weet dis laat, maar ek wil jou iets vra.”
“Kon dit nie wag tot Maandag nie?”
“Dit kon seker, maar ek het nou net hierdie briljante idee op die bodem van ’n glas Jack Daniel’s ontdek. Ek wil nou dadelik weet of jy game is of nie.”
Roxy is dadelik op haar hoede. Om game te wees vir iets wat Zander Muller op die bodem van ’n leë whiskeyglas gesien het, kan dalk net wees om met jou loopbaan of jou lewe te speel. Die man straal ’n roekeloosheid uit wat verder strek as die blitsvinnige gevaarte waarmee hy ry. Maar is dit dan nie juis wat sy wil hê nie? Sy wíl mos roekeloos leef, ’n bloedvloei-rooi lipstiek-lewe lei.
“Dit gaan oor die spanbounaweek wat volgende Vrydag begin.”
“Waarna ons gedwing word om te gaan!” Sy’s dadelik moerig toe sy daarvan onthou. “Ek strip sommer as ek daaraan dink. Ek weet die werk by Tafelberg Toeriste is nie veronderstel om ’n nege-tot-vyf-werk te wees nie, Lawrence vertel dit gereeld genoeg vir ons. Maar ek het beter dinge om te doen as om ’n naweek lank te gaan leer hoe om kwansuis sinvol te leef of wat ook al hierdie keer weer in ons kele afgedruk gaan word. Wat ons nou nog nie weet nie, gaan ons nie meer geleer kry nie. Dis hopeloos te laat daarvoor.”
Toegegee, sy hét meer jaarringe om die nek en oë en sommer orals as Zander – sy’t meer geleentheid gehad om te leer om sinvol te leef. Nie dat dit haar veel gehelp het nie ...
“Dis natuurlik weer ’n manier om ons op te sweep en te motiveer om murg en bloed te gee sodat Tafelberg Toeriste nie ondergaan nie,” mor sy nog. “Wat seker nie ’n slegte idee is nie,” gee sy huiwerend toe. “As Tafelberg Toeriste sink, sink ons.”
En, dink Roxy benoud, sy’t geen benul waar sy weer werk gaan kry nie. Al waarvan sy ondervinding het, is om met mense se koppe te smokkel en hulle te oortuig dat Suid-Afrika ’n wonderlike land is en dat dit doodveilig sal wees om hier te kom vakansie hou. Daarvoor is sy goed afgerig.
Misdaad? Ag nee wat! Nooit gesien nie. Dit word streng beheer, not to worry. Hou maar net jou vensters en deure te alle tye toe. Net vir ingeval, weet jy? En moenie in die donker rondloop nie, en nooit, ooit alleen nie. As jy jou begroting uitwerk, maak veiligheidshalwe voorsiening vir ’n beursie vol geld wat tussen neus en oë kan verdwyn en moenie te geheg aan jou selfoon raak nie. Maak gereeld backups van jou data, want ag! – dit kan so ’n beslommernis wees as jou laptop een van die artikels is wat vir die herverdeling van rykdom aangewend word. En o ja, terloops, smash-and-grab is nie ’n nuwe dansvorm wat net in Suid-Afrika by verkeersligte beoefen word nie. Maar afgesien daarvan – no problem!
Roxy sug. Van eufemismes kan jy haar niks vertel nie, maar daar is nie veel ander beroepe wat hierdie spesifieke vaardigheid vereis nie. Sy moet hou wat sy het. Of ’n man kry wat haar sal onderhou.
Sy sug nog ’n slag. “Ons kom darem vroeg Sondagoggend terug. Dis seker beter as niks.”
“Jy mag nie kla nie, juffrou Roux. Dis ’n helse ... ekskuus, ek bedoel ’n hemelse voorreg om na die vermaarde doktor Muller te gaan luister. Gratis en verniet omdat Tafelberg Toeriste genoeg geloof in hom het om sy werknemers op die maatskappy se onkoste op die selfverbeteringsnaweek te stuur.”
“Na wié gaan ons luister?”
“Doktor Adam Muller. Die main pikkewyn wat ons gaan toespreek en bepreek totdat ons net soos hy oor dinge dink. Weet jy dan nie?”
“Gaan hý dan daar wees?” Sy probeer nie eens haar verstomming wegsteek nie.
“In al sy glorie. Lyk my jy het nie jou memo gelees nie.”
Sy het nie. Sy’t geweet ’n hele spul ghoeroes gaan hulle beetkry, maar sy’t nie die moeite gedoen om te kyk wie dit gaan wees nie. Die een is soos die ander. Gewoonlik so vervelig dat sy die vlug van ’n vlieg teen die plafon opwindender vind.
“Praat jy van die skrywer van die bestseller wat by die derduisende verkoop? Glo ’n rekord vir ’n Suid-Afrikaanse selfhelpboek.”
“Dis hý daai.”
“Wat is die titel nou weer? Wees ’n beter jy – so iets?”
“Amper reg. Wees jouself – net beter. Met natuurlik die Engelse weergawe, Be Yourself – Only Better, wat nou selfs oorsee ’n treffer is.”
“Het jy dit al gelees?”
Zander snork. “Jy maak seker ’n grap. Ek haat al hierdie selfhelppraatjies wat jou altyd laat voel jy is nie goed genoeg om te leef nie.”
“Doktor Adam Muller ...” mymer sy. “Mooi sterk naam. Muller nogal? Familie van jou?”
Sy lag hom toe. Natuurlik is hulle nie familie nie. Zander Muller is dalk so aantreklik soos die duiwel self, maar dit lyk nie asof daar baie wyse manne in sy familie-stamboom gevind sal word nie. Daarvoor is sy oë te wild, sy kuif te deurmekaar, sy lyf te los, sy mond ook. Hierdie doktor Muller wat blykbaar groot getalle dissipels trek om ure lank aan sy lippe te hang, moet sekerlik iets te sê hê waarvan Zander nog nie eens gehoor het nie.
“Helaas, ja,” sug Zander.
“Wat?”
“Hy’s familie.”
“Ag, jy speel seker.” Roxy kyk hom ongelowig aan.
“Nee, Roxy. Ek en doktor Adam Muller is inderdaad baie naby familie van mekaar.”
Roxy lag ongelowig. Zander familie van Adam Muller, die oornagwonder wat deesdae op al wat televisie-geselsprogram is, pronk? Sonder dat sy kollegas by Tafelberg Toeriste eens daarvan weet? Sonder dat hy probeer om al wat meisietjie is daarmee te beïndruk?
Sy twyfel sterk!
“Hóé nou?”
“Adam Muller is my pa, Roxy,” antwoord hy met ’n sug in sy stem.
“Jou pá? Jong, is jy seker?”
“Sover ek weet, ja. Behalwe as die posbode ’n ongeoorloofde kuiertjie langs die pad ingepas het.”
“Wow! Ek het die man al op televisie gesien. Hy’s nogal aantreklik.”
“Donners aantreklik en hy weet dit ook.”
“En hy lyk op die oog af beswaarlik oud genoeg om die pa te wees van iemand in sy ... twintigerjare.”
“Vyf en twintig met my volgende verjaardag,” sê Zander. “My pa en ma was nog op universiteit en nat agter die ore toe hulle getroud is. Moenie vir my vra wat die danige haas was nie – dit het nie vir my juis gelyk of hulle mekaar wou opvreet van liefde nie, maar hy verseker my dit was nie ’n shotgun wedding nie. Ek was glo ’n wittebroodbaba as ek hom kan glo. Hy was skaars twintig toe ek gebore is, my ma nog jonger.”
“Maar my magtig, man! Hoekom hou jy dit dan geheim dat hy jou pa is? Die ou is deesdae op almal se A-lys; hy sit tussen die Wie’s Wie op al wat ’n okkasie is. Jy kan mos heerlik gloei in sy glorie sonder om ’n vinger te verroer.”
“Dis wat ek blykbaar my lewe lank nog doen.”
Roxy staar hom aan.
“Dis
