Ingenieurswese, by ’n dinee in Randburg.
Dit is beslis dieselfde jong man as op die advertensie. En die vreemdste is: hy lyk op die plakkaat nog net so jonk soos in 2006 toe hierdie foto van hom geneem is.
Sy onthou nou. Destyds moes sy as sielkundestudent hom een of twee keer met werkstukke help. Maar hulle het nie eintlik oor die lesings gepraat nie. Hy was te gewild, te besig om met joolkoninginne of ander ryk meisies te flankeer. Boonop het hy met haar geargumenteer oor die kursus en die feit dat ’n mens nie ander mense se koppe kan “gesond dokter” nie.
Sy was daardie tyd by ’n medestudent betrokke en hulle het al twee jaar lank ’n verhouding gehad, daarom het sy haar nie eintlik aan Tristan Hansen gesteur nie. Maar dis vreemd. Op die foto lyk dit of hy sy hand gelig het om te keer dat die kameraman die foto neem. En tog poseer hulle, is dit ’n duidelike glansfoto waarvan albei bewus moes gewees het.
Toe eers vind Millicent Hansen se woorde behoorlik en volledig by haar inslag.
Die land se hoogs betaalde prostituut.
Haar telefoon lui weer, maar sy antwoord nie. Sit net na die jaarblad en staar.
DRIE
Erika het pas ’n DVD in die speler geplaas toe die klokkie by haar voorhek lui. Sy druk die pouseerknoppie op die afstandbeheer. Sy verwag niemand nie, allermins hierdie tyd van die aand.
Sy kyk op haar horlosie. Dit is kwart voor agt. Rodney! dink sy skielik. Hy kom sy laaste besittings haal. Maar hy sou tog eers gebel het!
Weer die klokkie, nou dringender. Niemand in hierdie buurt maak hul hekke dié tyd van die nag oop nie. Twee aande gelede is ’n paartjie van hier naby in hul woonkamer deur boosdoeners aangehou en gemartel. Die adres, het Erika in die koerant gesien, is net drie huise laer af in die straat. Die diewe het met al die inwoners se besittings weggekom. Daardie berig het haar weer aan die destydse aanval herinner en sy het besef dat sy dit eintlik nog nie behoorlik verwerk het nie.
Die klokkie lui weer, dié slag meer ongeduldig. Dit het al gebeur dat kliënte met kwaai probleme snags hierheen kom. Dit het sy nou daarvan om ’n spreekkamer by haar huis te hê.
Sy loop na haar voordeur toe en kyk deur die loergat. In die sekuriteitslig wat aangegaan het, sien sy ’n vrou voor die traliehek in die straat staan. Sy beduie met haar hande.
Erika neem die paniekknoppie wat aan ’n koord langs haar voordeur hang saam toe sy eers die ysterhek en toe die voordeur oopsluit en uitloop op die stoep.
“Doktor Hamilton! Ek is jammer om te pla, maar ek móét met jou praat! Ek het jou selfoon aanhoudend geskakel, maar jy antwoord nie.”
Sy het haar selfoon ’n ruk gelede gestel om stil te wees, want sy wou nie gesteur word nie. Erika herken die vrou as die een in wie sy eergister vasgery het, Aronique Pringleton.
“As dit oor die versekering gaan, kan ons asseblief môre hieroor praat? Ek het reeds die ongeluk by die polisie aangemeld en … ”
“Nee, dis veel ernstiger. Ek sê vir die meisies die einde van die wêreld was toe nie op 21 Desember nie, maar vandag kan die einde van mý lewe wees. Ag, ek slaan sommer die kruis.”
“Maar kan dit so belangrik wees dat ons nóú daaroor moet praat?”
“Mag ek inkom, asseblief, en my motor intrek? Hierdie is my spaarmotortjie vir noodgevalle. My man het dit verlede maand vir my gekoop sodat ek nie sy motor moet gebruik nie, toe smash ek juis syne op!”
Erika druk die knoppie om die hek oop te maak terwyl die vrou haastig na haar motor toe loop, dan trek sy die voertuig by die erf in. Die sekuriteitshekke gaan agter haar toe.
Deur die tralies sien Erika ’n sekuriteitsvoertuig wat stadig verbyry. Dit voel omtrent of hulle onder beleg is in hierdie woonbuurt.
Die vrou se blonde hare lyk nog meer potsierlik as tevore. Swaar koperringe hang aan haar polse terwyl sy nes eergister mankoliekerig op haar hoë spykerhakkies probeer balanseer. Haar romp klou soos Glad Wrap om ’n dik toebroodjie. Sy rem die hele tyd daaraan asof sy die broekie probeer verberg wat wil-wil uitsteek. Parfuum hang soos insekdoder om haar, terwyl die vel op haar voorkop Botox-styf gespan is, onnatuurlik blink in die skerp lig.
Aronique fladder haar ooglede met hul swaar, vals wimpers terwyl sy praat. “Ek is so jammer oor wat gebeur het, maar toe ek Tristan op daardie plakkaat sien en ek besef ek het daai beeldskone tempel uit elke denkbare hoek aanskou, het die herinneringe soos ’n tsoenami oor my gespoel.”
Aronique Pringleton laat Erika aan ’n masjiengeweer dink wat op ’n groep omstanders oopgetrek word. Sy blaf haar woorde in kort lettergrepe uit, maar wanneer sy na Engels oorslaan, rek sy haar vokale uit soos die kugels in radio-advertensies waar dié vroue tot haar irritasie so gestereotipeer word.
“One look at Tristan and I hollered: ‘Dear Lord, beauty has reached perfection, en hy’s straight!’ Dit in ’n stad waar daar omtrent nie meer een hetero oor is nie! So baie van die mans wat ek ken, is so gay soos piekniekmandjies.”
Erika staan eenkant toe sodat die babbelende vrou kan instap.
“Dankie, anders voel ek nes ’n prossie wat hier in die tuinpaadjie met jou moet praat. O, ek het dit gesê. Prostituut!”
Erika onthou Millicent se woorde vroeër oor Tristan se sogenaamde werk. Dalk hou dit verband met dié vrou.
Weer fladder Aronique haar ooglede terwyl sy in die sitkamer rondkyk en haar armbande deur die vertrek raas. “Pragtige nessie wat jy het, en ek verwag toe eintlik prentjies van ’n vrolike Freud en ’n ewe jags Jung. Mag ek hier sit?”
“Mevrou Pringleton … ”
“Aronique, asseblief, ons moet mekaar op die voornaam noem, anders kan ek nie behoorlik my ketel oopgooi nie.”
Erika knik en is nie heeltemal seker wat daardie metafoor veronderstel is om te beteken nie. “Wil jy oor Tristan Hansen praat of oor die ongeluk?”
“Oor jou stilswye.”
“Nadat die ongeluk op die voorblad was?”
“Ek praat nie van die ongeluk nie, meine schwester.”
In hoeveel tale gaan sy nog aangespreek word? Erika merk dat die vrou telkens haar oë toemaak wanneer sy praat. Nadat sy ’n sin voltooi het, fladder hulle weer oop en flikker sy haar vals wimpers asof die suidoos daardeur beur.
“My man gaan jou bel. Hy is buite homself oor sy motor en die voorbladstorie.”
“Kan jy tot die punt kom?”
Die armbande sak gedienstig toe Aronique haar hand lig. “Ek is hier om jou te vra om onder geen omstandighede vir Bradley, dis nou my een en enigste, te sê hoekom ek die blaps gemaak het nie.”
“Dit staan immers in die koerant!”
“Ek het dit natuurlik ontken en ’n taxi geblameer. Bradley het dit darem gekoop!”
“Indien hy my daaroor gaan bel … ”
“En hy sál!”
“Sal
