vinnig af.
Sy gaan na haar spreekkamer wat apart van haar huis is. Die diep leunsstoel is lekker sag toe sy daarin wegsak. Dis dieselfde stoel waarin haar kliënte altyd sit. Dankie tog dit is nou halfvyf, hier gaan dus nie meer mense opdaag nie. Die gedagte kom by haar op dat sy feitlik nog nooit in hierdie leunstoel gesit het nie, maar altyd op die regop stoel hier oorkant.
Interessant dat die bordjies nou verhang is. ’n Mens sou aan die slaap kon raak in hierdie een.
Muurbal! Sy moet gaan muurbal speel om te ontlaai. Rodney het altyd saamgegaan … Dan onthou sy weer: Rodney is weg. En die muurbalbaan is te ver om te loop.
Vir die eerste keer in jare pak die angs haar weer. Soos toe sy destyds in matriek by haar ouerhuis aangekom het gedurende ’n inbraak. Haar ma, wat toe nog in Northcliff skoolgegee het, het daardie middag hokkie afgerig en Erika was eerste by die huis. Sy was bang dat die inbreker nog in die huis kon wees, maar het nietemin teen haar beterwete by die huis ingestap om die skade te bekyk.
Die volgende oomblik het hy voor haar gestaan. Nie met pokmerke en een skeel oog en ’n wrede grynslag soos in die TV-reekse nie, maar ’n doodgewone gesig. Hy het ’n mes uitgepluk en dit teen haar keel gedruk. Sy onthou die prik teen haar vel – voel dit nou weer in haar verbeelding en ril. Die asem wat na sigaretrook en suur kos geruik het. Die stem wat gewaarsku het dat sy nie ’n geluid moet maak nie.
Toe die hande wat oor haar borste gestreel en onder haar skooljurk gesoek het. Die man wat haar teen die muur vasgedruk het en “Sjuut” met sy lippe gevorm het. Haar skooljurk wat gelig is, haar broekie wat afgestroop is. Die mes wat weer teen haar vel gedruk is. Die ereksie wat begin vorm het en teen haar gestamp het.
“Maak los my belt!” Sy stem, kortaf. Haar vingers het dom gehoorsaam, maar kon nie die lissies loskry nie. Die stoppelbaard teen haar vel, die warm asem oor haar mond soos hy probeer het om haar lippe oop te dwing.
“Trek dit af. Nou!” Sy stem weer dreigend.
Sy het gesukkel om die broek af te kry. Die dom bewegings teen haar. Met sy broek op sy knieë het hy gesukkel om haar bene oop te dwing.
En toe die onverwagse krag in haar. Sy het ’n knie opgebring en hom met woede tussen die bene gestamp en gevoel hoe iets kraak. Die skreeugeluid, die mes wat eenkant val, die man wat inmekaarsak en met albei hande tussen sy bene gryp. Obseniteite. Toe skop sy hom.
Die man het opgespring en vooroor gebuk uitgestrompel – toe kon sy eers die noodknoppie teen die muur druk. Sy het ook geweet waar haar pa sy rewolwer bêre. Sy het na die wegsteekplek gehardloop en die rewolwer gegryp, omgeswaai en agter die inbreker aan gehardloop.
Hy het intussen in die tuinpaadjie gegly en met sy kop teen ’n klip geval. Toe Erika uitkom, het hy dronkerig orent gesteier. Sy het die rewolwer op hom gerig. Sy hande was oor sy mik gevou, en toe kyk hy op.
Sy oë was pleitend.
Die rewolwer sekuur op sy hart. Haar pa het haar vir skiet-lesse geneem, dus het sy die wapen geken. “Om jouself mee te verdedig, mens weet nooit wanneer jy dit nodig kry nie,” het hy destyds gewaarsku.
Die man oorkant haar. Sy met ’n lewe in haar hande. Die plek waar hy haar probeer penetreer het steeds rou. Die rewolwer in haar hande, die asem rukkerig oor sy lippe. Sy kop wat heen en weer geskud word.
Soveel mag. Soveel woede. Soveel hartseer oor wat amper met haar gebeur het. Haar vinger om die sneller, die veiligheidsknip af. Net een vinnige trek van haar wysvinger. Net een en dis verby.
Tyd het gaan stilstaan. Sweet op haar voorkop, en in haar oë. Die brandgevoel bring haar tot besinning. Daarna die loeiende sirene van ’n sekuriteitsmotor. Mans met gewere. Sy steeds met die rewolwer sekuur op die man gerig, sy lewe in haar hande, die woede wat wil oorkook.
“Ek sweer ek wou nie … ” het hy geprewel.
Sy het die rewolwer laat sak. Sy kon nie eers huil nie. Haar ouers wat dadelik huis toe gekom het, die sielkundige, Lydia Els, wat sy moes gaan sien. Dit is waar haar belangstelling in sielkunde geprikkel is – die terapie wat sy ondergaan het en die lang gesprekke wat sy en die ouer vrou gevoer het.
Die ergste was toe sy haar aanvaller by die polisiestasie moes gaan uitken. Al die bravade het uit sy oë verdwyn. Daar was toe net haat. Naakte woede wat sy nooit sal vergeet nie.
Hy het vyftien jaar tronkstraf gekry.
“Jy moes my liewer vrekgeskiet het, jou teef,” het hy in die hof gesê toe hy weggelei word selle toe. “Ek kom terug vir jou. Dan kom maak ek klaar wat ek begin het. Want jy wou dit hê. Jy wéét jy wou. Ek sou jou laat kóm het dat jy huil daarvan en … ” Die hofbeamptes het hom weggepluk. Erika het verwese agtergebly, haar ma se arms om haar, haar pa wat iets agter die man aan skreeu.
Nou, vir die eerste keer, is daardie gevoel terug en net so intens. Maar in plaas van woede, is daar vrees.
Sy skakel haar ouers wat in Hermanus afgetree het en vertel dat sy in ’n ligte ongeluk was en dat hulle nie bekommerd moet wees nie. Sy verwag die besorgdheid en skok wat volg, maar verseker hulle weer dat dit bloot ’n bufferstamp was, niks ernstigs nie.
“Dit is mos altyd die persoon se skuld wat van agter in iemand vasgery het. Ek weet hoe’s die versekeringsmense!” Haar pa wat altyd die ergste in alles raaksien.
Daarna lui haar selfoon en sy antwoord.
“Doktor Hamilton? Rufus Rheeder hier van Die Dagblad. Het u ’n oomblik?”
Hier kom dit …
“In u professionele opinie, trek gewaagde plakkate langs die hoofpaaie bestuurders se aandag af? Veral sulke moedswillig uitlokkende plakkate? Is dit gevaarlik? Het u enige kommentaar oor die morele implikasies? Daar word na die man verwys as ’n vleispaleis met ’n heuwel fantasties. Hoe voel u oor daardie beskrywing?”
Sy gee ’n paar professionele antwoorde en weier om verder kommentaar oor haar eie situasie of siening van die plakkaat te gee.
“Die reklame-agentskap het genoem dat daar al reeds twee ligte ongelukke naby die plakkaat was. Was u daarvan bewus? Was dit nie dalk hoekom ú in mevrou Pringleton vasgery het nie?”
Dan is dit die bottelblondine se van.
“Ek was nie daarvan bewus nie. Ek was op pad na ’n kliënt. En die vrou het skielik remme aangeslaan voor my.”
“Wat my laat wonder. Waarheen gaan sielkundiges vir behandeling teen skok? Ek neem aan u ly nog aan skok?”
Na ons mentors toe, wil sy vir hom sê. Lydia Els wat haar destyds vir terapie geneem het en later professor by die departement was waar sy haar honneurs in sielkunde gedoen het. Waar sy gespesialiseer het in die behandeling van traumatiese gebeure, veral vroue wat verkrag is. Maar sy antwoord bloot: “Ek het dit verwerk. Die lewe gaan voort.”
“Sou u die plakkaat as pornografies bestempel?” kom die onverwagse vraag en Erika besef die joernalis soek sensasie.
“Hoekom? Vroue adverteer tog ook onderklere. En mens sien dikwels onderklere-advertensies vir mans?”
Die man lag. “Ja, maar in hierdie geval is daardie onderbroek … Hoe sal ek dit stel? Tot barstens toe gevul en laat niks aan die verbeelding oor nie. Dink u dit is onnodig?”
“Hoegenaamd
