jy praat?” wil Petra dadelik weet toe Roxy antwoord.
“Al vandat ek sowat twee jaar oud is, ja.”
“Jy wéét dis nie wat ek bedoel nie. Is die man daar by jou? Kan hy hoor wat jy sê? Verstaan hy Afrikaans?”
“Van watter man praat jy nou, Petra?”
“Van die Duitser, natuurlik. Het jy nie gesê jy gaan vanaand saam met ’n Duitser uit nie? Ek was sommer nuuskierig om te hoor hoe dit gaan. Of ek vir my ’n outfit vir die troue moet kry.” Petra se stem sak laer. “Vertel vir my iets sappigs, man. Ek is lus vir drama en daar is niks op televisie nie.”
“Wat laat jou dink jy gaan hier by mý drama kry?”
Petra lag. “Jy’s ’n drama queen van die kroontjie van jou kop tot by jou pers toonnaels, sus. Waar jy is, slaan die simbale al om die ander minuut om ’n dramatiese oomblik aan te kondig. By jou is daar áltyd drama te vind.”
“Glad to be of service,” sê Roxy vies. “Maar jammer, vanaand is daar geen gratis vertoning hier by my op die planke nie. Ek sit hoog en droog soos ’n verbleikte ou vadoek wat in die son vergeet is. Jy sal maar op ’n ander kanaal moet inskakel. Die ou het nie opgedaag nie.”
“Wat bedoel jy? Het daar iets voorgeval?”
“Who knows? Hy’t niks laat weet nie.”
“Net weggebly? Dóén mans nog sulke dinge?”
“Ja, my liewe getroude suster met jou ordentlike man met die goeie maniere wat hy aan moedersknie geleer het, die on-be-ris-pe-li-ke maniere van ’n ware heer uit ’n era wat nie meer bestaan nie. Mans drop nog elke dag van hul lewe desperate vroue soos ek. Bly net weg of smyt jou eenkant toe soos gister se koerant.”
“En nou?”
“Nou sit ek hier soos ’n uil op ’n kluit, stoksielalleen op ’n Saterdagaand.”
“Is jy oukei?”
Roxy kreun innerlik. Die geklap van haar suster se engelvlerke irriteer haar soms heluit. “Nee, Petra, ek is in ’n toestand. Ek gaan enige oomblik my polse begin knaag en dan nog ’n oordosis dieetpille sluk ook.”
Maar sy moes van beter geweet het, sy moes geweet het Petra sal in die betroubare gesinsmotor spring en hierheen ry om kort daarna aan haar woonsteldeur te klop om te kom seker maak haar polse is nog heel ná haar hoeveelste liefdesteleurstelling hierdie week.
“Petra!” raas Roxy die oomblik toe sy haar suster deur die loergaatjie herken. “Wat maak jy hier? Is jy laf?” vra sy terwyl sy die deur ooppluk.
“Nee, man, net uitgekuier by my huis. En toe gee jy my ’n verskoning om ’n bietjie weg te kom daar.”
“Wát het jy vir Herman vertel? Dat ek op die rand van ’n ineenstorting staan en dit oorweeg om selfmoord te pleeg?”
Petra lag onverstoord. “Amper so iets, ja.” Sy haal haar selfoon uit. “Wag, ek moet gou vir hom laat weet dat ek veilig hier aangeland het, anders knaag hy sý polse.”
Roxy probeer om nie na die gesprek te luister nie, maar die woonstel is nie groot genoeg om heeltemal daarvan weg te kom nie. Dis ’n geskattie en geliefie asof die tweetjies pas getroud en nog in die koerstadium is, genoeg om enigiemand na ’n galpilletjie te laat gryp om die ergste soetigheid teë te werk.
“Dis tyd dat ek getroud kom sodat jy nie ’n verskoning sal hê om tydig en ontydig hier by my in te storm om my van myself te red nie,” sê Roxy toe Petra haar selfoon bêre. “Ek moet die eerste, die beste man wat verbykom en nie snags in ’n weerwolf met ’n stink asem verander nie, gryp en die beste van ’n slegte saak maak en klaarkry.”
Petra stik. “Jy’s laf!” keer sy. “Trou is nie perdekoop nie. Kies jy verkeerd, sleep jy die man lewenslank soos ’n sak nat sement met jou saam. Dis gewoonlik nie vroue nie, maar mans wat die spreekwoordelike old ball and chain is, ’n sware las waarvan jy nooit weer ontslae raak nie.”
En dít uit die mond van iemand wat so gelukkig is, sy sing soggens saam met die irriterende voëltjies wat douvoordag al aan die tjirp gaan in die bome voor haar netjiese voorstedelike huis! As iemand soos sý, wat so onwrikbaar aan die liefde glo, waarskuwings uitdeel, hoeveel hoop is daar vir Roxy? Roxy wat al ’n slag of wat deur die lewe – én die liefde – onder die alie geskop is?
“Ek is nie op soek na ’n total loser nie, Petra,” probeer sy haar bekommerde suster gerusstel. “Al wat ek wil sê, is dat hy nie vreeslik vlekkeloos hoef te wees nie. Eintlik verkies ek dat hy nie vreeslik vlekkeloos moet wees nie.”
“Nee, man, jy moet wag vir jou prins op sy wit perd.”
Petra is weer in volle hoofmeisie-mondering, die ene sustertjie sonskyn, vol geloof in die goeie. Ou Petratjie, vir wie die lewe nog net geglimlag het, het met haar watsenaam in die botter geval toe Herman haar om haar hand en haar hart en haar lyf gevra het. ’n Lyf wat vir hom twee kinders in net soveel jaar uitgeryg het en nog steeds al die ou kontoere behou het.
Verder behoort haar suster aan een van dáárdie boekklubs en lees sy elke maand ’n paar liefdesverhale, sommerso tussen die chaos deur wat die kinders in haar huis veroorsaak. Petra glo nog aan prinse op wit perde – Roxy hoop op iemand uit die gepeupel op ’n stewige donkie wat nie té steeks is nie.
Sy kan maar net goedig lag vir haar suster se naïwiteit en onvanpaste positiwiteit. “Ja, sure! Jy kan maklik praat van prinse op wit perde, Petra. Jy wat alles het wat ’n gewone vrou se hart kan begeer.”
Wel, byna alles, voeg sy in haar gedagtes by. Was dit nie vir die twee skreeubekkies wat so dan en wan Petra se lewe heeltemal omverwerp nie.
“Ek wil nie ’n prins op ’n wit perd naby my hê nie,” verseker sy haar suster. “Die kroonprinse van die samelewing wat ék ken, is in elk geval hopeloos te fynbesnaard na my smaak. Ook nie sterk genoeg nie. Hulle sal my nie opgeraap kan kry om op die perd se rug die horison tegemoet te galop nie.”
“Miskien ... as jy op ’n dieet gaan,” spot Petra.
Maar selfs al eet sy net al om die ander dag, gaan dit nog nie haar probleem oplos nie.
“Ek is nie die feëprinses-tipe nie en ’n prins op ’n wit perd sal nie van my een kan maak nie, al soen hy my ook totdat ek koorsblare op my lippe het. Ek verkies ’n doodgewone ou op die rug van ’n donkie of enige ander ding met vier pote en ’n stert. Lekker prakties en handig om swaar goed te dra en vullisblikke uit te sit.”
Petra verstaan nie; Petra is nie sý nie en Petra het veral nie die pad geloop wat háár tot hier gebring het nie.
“ ’n Prinslike man sal verwytend die Bybelversie oor vroue wat kosbaarder as korale behoort te wees aanhaal wanneer ek die rys laat aanbrand. Net om my onbekwaam en simpel te laat voel en op my plek te hou.”
“En dit gebeur so gereeld,” sug Petra. “Jy kan nie rys kook om jou lewe te red nie.”
“Ek kon ... eens op ’n tyd.”
Petra snork minagtend. “Waar? Wanneer? Nie waarvan ék weet nie.”
“In my vorige lewe, if you please.”
