“Sal jy ophou om te impliseer dat ek –”
“Maak jou mond wyd oop,” sê hy koel. “Ek wil in jou keel kyk.” Hy lig met sy flitsie in haar keel en klik sy tong. “Baie onverantwoordelik,” sê hy streng. “En dit van iemand wat altyd so beterweterig is. Was jou keel nie seer nie?”
“Natuurlik,” sê sy en druk haar hand teen haar keel. “En ek weet nie wie jy is om my te beskuldig van beterweterigheid nie. Jy is die onplesierigste dokter wat ek nog ooit geken het.”
“Ek dog jy ken geen dokters nie.”
“Oe!” Sy kners op haar tande en ruk die komberse weer tot onder haar ken. “Jy het nou jou diagnose gemaak, jy kan maar loop.”
“Ek is nog nie klaar nie.”
Dis meteens te veel vir haar. Dit grief haar diep dat sy so swak is, maar sy voel so miserabel dat al haar parmantigheid daarmee heen is. Sonder dat sy dit kan keer, rol warm trane oor haar gesig. “Loop!” sê sy gesmoord.
“Ek is jammer,” sê hy meteens op ’n heel ander stemtoon. “Ek is regtig jammer. Ons sal verder baklei wanneer jy weer gesond is.” Hy haal sy stetoskoop uit en begin haar nagklere voor oopknoop.
“Wat doen jy nou?” vra sy ontsteld en klou die voorpante vas.
“Ek moet na jou hart en longe luister,” sê hy redelik.
“Nee! Jy kan nie.”
Hy sit terug. “Hoekom nie?”
“Jy is nie . . . dis nie asof jy my dokter . . . ”
“Ja?” moedig hy haar aan. “As ek nie jou dokter is nie, wat is ek dan?”
Sy bly stil, want sy weet regtig nie wat om daarop te antwoord nie.
“Kom, juffrou Kruger,” sê hy. “Jy is nie ’n blosende tiener nie en jy was seer sekerlik al in jou lewe by ’n dokter.”
Sy gee die stryd gewonne, knyp net haar oë styf toe, maar toe die koue metaal van die stetoskoop teen haar bors raak, gil sy.
“Wat is dit nou?” vra hy. “Ek maak jou tog nie seer nie?”
“Dis koud!”
Hy lig die stetoskoop op en vryf die metaalskyf tussen sy hande warm. “Jammer. Is dit beter so?” Die volgende paar minute praat hy nie, vra haar net om diep asem te haal, op haar maag te draai, te hoes. “Ek is klaar,” sê hy dan. “Knoop maar toe.”
Sy doen dit, so oorhaastig dat sy sukkel met die knope. Hy is oor sy tassie gebuig en toe sy weer sien, hou hy ’n inspuitingnaald in sy hand. “Wat nou?” vra sy ontsteld.
“Nou gaan ek jou ’n inspuiting gee. Draai op jou sy en laat ons asseblief nie dit ook in ’n driebedryfdrama verander nie.”
Sy is te oorstelp om te protesteer, sy gil net weer toe sy die naald voel.
“Ek het kleuters wat makliker pasiënte is as jy,” merk hy op toe dit verby is. Hy haal ’n boekie uit sy binnesak, kyk daarin en tel die telefoon se handstuk langs haar bed op. Hy rammel iets af wat vir haar onverstaanbaar is en sit weer die handstuk neer. “Die apteek sal die antibiotika stuur,” sê hy. “Ek sal hier wag tot dit kom.”
“Dis nie nodig nie, ek kan loop tot by die voordeur.”
“Ek het niks beters om nou te doen nie,” sê hy kalm. “Dink jy ek kan vir ons gaan tee maak?”
“Gaan jou gang. Alles is in die kombuis.” Nadat hy weg is, lê sy en wroeg aan haar onstuimige gedagtes. Daar moet iets verkeerd wees, dink sy verward. Sy moet sieker wees as wat sy dink, want hoe anders kan sy verklaar hoe sy voel? Warm elektriese strome wat tot in haar tone skiet wanneer ’n dokter aan haar bors raak, is totaal onaanvaarbaar. Dit moet die koors wees. Sy ken nie sulke gevoelens nie, dis emosies wat sy twaalf jaar gelede diep begrawe het. Dis ou sensasies van jare gelede wat begin wakker word en sy sal dit nie toelaat nie. Onder geen omstandighede nie!
Hy kom terug met twee koppies tee en sit hare langs die bed neer. “Hoekom lyk jy so beangs?” vra hy. “Die antibiotika sal die mangelontsteking vinnig hokslaan. Jou longe is skoon.”
“Ek is nie beangs nie.” Sy sit regop en vat die koppie. Dit rinkel gevaarlik op die piering.
Hy gaan sit in die enigste stoel in die kamer. “Hoekom is jou mangels nooit uitgehaal nie?”
“Hoe moet ek weet? Ek was selde siek as kind. Ons dokter het dit seker nie nodig geag nie.”
“O, jy hét dus op ’n tydstip wel ’n huisdokter gehad?”
“Ja,” sê sy. “En hy was ’n baie liewe man wat altyd gewillig was om uit te kom plaas toe. Hy is nog steeds my ouers se dokter.” Sy kyk hom streng in die oë. “’n Liewe man,” herhaal sy. “Die soort dokter by wie ’n mens veilig voel. Vaderlik en simpatiek.”
Hy glimlag, iets wat haar so van stryk bring dat sy wens hy wil dit nie doen nie. Hy het nog nie sy tee gedrink nie, sit dit net afgetrokke en roer. “Ek aanvaar die berisping,” sê hy. “Maar ek is bereid om te wed jy was ’n veel inskikliker pasiënt in sy teenwoordigheid. Nie so deksels koppig nie.”
“Hy is die soort dokter wat ’n mens inskiklik laat voel,” kap sy terug. Om haarself te keer voordat sy meer sê, lig sy haar koppie en drink ’n groot sluk, maar die oomblik toe sy dit doen, stik sy, word rooi, druk haar hand voor haar mond en vlieg uit die bed uit teen so ’n spoed dat hy nie tyd het om te reageer nie. Die volgende oomblik hoor hy dat sy naar is en hy sit sy koppie haastig neer en hardloop agter haar aan.
Sy staan voor die wasbak en spoel haar mond met koue water uit. “Wat is dit?” vra hy, sit sy hand onder haar ken en lig haar kop op. “Jy het gesê jy is nie allergies . . . ”
“Die tee,” sê sy hygend en tap ’n vars glas water wat sy gulsig drink. Die hele voorkant van haar pajamabaadjie is papnat en klou aan haar lyf vas.
“Wat bedoel jy: die tee? Wat is verkeerd met die tee?”
Sy klappertand. “Wat het jy ingegooi?”
“Suiker en melk.”
Sy staan bibberend op die koue teëlvloer, haar arms om haar bolyf geklem. “In die blou potjie?”
Hy knik, ’n diep frons tussen sy oë. “’n Suikerpotjie,” sê hy beslis. “Met ’n suikerlepel in.”
“Dis sout,” klappertand sy. “Die pienk potjie is suiker.”
Hy gooi sy hande in die lug. “Waarom hou jy sout in ’n suikerpot? Hoe moes ek weet? Ek dog dis net baie fyn . . . ”
Sy begin bewerig terugstap. “Ek wil lê.”
Hy volg haar terug, sien dan die nat nagklere en keer haar voordat sy so in die bed klim. “Waar is droë nagklere?”
“Middelste laai.” Sy wens hy wil loop, die hele aand is besig om te veel te word, haar kop draai.
Hy trek die laai oop, haal skoon nagklere
