iets anders vir jou sê nie.”
“Hoe mooi?” kry sy die woorde met moeite uit.
“Só mooi.”
Toe beweeg hy weer sy lyf en ’n nuwe ekstase sak oor haar toe, beter as enige van die voriges.
Sy verloor haar bewussyn.
Toe Santa Ferreira uiteindelik haar oë oopmaak, lê sy op die sagte gras langs haar trok. Sy is vaagweg bewus van verkeer wat af en toe in die grootpad verbyjaag. Dit neem haar seker tien minute om genoeg krag bymekaar te skraap om op te staan. Haar klere lê langs haar, netjies opgevou. Sy wil dit nie aantrek nie, probeer hom nog voel, ruik, koester.
Sy voel nog waar hy in haar was.
Dit neem lank voordat sy haar bene vertrou om te loop.
Sy stap stadig terug na die restaurant se vensters, sien die CLOSED-teken.
Bokant haar gaan die angelier in neon steeds oop en toe, oop en toe. Sy weet net dat hy haar lewe vanaand hier vir altyd verander het. En dat sy nooit weer sonder hom wil wees nie.
Santa Ferreira kyk deur die restaurant se venster. Sy T-hemp hang steeds oor die stoel. Die enigste oorblyfsel van hom.
Maar Tristan Hansen is nie meer daar nie.
TWEE
Die slag weerklink selfs bokant die geraas wat oor die radio kom. Dit voel of iemand haar motor met ’n groot vuis tot stilstand gedwing het. ’n Skerp pyn skiet deur haar nek en die bakwerk van haar motor rys soos die berg Ararat voor haar. Was dit nie vir die sitplekgordel nie, was sy nou ’n kandidaat vir plastiese chirurgie.
Erika Hamilton is oorbluf. Links van haar jaag taxi’s teen die spoed van opslagkoeëls verby, regs draai koppe simpatiek in haar rigting voordat selfoongesprekke voortgesit word. En in haar truspieël maak iemand vulgêre handbewegings. ’n Bestuurder skiet aggressief verby en sy mond vorm ’n O.
’n Bedelaar kom aangedraf en hou ’n bakhand uit vir ’n aalmoes, die rooi-en-geel mussie halfmas oor die oë, die tande in ’n halfmaanplooitjie – ’n wit kerf in ’n bruin waatlemoengesig, skynbaar salig onbewus van haar dilemma.
Die vrou in die motor voor haar vou haar hande om haar kop. Motors toet agter Erika, ’n ruit word afgedraai: “Learn how to drive, bitch!” Iewers vries ’n verbyganger met ’n half geëete stuk wegneemhoender en beduie laggend vir ’n maat dat Rosebank nog een van sy vele ongelukke beleef.
Die radio dreun voort. Iemand snater oor hoe om ’n verhouding te hê sonder dat jou wederhelf daarvan uitvind en Erika dink: Binnekort sal die aanbieder van verkeersverslae, wie se spraakpatroon met elke probeerslag die tempo van ’n masjiengeweer naboots, ook hierdie bufferstamp uitsaai: “An accident in the middle lane of Jan Smuts Avenue near the corner of 7th Avenue in Rosebank. Traffic is backed up to Zoo Lake. Try Oxford Road as an alternative.”
“Kalm nou,” sê Erika vir haarself, “dink uit die ander persoon se perspektief. Sy kon dalk uitgeswaai het vir ’n hond of ’n taxi kon voor haar ingesny het.”
In haar gedagtes hoor sy hoe sy ’n kliënt in haar spreekkamer gemaan het oor vloermoere: “Moenie die eerste ding sê wat in jou kop kom nie, probeer om nie so skerp te reageer nie. Onthou, jy kan daardie woorde nooit terugvat nie.”
Erika pluk haar motordeur oop. Dit maak ’n kreungeluid. Die sitplekgordel verhoed haar om onmiddellik uit te spring. ’n Verbygaande motoris mis haar met sentimeters en toet, ’n middelvinger sy enigste kommentaar. Agter haar nog motors wat opdam – motoriste wat swetsend probeer om na die linker- of regterbane oor te beweeg.
Erika haal haar selfoon uit en skakel ’n noodnommer, amper outomaties Rodney se nommer. Die skok het haar laat vergeet dat sy hom nie meer in kennis kan stel van elke klein katastrofe in haar lewe nie, nog minder om bystand te vra.
Vroue met sakke mielies op hul koppe klik hul tonge besorg en praat in Xhosa met mekaar. Erika herken die woorde “mfazi” en “imoto” tussen die klakkende kommentaar. En toe: “Green mealie-ie-ies!” Nog in gewone dag in Johannesburg. En terwyl sy hier in die middel van Jan Smutslaan staan, besef sy dat sy nog altyd net hier deurgejaag het. Sy ken die stad eintlik glad nie en raak nou skielik bewus van die geboue om haar.
Mens is eintlik siende blind, dink sy.
Die bestuurder voor haar, wat so skielik rem getrap het, klim nou eers uit. Sy wankel op hoë spykerhakkies, haar gebleikte blonde hare wip asof dit ’n eie lewe en identiteit het, en haar borste skommel onder ’n bloesie wat te veel van haar plesierpoortjie wys. “Ek is jammer.” Outomaties, verskrik, tranerig, geskok. “Ek is so, só jammer!”
“Wat het gebeur? Jy het dan pas begin wegtrek, jy het … Ek bedoel, hoekom rem aanslaan as jy … ?” Erika praat onsamehangend en haar stem bewe. Hoe hard sy ook al probeer, sy slaag nie daarin om haar eie raad te volg nie, die woede nou soos melk wat oorkook. Verdomp! Kon sy nie net ’n halfminuut later uit haar kantoor geloop het nie, dan het ’n ander pateet in hierdie neurotiese vrou met die strooipophare vasgery. En steeds kan sy nie help om haar geskokte reaksie te vergelyk met die raad wat sy in haar sielkunde-praktyk in Parktown met haar kliënte deel nie.
“Pas jou eie prekies ’n slag toe!” het Rodney gesê toe hulle nog uitgegaan het.
“Ek het my oë vir ’n oomblik van die pad af geneem! Ek het opgekyk en daar is hy. Oh, dear Lord, toe skrik ek my poeierdoos plat en kaboem! Jy slaat my in my bottomless boot! My man gaan my afslag! Egskeidingshof, skei die eiergeel van die wit en help my om my huwelik te red!”
Erika verstaan nie heeltemal wat die vrou kwytraak nie. Sy vind haar stem, haal diep asem en probeer praat en skrik wanneer die noodnommer beantwoord word. Die stem vra uit oor haar probleem. Sy probeer gelyktydig met die bleikblondine en die nooddiens kommunikeer.
“I was involved in an accident on the corner of 7th Avenue and Jan Smuts Avenue.”
Die stem vra haar lidmaatskap- en haar foonnommer en belowe om ’n noodvoertuig uit te stuur. Die selfoon wil uit Erika se hand glip, nat van die sweet. Sy sien al hoe meer mense saamdrom wat met stom oë na die ongeluk staar en sy onthou haar handsak op die sitplek langs haar. Enigiemand kan dit gryp.
Sy leun oor die bestuurdersitplek en tel dit op. Die radio kwetter steeds – dié slag ’n versekering-advertensie. Sy besef dat sy haar versekeraar seker ook so gou moontlik moet skakel.
Erika skakel die kliënt na wie sy op pad was en verduidelik dat sy die afspraak sal moet skuif. Sy was in ’n ligte ongeluk.
“Hoekom het jy so skielik stilgehou?” vra sy dan vir die bottelblondine. Sy ruik uitlaatgasse en rubber op die teer. Sy hou nie daarvan as haar stem so bewe nie, want dit beteken sy is nie in beheer nie.
Die vrou druk ’n bewerige handjie teen haar mond wat te rooi geverf is, haar oorbelle swaai soos die Vatikaan se kerkklokke en haar naels klik oor haar selfoon se sleutels. “Dit!” Sy beduie na die reuse-reklamebord aan die regterkant van die pad. “O liewe hemel, dit was alles Die Crotch se skuld, God bless my coolbox! Dit het my aandag vir ’n sekonde afgetrek. Ek is onskuldig. As my monsterman my net sal glo! Oh Tristan, what have you done to me, baby?”
Erika kyk op na die reklamebord. ’n Man in ’n onderbroek en met ’n sonbril op sit oopketel: Want to share my Jaspers?
