.”
“Dis winter,” sê hy. “Of ’n mens nou daaraan glo of nie, dis die seisoen van griep en verkoues.”
“Ek
