nie. Gister was hier ’n Kulula-ad of ’n ding in daai babakots-groen. En nou skielik hý!”
Diep, diép asemhaal.
“Ek veronderstel ons moet nommers uitruil … versekeraars … ” Wat moet sy alles doen? Erika se brein kan nie helder funksioneer nie. Het sy ’n pen om mee te skryf?
’n Man probeer tussenbeide tree. “Dames, het julle al ’n noodvoertuig ontbied? Moet ek die polisie bel?”
Die vrou in wie se motor Erika vasgery het, ignoreer die man en beduie na die onderbroekmodel. “Ek ken hom. Toe ek opkyk, hier staan hy half kaal drie verdiepings hoog met sy fantastiese heuwel ’n verdieping hoog, toe verloor ek dit! Tristan Hansen, ek wens jy … jy … sluk ’n bottel Viagra in!”
Die bottelblondine se selfoon lui. Sy antwoord en haar stem verander dadelik na soetsappig.
“Hallo, my engellief, jy sal nie glo wat nou net gebeur het nie.” ’n Tranerigheid begin en Erika kry die indruk dat die vrou daardie emosie aanskakel soos ’n aktrise in ’n sepie. “Ek was in ’n prang, my dierbaarste, en die vet weet, dit was my skuld. Ek weet mens moenie erken dit was jou skuld nie,” sy beduie na die omstanders met ’n toon van histerie, “maak toe julle ore! Maar ek het dit verloor, snoekie.” Sy babbel voort.
Twee insleepvoertuie hou met brullende enjins langs hulle stil. ’n Oorgewig man met ’n T-hemp waarop staan Ek maak genoeg kak by die huis, so moenie hier met my kak soek nie spring uit met sy pap pens wat dril.
Die ander se T-hemp sê: Noudat ek jou gesien het, het ek drank nodig.
Erika knip haar oë en staar na die reklamebord voor haar. Die model wil-wil bekend lyk.
“Ek is so jammer, dame, mevrou, juffrou … ”
“Erika Hamilton.”
“My man is op pad met die spoed van ’n vlietende gedagte, dan gaan die hel die knormoer tref!” babbel die bottelblondine voort. Hulle ruil besonderhede uit. Die vrou neem Erika se kaartjie en kyk daarna.
“Is jy ’n dokter?”
“ ’n Doktor. Sielkundige.”
“My darling, hierna het ék ’n shrink nodig! Ek kom klop binnekort by jou aan vir hulp. En om te keer dat my man my skei!”
Die bestuurders van insleepvoertuie ding mee om Erika en die bottelblondine se motors in te sleep, maar sy weier. Haar selfoon lui en die bestuurder wat uit die motor agter haar geklim het, kyk na die insleepvoertuie en brom: “Bliksemse aasvoëls. Nes daar ’n ongeluk is, sleep julle tepels op die grond, so kruip julle hiënas. Skuim.”
“O Tristan, hoe kon jy dit aan my doen, bybie?” snik die vrou weer.
“Tristan?” vra Erika terwyl sy die vrou se besonderhede neerskryf. “Wie is hy?”
“Tristan Hansen. Maar net die mooiste dish in hierdie hele flippen misdaadbesmette land. Hier moet darem iets goeds uit hierdie chaos kom. As Jacob Zuma vier vroue kan hê, kan ons meisies seker vir Tristan hê?”
Sy gesig. Iewers, veraf, wil daar ’n klokkie lui. Tristan is ’n ongewone naam. Sy was saam met ’n Tristan (was sy van Hansen?) op universiteit. Al die meisies, en ook ’n paar mans in die klas, was verlief op hom en het hom die mooiste eye-candy op die kampus genoem. Kan dit dieselfde man wees?
Sy bekyk die bottelblondine se visitekaartjie. Aronique, is in swierige letters geskryf, gevolg deur Skoonheidsdeskundige/Beauty Salon, met ’n faks- en landlyn asook ’n adres en selfoonnommers.
Tristan Hansen het in 2006 skielik sielkunde gedurende sy tweede jaar opgeskop.
Rodney. As sy net vir Rodney kon bel. Na twee jaar se saambly het hy drie weke gelede onseremonieel uitgetrek.
“Nou het jy die volmaakte lewe. Net jy en jou werk en jou kliënte. Ek deel jou nie meer nie, ‘doktor’!” was sy afskeidsgroet. Nogal dramaties vir ’n man van min woorde.
Omstaanders neem selfoonfoto’s. Sommige van die ligte ongeluk, ander van die reuse-plakkaat van Tristan Hansen.
’n Paar minute later word Erika se motor deur die AA ingesleep.
“Maak geen fout nie, sweetie. Ek kom jou binnekort sien. Ek is so, só jammer, doktor! Maar as jy weet wat my man aan my gaan doen, sal jy my sommer dadelik vir ’n sessie neem!” babbel Aronique sonder die van voort.
Nog ’n motor hou stil en ’n man klim uit ’n motor waarop ’n koerant se embleem gedruk is. Hy neem dadelik foto’s. “En dit?” vra hy.
“Dit is alles sý skuld!” beduie Aronique.
“Ek is Piet van Staden van die Oggendnuus.”
Die joernalis kyk na die plakkaat, haal sy notaboekie uit en begin te skryf. “Wat het gebeur?” vra hy en kyk na Erika. “En u is … ?”
“Die sielkundige Erika Hamilton,” babbel Aronique toe Erika nie antwoord nie. “Is dit nie ’n bedekte seën dat ’n kopkwak in my vasgery het nie? Nou kan ek sommer dadelik ’n afspraak maak vir terapie!”
Erika sien hoe die joernalis haar naam neerskryf en sy dink: Nou gaan almal weet. Hy vra nog ’n paar vrae, maar sy bepaal haar aandag by die AA se insleepdiens.
“Die skade lyk erger as wat dit is. So drie dae by die panel-beaters en sy spin weer!” belowe die bestuurder en trek weg.
’n Halfuur later is sy terug by die huis.
Erika se bene bewe nou so dat sy beswaarlik die knoppie op haar afstandbeheer kan druk om die hek te laat oopgaan. “En dit alles omdat ’n kliënt nie na my spreekkamer kon kom vanmiddag nie, toe moes ek na haar toe gaan!” sê sy asof iemand kan hoor.
Iewers in Jan Smutslaan, nou agter die Parktown-bome Westcliff en Parkview se kant toe, jaag loeiende sirenes verby. Sy luister met nuwe ore na daardie geluid!
Sy sluit die sekuriteitshek en daarna die voordeur oop.
Die alarmsisteem kerm soos ’n styfgespanne derm wat met ’n viool bestryk word en waarsku dat sy net ’n minuut tyd het om die korrekte kode in te pons. Maar skielik het sy nie ’n idee wat dit is nie. Haar geboortedatum, 7187? Of sou dit 2600 wees? (Haar ouderdom met twee nulle agterna.) Of 1234? Maar die sekuriteitsmaatskappy het haar destyds gewaarsku om nie so ’n voorspelbare nommer te kies nie. “Dis die eerste kode wat die paloekas inpons. Hulle’s nie so dom soos jy dink nie!”
Hemel tog. In haar deurmekaar toestand het sy nou heeltemal die alarmkode vergeet! Haar hande bewe terwyl sy haar geboortedatum inpons. Dit is 7 Januarie 1987.
7187.
Oing-oing-oing-oing! ’n Laaste kerm-ten-hemel. Dan stilte.
Dankie tog.
Erika sluit die voordeur toe. Sy loop na die drankkabinet en skink ’n whiskey. Dit bots met die raad wat sy gewoonlik vir haar kliënte gee. “Drank is ’n tydelike oplossing. Miskien water met ’n bietjie suiker in, maar die beste is om lank en diep asem te haal.”
Die
