ons klub dalk expose gaan word!”
“Watse klub?”
Aronique kyk weer rond asof sy verwag iemand gaan haar hoor. “Ek het nie eers gevra of jy alleen bly nie! Is jou man dalk hier, jou boyfriend, jou toy-boy, jou beter helfte, jou … ”
“Ek bly alleen.” Rodney se beeld flits deur haar gedagtes.
“En jy is gebonde aan client/doctor confidentiality, dan nie?”
“Hierdie is nie ’n formele konsultasie nie.”
“Tog moet ek weet. Het jy ’n kaartmasjien, dan betaal ek nou, maar ek moet weet dat jy niks sal herhaal wat ek gaan sê nie!”
Erika ervaar daardie bekende ongeduld wat sy al dikwels moes onderdruk. “Jy hoef nie te betaal nie en ek belowe ek sal stilbly.”
“Want dit is hoe ons die eerste keer van Tristan gehoor het, by ons Heuwel Fantasties-klub. En ek praat nou van die heuwel in sy jeans.”
Erika probeer verdere beskrywings keer, maar Aronique is soos ’n passasier op ’n wipmotortjie by Gold Reef City, haar vaart onstuitbaar.
“Jy weet hoe gaan dit. Meisies kom bymekaar, suiker af movies toe, koek-en-Earl Grey Vrydagoggende … ” Sy waai met haar hande. “Jy sal nie die situasie verstaan nie, want dit lyk nie vir my of mans baie belangrik in jou lewe is nie.”
Erika besluit om dit te ignoreer, want dit sal die gesprek nog verder uitrek.
“Maar baie van ons in die northern suburbs het klubs!” Sy giggel. “My darling, as jy maar weet. Dalk moet ons jou saamnooi eendag. Dit lyk hoeka of jou lewe bietjie woema nodig het.”
“Watse klubs?”
Aronique praat nog sagter: “ ’n Soort sekspo.”
Erika het al met ’n kliënt gesels wat in die verbygaan na private huisvrou-seks-ekspo’s verwys het, dus het sy ’n idee van wat gaan kom.
“Ek het al daarvan gehoor, ja.”
“Dan kom demonstreer hierdie gorgeous ouens sex toys. Jy noem dit, dis daar mét ’n vleismark – vleis-paleis-pondok bed toe, waar ons,” sy beduie weer met haar hande, “ouens kry vir sessies. Jy weet.” Sy voer bewegings met haar hande uit soos ’n ontkleedanser. “Outjies wat geld nodig het en strip.”
“Studente?”
“Hulle is ’n dime a dozen en weet baie meer van seks en cock-teasing as wat ek of jy ooit sal.” Sy lag en kyk weer vinnig in die vertrek rond. “Ekskuus, as ék ooit sal weet. Maar teen ’n prys. Tye is swaar, die manne verdien deesdae op allerlei maniere. Velkleur tel nou by job interviews, nou haal die manne maar uit en wys vir vroue wat dit kan bekostig, sodat die outjies vir hulle studies kan betaal of oorleef.”
Erika reageer nie.
“Hulle is randy, ons het die candy. Hulle strip, dans in jockstraps, is mal oor die aandag, ons bie en die hoogste bieër vat die plesiertier huis toe en betaal altyd kontant. O dok, as jy net weet wat by hierdie Tupperware-sekspo’s gebeur.”
“En jy huur studente?” vra sy koel.
Aronique lag. “O nee, skattebol. Ek hou van mans met hardebaard. Soos Tristan. Die girls praat onder mekaar, en een van die girls het sy nommer gehad. Tris het eers sportmotors verkoop. Deesdae is hy voltyds on the job, en ek bedoel,” en sy maak vulgêre handbewegings, “behoorlik op die job! Toe bel ek en hy doen my,” en sy begin op die maat van die Volkslied sing, “dat die kranse antw-oo-oord gee! Ha-ha-ha.”
Erika wil die gesprek so gou moontlik beëindig.
“Waar het hy die sportmotors verkoop?”
“Toevallig net hier anderkant by Mathilda’s Emporium. Maar hy het agt maande gelede opgehou, in Januarie. En nou is hy sommer skielik ’n model ook. Kan jy dink hoeveel geld maak hy?!”
Erika hou haar stem gelykmatig, professioneel. “Laat ek dit mooi verstaan. Jy vra my om nie vir jou man te vertel dat ek in jou vasgery het omdat jy ’n prostituut op ’n plakkaat herken het, en ek in die proses ’n sogenaamde seksklub kan ontmasker nie?”
“Wel. Ons mans het pret by húlle ontkleeklubs met lap dances, waarom nie ons nie?”
“Dus, julle mans mag, maar nie julle nie?”
Aronique waai weer met haar hande. “Ag, liefskat, jy leef in ’n geslote omgewing. Beskerm. Julle sielkundiges dink julle weet alles. Maar eintlik weet julle niks. Want wat werklik gebeur, kry mens nie in boeke nie. Jy sal dus nie verstaan nie. Feit is, as ons mans uitvind hiervan, gaan die hel los wees. Egskeidings, dagvaardings, jy noem dit. Ons sexy en baie vuil wasgoed word dan expose. Dit mag onder geen omstandighede uitkom nie.” Aronique se gesig raak ernstig, haar teatrale gebare kleiner. “As dit uitkom, weet jy hoeveel mense gaan in die moeilikheid wees? Weet jy hoeveel huwelike gaan opbreek?”
“En hoe baie koppelaars gaan hul werk verloor.”
“Jammer?” Aronique frons. “Koppelaars? Soos in sportmotors?”
“Pimps. Die verskaffers van hierdie prostitute. Prostitusie is steeds teen die wet toe ek laas gekyk het.”
“Oh, some cops turn a blind eye. Weet jy dat selfs cops uittrek? Oh darling, you haven’t had a man till you’ve had a cop. Om nie van Tristan te praat nie. En dan … ”
Erika hou haar hand op. “Dit is genoeg, dankie.” Sy staan op.
“Ek kan Tristan se nommer hier los, want hy kan jou dalk troos.” Aronique skribbel ’n nommer op ’n papiertjie en sit dit langs Erika se selfoon neer. “Glo my, hy is die engel van orgasmes. Die phoenix van foreplay.”
“Goeienag.” Erika hou die deur oop. Sy kyk nie eers na Aronique nie, want sy wil nie die vrou aanspoor om meer te sê nie.
Aronique stap tot by haar motor. Net voor sy die deur oopmaak, draai sy terug. “As my man bel, en hy gaan, mag jy nie hieroor praat nie.”
“Wat laat jou dink dat jou man ’n vermoede het oor die leesklubs?”
“Die koerantstorie. Al die skinderpraatjies, die joernalis se spel met woorde en insinuasies. Want Bradley het vanoggend gevra of ek dalk al vir Tristan ontmoet het. Sommer so, uit die bloute. Toe weet ek hier kom ’n ding!”
Erika gebruik die afstandbeheer om die hek oop te maak.
“Wat is die beste seks wat jy nog ooit gehad het?” Aronique beduie met haar hande. “Net tussen ons meisies. Die heel, heel beste skud-jou-fondamente-seks.”
En eerlikwaar, Erika het nie ’n antwoord nie. Sy dink aan haar en Rodney. Aan hul verhouding. Gewoonteseks, het sy dit later in haar gedagtes genoem. Iets wat gebeur omdat dit moet. “Die nodige,” het ’n vriendin onlangs gesê. “Rodney lyk na die soort ou wat net ‘die nodige’ doen, en dalk net op ’n Sondagmiddag.”
Sy het die spyker op die kop geslaan.
“Ek hoop jy reis veilig terug.”
“So
