not bad, I’m just drawn that way.”
Sy moet seker haar wagwoord verander, so gou moontlik! Net nie vanaand nie.
Soos gewoonlik wag sy met ’n tikkie opwinding vir haar blad om af te laai. Dalk ... wie weet ... dalk is daar hierdie keer iemand wat haar op Facebook gesoek en opgespoor het. Wat van ’n ou studentevriend? Nee, nog beter – ’n geheime bewonderaar wat nooit die moed gehad het om haar te nader nie.
Ha! dink sy, vies vir haarself, en jy lag Petra uit omdat sý lugkastele bou! Nou goed dan, die beste waarop sy kan hoop, is iemand wat haar profielfoto raakgesien het en genoeg belangstel om vir haar ’n persoonlike e-pos te stuur. Iemand wat dink sy’s hot, haar Facebook-vriend wil wees en meer van haar wil weet. Maar vir wie sy nie alles van die verre verlede hoef te vertel nie. Iemand wat nooit sou kon raai dat sy, met haar glansrooi hare en smaraggroen oë, wat so hoopvol op haar profielfoto die wêreld in die oë kyk, ’n hele begraafplaas vol geraamtes in die kas het nie.
Dit sal beslis nie van haar skoolvriende kan wees nie, want almal uit haar grootworddorp weet dat daar ’n skande-stankie aan haar kleef. Daar is destyds baie oor haar gefluister. Dié wat nie geweet het waarom sy feitlik oornag uit die dorp verdwyn het nie, het om die teekoppies daaroor gewonder. En die praatjies wat daar uitgebroei het, was sappig genoeg. Net jammer ... die waarheid was nóg sappiger en sou die ore laat tuit het as dit uitgelek het.
Die jare het haar gelukkig geleer om realisties te wees. Sy weet die geluksgodin is lankal die dinges in vir haar. Sy sal nie maklik so ’n los gelukkie raakloop nie. Sy het eerder ’n kans om deur die weerlig doodgeslaan te word.
Daar is maklik tien nuwe posts op haar Facebook-muur geskryf, sien Roxy. Die meeste daarvan sowat vier uur gelede voordat selfs die bleeksiele, wat hul dae agter hul rekenaars deurbring, geshut-down het en die strate in is vir Saterdagaand se pret en plesier.
Nie almal is so pateties soos sy nie – niémand is so pateties soos sy nie.
Maar dis darem nie nét sy wat by die huis is nie. Haar dierbare sus het dit goedgedink om, nadat sy hier weg is, vir die virtuele wêreld te vertel waarmee sy haar besig hou. Ons sit hier soos die stokou getroudes wat ons is, het Petra skaars ’n kwartier gelede op haar muur geskryf, seker net nadat sy by die huis gekom het. Die kinders slaap uiteindelik en ons gaan nou ’n glasie rooiwyn drink en ’n video kyk. Rustig by die huis terwyl die res van julle seker die stad op horings neem.
Kla jy of spog jy? vra sy vir die profielfoto van Petra wat haar glimlaggend aanstaar.
Sy sien hulle so voor haar sit. Petra in haar gladde gimbroek wat soos ’n tweede vel om haar sexy agterstewe span en met ’n paar sokkies aan die voete. Seker met haar kop op Herman se skoot, so tevrede soos twee katte met room aan hul snorbaarde, krulstert-gelukkig toegegooi onder ’n kombers of ’n ding. En as hulle vaak raak, klim hulle eenvoudig in die bed, rol hulle teen mekaar en hou mekaar vas. Sommerso met sokkies en al as dit daarop aankom. Al wat die idilliese prentjie bederf, is die twee kinders wat in die kamer langsaan lê en slaap. Want hulle kan enige oomblik wakker word en aan die skree gaan.
Roxy skrik die tweede keer vanaand toe haar selfoon lui. Dié tyd van die aand? Wat? Wie? Moord en doodslag? Maar toe sien sy Zander se naam op die skermpie. Niks wat Zander Muller haar kan vertel, kan haar vreeslik ontstel nie. Behalwe as dit oor die trippie Amerika toe gaan ...
Eintlik irriteer hy haar meestal grensloos. Wil seker weer hê sy moet vir hom die een of ander gunsie bewys. Sy oorweeg dit om nie te antwoord nie, maar die Saterdag is so vrek vervelig dat sy tog maar die antwoordknoppie druk.
Sy hoor dadelik die geroesemoes op die agtergrond toe sy die foon teen haar oor hou. Daar word weer iewers gerinkink asof kuier uit die mode gaan!
“Haai, Zander, wat’s jou probleem?”
“Is dit nou ’n manier om ’n man te groet?”
“As dit jý is wat bel, ja.”
Sy hoor hom sug. “Waar’s jy? Kan ek na jou toe kom?”
“Dis amper elfuur.” Ag, aarde tog! Sy klink soos iemand se ma.
“So?” Sy hoor hom lag. “Verander jy in iets skrikwekkends as die klok twaalfuur slaan?”
Hy het dit nie ver mis nie. As sy vaak is, raak sy moerig. Wel, moeriger as gewoonlik, in elk geval.
“Ek is by die huis,” erken sy teësinnig.
“Wie’s by jou?”
Natuurlik verwag hy dat daar iemand by haar moet wees.
Roxy maak haar oë ’n oomblik lank toe. Sy is so moeg daarvan om voor te gee, om te probéér voorgee dat sy haar
flerrievlerke wyd oopsprei en elke aand ’n ander bedmaat het. “Ek is alleen, Zander.”
“O hel! Een van dáárdie aande. Watter arme ou het jy nóú weer gefrustreerd huis toe gestuur?”
Roxy weet sy moet tot tien tel, maar dis asof sy nie kan onthou hoe die getalle op mekaar volg nie. “Dit, Zander Muller, het niks met jou te doen nie.”
“Ek verstaan jou nie, weet jy, Roxy? Die ouens op kantoor vrek oor jou, maar niemand kry behoorlik vatplek aan jou nie.”
“Vatplek aan my is nie vir die ouens op kantoor beskore nie.”
“Maar jy flirt met almal!” kap hy terug.
“Ek hoor niemand daaroor kla nie.”
“Jy sal ook nie.”
Die gesprek begin Roxy verveel. “Wat pla jou, Zander? Praat dat ek hoor.”
“Ek wil nie oor die telefoon met jou daaroor praat nie. Kan ek gou daar na jou toe kom?”
“Ja, jong, kom tog maar,” gee sy in. Die aand was lank; selfs Zander se geselskap is beter as die vier mure wat haar so stilswyend omring. Zander is nie naastenby waarna sy op soek is nie, maar hy is ’n man en sy hou van mans. Sy hou van die aapstreke wat hulle uithaal om jou te beïndruk wanneer hulle jou in die bed wil kry. Sy geniet die mag van haar vrouwees terwyl sy nog kan.
Terwyl ek nog my eie tande het, dink Roxy toe sy opstaan om haar hare te borsel. En my lyf. Soort van. Sy streel met haar hande langs haar sye af. Sy’s effens oorgewig, sy weet. Maar dis net éffens. Sy sukkel haar vrek om die vyf kilogram wat sy die jaar aangesit het, te verloor, maar sy kan nie haar lewe on hold sit totdat dit gebeur nie. En buitendien, vet of te nie, hierdie lyf van haar is nie sommer enige lyf nie. Sy’t kurwes waar ander vroue knoppe het en eintlik, as sy nou eerlik moet wees, hang niks nog naastenby op haar knieë nie. Wulps, besluit Roxy. Dis wat ek is – wulps. Sag en sappig en veral wulps.
Dis ’n stryd om klere te kry wat bolangs pas, maar sy leef daarmee saam. Die duiwel alleen weet waar sy haar boobs vandaan kry – haar ma én die arme Petra is so plat soos pool-tafels. En Oumalot, arme Oumalot se tieties het heeltemal verdwyn.
Ek sweer ek is nie familie van hulle nie, dink Roxy die hoeveelste keer, maar sy skuif die gedagte dadelik opsy. Dis nie nou die regte tyd om die donker geheime van haar lewe te probeer ontrafel nie. Sy probeer jare lank al sin maak daaruit en het nog niks verder gevorder nie; daar sal nie nou skielik ’n openbaring kom wat al haar vrae beantwoord nie.
Sy moet seker
