’n quiz gedoen.”
“Laat my raai – op Facebook?”
Roxy knik.
Teen dié tyd lag Petra openlik. “En volgens hierdie streng wetenskaplike metode is daar bevind dat jy wel rys kon kook sonder om dit te laat aanbrand?”
“Gedurende die Groot Depressie was ek ’n voorslag-huisvrou met vier kinders en ’n liefde vir kook en bak, getroud met ’n sukkelende boer. My grootste passie was om naaldwerk te doen en klere vir my hele gesin te maak.” Roxy aarsel. “Dit moes verskriklik gewees het. Vier uitgeteerde, honger snotneuskindertjies in kakie geklee om my voete en ’n boer wat na sweet ruik. Geen wonder ek probeer iets anders in hierdie lewe nie.”
Petra tik met haar wysvinger teen die kop. “Soms wonder ek oor jou.”
“Ek ook.” Roxy lag saam. “Wat ek in hierdie lewe nodig het, is ...”
“Nog ’n sukkelende boer op ’n plaas waar die brandsiek skape benoud blêr en smartlik in die kaalgevrete veld lê en vrek?”
Roxy kreun. “Eerder ’n sukkelende stedeling, asseblief tog. ’n Man wat ook soms verbrou. As die pot en die ketel ewe skeef en ewe swart is, kan dinge dalk net aan die kook gaan tussen hulle.”
Roxy weet sy is lankal nie meer die voorbeeldige huisvrou wat blykbaar in die dertigerjare in die Amerikaanse staat Oregon kosbaarder as korale was voordat sy ’n vroeë dood gesterf het nie. Sy ís inderdaad enige skoonma se nagmerrie. Sy weet sy soek moeilikheid met die geflirt en geflaunt waarmee sy die arme mans verwar. Maar dis flerries soos sý wat flerries ’n slegte naam sal gee. Want ’n flerrie wat tienuur op ’n Saterdagaand ewe kuis by die huis sit, is ’n flerrie met geknipte vlerkies.
All dressed up and nowhere to go, dink Roxy bitterbek toe sy verby die spieël stap. Opgedollie met die mooi nuwe toppie wat sy vir die naweek gekoop het aan die lyf. Vrek duur, maar ongelooflik mooi. Materiaal sag soos skoenlappervlerke onder jou vingers. Kwaliteit. Sal jare lank hou as dit met die hand gewas word, selfs wanneer kalerige toppies soos hierdie lankal uit die mode is.
Geskik vir ’n vrou soos sy. Dink sy ... Hoop sy ...
Of sy weet ook nie. Dalk ’n bietjie jonk. Mutton dressed as lamb. Dit span styf om haar lyf, beklemtoon haar rondings. Maar ’n ou ooi is sy darem ook nog lank nie. Miskien ... iets soos ’n tweetandskaap, waarvan die vleis nog nie te taai is nie. As sy dan nie meer vir ’n mak lammetjie kan deurgaan nie ...
“Ek het genoeg drama in my lewe,” probeer sy nog vir Petra verduidelik. “Ek wil net ’n boring boyfriend met ’n bril en ’n aktetassie hê. Dis al.”
“Dan gaan jy boring kinders met brille en aktetassies baar.”
“Jy weet ek wil nie kinders hê nie, nóg met nóg sonder brille en/of aktetassies. En veral wil ek hulle nie baar nie. Jig!”
“Ai, Roxy,” sug Petra. So asof sy die ouer suster is en Roxy haar protégé.
“Jy lyk besonder mooi vanaand,” troos sy. “Jessica Rabbit op haar beste.” Sy lag. “As Ma moet sien hoe peul jou bobaas-bazookas by daardie toppie van jou uit, sit sy die predikant op jou.”
“Ek soek nie ’n predikant op my nie. Veral nie as hy ordentlik is nie.”
Petra is darem meer gerusgestel oor Roxy se geestestoestand toe sy opstaan om te ry. Terug na haar voorstedelike huis met die lowergroen tuin en grasperke, ’n swembad met helderskoon water en haar vervelige voorstedelike lewe.
Roxy gaan sien haar by die deur weg voordat sy vir oulaas ’n draai voor die spieël gaan maak. Al is dit net om haarself te oortuig dat dit die dekselse Duitser se verlies is dat hy nie vanaand opgedaag het nie.
Hoekom sy vir die dekselse Duitser mooi wou lyk, weet die duiwel alleen. Hoekom het sy ’n duur toppie gaan koop, haar hare laat doen, haar lippe posbusrooi gemaak? Seker maar ’n kwessie van trots. Hy moes besef het wat hy misloop – omdat hy te veel hare op sy hande het en niks om daarvoor te vergoed nie. Hy moes teruggegaan het Duitsland toe met ’n effense onvergenoegdheid in hom omdat sy hom van haar lyf af weggehou het.
Dis lekker om die gulsigheid in ’n man se oë te sien, om vrou te wees. Dit laat jou glo daar is nog hoop, doer ver, voor in die stofpad. Jy het nog nie heeltemal verskrompel, opgedroog soos ’n verwelkte blom op ’n vergete graf nie.
Maar die sexy toppie met die fyn afgewerkte detail en die fraai veterbandjies kon maar in die kas bly hang het. Tot dusver, die hele bedroewende naweek lank, is dit nog net sy en die nuuskierige verkoopsvrou in die winkel wat haar cleavage gesien het. En nou darem ook Petra.
Die dêm Duitser, lid van die toergroep wat sy hierdie week namens Tafelberg Toeriste rondgeneem het, het sy avontuurlustige fynproewerslus elders geles gekry. Die soektog is nog nie verby nie. Sy’t nog nie vir Mister Right gekry nie. Of ten minste net iemand wat nie ’n ineengekrimpte koolkop van haar lyf maak nie.
Toe die laataandnuus op televisie begin, gee Roxy oor. Daar gaan nie vanaand iets gebeur wat haar lewe sal opkikker nie. Sy maak die knoop van haar jeans los en kreun van lekkerkry. Wát ’n verligting om van die stywe ding ontslae te raak sodat sy weer met gemak kan asemhaal! Sy stroop die ongenaakbare materiaal van haar lyf af en pluk sommer ook die mooi rooi toppie uit.
Kan ook maar my gesig gaan was, brom sy onderlangs, en in die bed klim. So alleen soos die armsalige Sneeuwitjie in haar glaskis voordat die rondreisende prins wat prinsesse van gewone meisietjies maak, gaaf genoeg was om haar wakker te soen. Sy wat Roxy is, gaan in elk geval nie vanaand gesoen word nie. Nie deur prins óf padda nie.
Dis ’n stryd om die ergste rooi van haar lippe af te kry. Haar lippe is later aan die tintel, maar nie van die soene wat sy veronderstel was om te kry nie. Dis ook maar oukei. Die Duitser se soene het nie veel vir haar gedoen nie.
Sy gooi haar nagrok oor haar kop. Nogal sexy genoeg, dink Roxy, effens spytig, toe sy weer verby die spieël loop. Lekker funky so met die oënskynlik onskuldige strikkie en die Jessica Rabbit-embleem op die bors. Hier sit ek nou in my maagdelike wit nagkabaaitjie, dink Roxy, stoksielalleen op ’n smeulende Saterdagaand en ek word nie jonger nie.
Toe slaan sy maar haar laptop oop. Net gou kyk of daar iets op Facebook aangaan. Sy hoef mos nie te antwoord nie. Al haar Facebook-vriende hoef nie te weet sy’t niks beters om op ’n Saterdagaand te doen as om te Facebook nie.
Haar vingers vlieg oudergewoonte oor die sleutelbord toe sy die bekende www.facebook.com intik. Sy tik haar persoonlike e-posadres in en toe die wagwoord wat haar na haar Facebook-blad moet vat: notbadjustdrawnthatway.
Niemand anders gebruik ooit my laptop nie, besef sy skielik. Ek kan netsowel die rekenaar vra om die ellelange notbadjustdrawnthatway as my wagwoord te onthou. Sy tik die toepaslike blokkie af sodat sy in die toekoms nie so lank hoef te wag om by Facebook in te gaan nie. Nou kan enigiemand, vriend óf vyand, natuurlik lees wat sy en haar Facebook-vriende op haar muur skryf, maar net as hulle toegang tot haar laptop het – wat nie gaan gebeur nie. Probleem opgelos!
Roxy lag sag. Sy sal nooit waag om dit op die werk se rekenaar te doen nie. Daar is notbadjustdrawnthatway die slot wat haar geheime vir haar kollegas en ander nuuskierige agies en rondsluipers toesluit.
Sy frons skielik. Miskien, as sy nou daaraan dink, is haar wagwoord nié so besonder veilig nie. Almal wat haar ken, weet van haar beheptheid met Jessica Rabbit. Dit verg seker nie rocket science
