haar lipstiek in die vullisblik gooi.
Eintlik moes sy mans seker lankal afgesweer het. Met die nodige melodrama wat daarmee saamgaan. Sy behoort so bang te wees vir al wat man is dat sy nie eens alleen saam met een in dieselfde vertrek wil wees nie, maar Roxy het duidelik nog nie haar les geleer nie.
Vra haar ma – sý sal vir jou sê. Roxy is ’n grootmens, maar sy gedra haar nie soos een nie. Roxy wil nie hoor nie en die laaste stukkie hoop in haar wil nie sterf nie, maak nie saak hóé dit van alle kante af gesmoor word nie.
Wat Petra sê, is natuurlik waar. Mans is gevaarlik, maar sy wil desnieteenstaande en overgesetsynde nogtans tóg een van haar eie hê, asseblief en baie dankie.
Dalk hou ek maar net daarvan om gevaarlik te leef! daag sy die verwytende meubels en die stilswyende mure om haar uit om haar teë te gaan. Dis hoekom ek ingestem het dat Zander kan kom kuier. Of hy nou stewig op sy pote is of nie.
Roxy sluk. Het sy die krag om ’n halfbesope man met amoreuse gedagtes om middernag van haar lyf af te hou?
Wil sy?
Natuurlik wil sy. Zander Muller is seker maklik vyf, ses jaar jonger as sy. Liewe hemel! Sy is dalk ’n flerrie, maar dis nog nie te sê sy’s ’n tert nie. Ook nie ’n kuikendief nie.
Sy moes nie vir hom die kode vir die veiligheidshek gegee het nie. As haar bure weet hoe los haar lippe is, daag hulle haar voor die body corp. Ja, sý wat die poorte oopgooi vir enigiemand wat om middernag hier wil kom ronddwaal.
Wat weet sy in elk geval van Zander Muller? Mooi man wat hy is in sy Hugo Boss-pakke en blink skoene wanneer hy die Japannese sakemanne, wat die Kaap wil sien voordat hulle terugvlieg Japan toe, vir ’n “meet and greet” inwag. Hy’t hom nou onlangs maar eers by hulle aangesluit. Regte lyfwegsteker, as sy kan glo wat sy sien. Kansvatter. Keer gewoonlik eers teen huistoegaantyd terug as hy ’n kliënt vir middagete uitgeneem het, werk hom nie dood nie.
Sy ook nie. Sy self slaag skaars deesdae daarin om nuwe kliënte in te bring, sit ook maar meestal net agter haar rekenaar en Free Cell en Zuma speel. Wag op beter dae vir die firma, maar doen ook nie veel om dit te bewerkstellig nie.
En dan hoop sy nog heimlik om New York toe gestuur te word vir ’n freebie ...
Al wat sy regtig van Zander Muller weet, is dat hy met ’n sportmotortjie rondry wat hy beslis nie met sy Tafelberg Toeriste-salaris kan bekostig nie, iets waaroor daar al baie in die kafeteria geskinder is.
En dat sy nie sal omgee om vir ’n spin in daardie stukkie skitterblink staal te gaan nie ...
Hoofstuk twee
Sy kyk verbaas op toe daar enkele minute later aan haar deur gehamer word.
“Roxy! Dis ek, Zander. Maak oop!”
Sy spring orent. So gou? Sy’t aangeneem hy bel van iewers uit die stad, dat dit ten minste ’n halfuur sal vat voordat hy hier by haar woonstel kan wees. Wat doen sy nou? Sy sit nog hier in haar nagrok en haar skoongeskropte gesig, sonder ’n krieseltjie grimering en sonder ’n smeerseltjie lipstiek. Dis nie hoe sy die wêreld in die oë wil kyk nie – en baie beslis nie een van haar kollegas wat haar gewoonlik net in haar kantoorklere sien nie.
Maar voordat sy daaroor kan besluit, klop hy weer aan die deur. Hard. Te hard.
“Sjuut!” sê sy instinktief toe sy die deur op ’n skrefie oopmaak. “Die bure slaap.”
“O! Sorry, man. Ek was nie seker of jy my sal hoor nie. Kan ek inkom?”
Sal sy of sal sy nou nie? So in haar nagrok?
“Wat’s fout? Is hier iemand by jou?”
“Ek het jou gesê ek is alleen.” Roxy sug, maak die deur oop. Miskien is Zander so ver heen dat hy nie eens raaksien wat sy aanhet nie.
Maar sy hoop verniet.
“Wow!” sê hy dadelik waarderend en vat haar aan die boarms. “Ek is mal daaroor as ’n girl my só inwag.” Hy wys met sy vinger na die Jessica Rabbit-embleem wat die voorkant van haar nagrok versier. “Jy lyk nogal ’n bietjie na haar, weet jy?” merk hy op. “So met die welige rooi hare en jou come-to-bed eyes.” Daar sluip ’n stout glinstering in sy oë. “En natuurlik hier bolangs ...” hy wys met sy hande, “bolangs stem julle ook ooreen.”
“Ek ... ek was al in die bed,” probeer sy lomp verskoning soek en vou haar arms oor haar bors.
“Geen probleem nie, Roxy. Ek’s anytime game vir vet pret in die bed.”
“Vet pret? Wat bedoel jy met vét pret?”
“Ag, chill, girl, moenie so touchy wees nie. Jy’s nie vet nie.”
“Ek is ook nie maer nie.”
“Ek sê mos – jy’s Jessica Rabbit in lewende lywe, die soort girl wat ek verkies. So sensueel jy kan ’n nat lap aan die brand steek. Wat is dit in elk geval met jou dat jy so Jessica Rabbit-bedinges is? Ek’s mal oor die foto op jou desktop waar sy uit haar klere peul.”
Hy gee haar nie kans om te antwoord nie. “Jessica Rabbit is seker die enigste animasiekarakter wat so real is dat mans oor haar fantaseer. Selfs in Who Framed Roger Rabbit het sy die arme haas met wie sy getroud was én die res van die mans al heeltemal op hol gehad,” mymer hy. “My favourite scene is waar sy met daardie lang, sexy bene van haar van agter die gordyn verskyn en die ouens met ’n lapdance entertain. Alles aan haar spel vrou uit. Veral daardie figure.” Hy aarsel weer ’n oomblik terwyl hy Roxy op en af bekyk. “Nes joune,” sê hy waarderend.
Sy weet dit. Hoekom anders dink hy is Jessica Rabbit haar idol?
Ag, sy’s simpel, sy weet. Net so otherwise soos Oumalot.
Ag, aarde tog, sy’s ’n volwasse vrou, sy behoort ’n politieke leier as rolmodel na te streef, of iemand wat in dienlike skoene diep spore op ’n ander terrein trap. Maar vir haar is daar iets onweerstaanbaars aan ’n fiktiewe karaktertjie se blatante dekadensie en die uitdagende manier waarop sy beweeg. Kronkelend en slu soos ’n slang. Jessica Rabbit probeer nie voorgee om iets te wees wat sy nie is nie. Sy’s ’n uitlokkende vrou en klaar.
“Moenie idees kry nie, Zander Muller,” waarsku Roxy nogtans. “Ek deel my bed nie met elke man wat hierdie tyd van die aand aan my deur kom klop nie. Selfs Jessica Rabbit het standaarde, weet jy? Waar kom jy in elk geval nou vandaan?”
“Ek was by die Red Lion, ’n paar straatblokke van hier af.” Hy skuif ongenooid by haar verby en beweeg dieper by die woonstel in. “Dis ’n lekker plek vir ’n jol. Daar’s ’n amazing vibe. Jy moet een aand saam met my soontoe gaan.”
Nou toe nou! dink Roxy en rol haar oë innerlik. Skaars sy voete oor my drumpel gesit en hy maak al planne vir die toekoms. Sy vat-vat aan haar hare. Sy moes meer moeite met haar voorkoms gedoen het ...
Die man wat voor haar staan, is nie die man wat sy bedags in die kantoorgange raakloop nie. Hy het sy deftige pak klere verruil vir jeans wat aan hom pas asof hy daarin gebore is. Daarby dra hy ’n wit T-hemp wat vir ’n waspoeieradvertensie gebruik kan word. Die blonde surfer-kuif hang oor sy voorkop en hy lyk soos iemand wat ure lank gefuif het. Maar sy tong sleep nie en hy stap mooi reguit in
