bly die dominee nie meer hier nie?”
“Hier issie meer ’n dominee nie. Net ’n Apostoliese pastoor, innie onderdorp. Die NG gemeente het te klein geraak.”
“O. Toe verkoop hulle die ou pastorie.”
“Ja. Sien, kindjie, die hele dorp is anie krimp. Mense trek weg en daar kom nie veel ander in nie. Af en toe altemit een wat aftree, soos Meneer. Of daai twee snaakse mannetjies wat die gastehuis begint het. Hier’s maar min werk.”
“Waarvan leef die mense dan?”
“Ou mense se pensioen. Een so ’n ou lady hou sommer ’n hele spul familie aan die gang. En pas kleinkinders op. Die ouers is óf weg stad toe óf hulle’s dood aan Aids. Disse plaag dié, wat oor hierie land gekom het. Soos een vannie plage oor Egipte.”
Jannie kyk af in haar koffiebeker. “My … my ma …” sê sy, maar kan nie verder praat verby die groot knop in haar keel nie.
Ma Kate kyk haar skerp aan. Dan sit sy haar hand, warm en effens skurf, oor Jannie s’n. Maar sy sê niks.
“Het … het ma Kate kinders?” vra Jannie hees.
“Ja, tweelingseuns. Gee my al my dae.” Al klink dit asof ma Kate kla, is haar roesbruin oë trots. “Maar skrander. En goed met die atletiek.”
“Ek ok,” sê Jannie.
“Hulle twee spring hoog. Wat doen jy?”
“Ekke kan vinnig hol, nog altyd. En by my nuwe skool in Goodwood is daar toe ’n coach. En vandat hy my afrig, begin ek wen.”
“Wat’s jou afstand?”
“Honderd meter. Coach sê ek’s reg gebou vir hardloop. Ek was maar altyd skaam vir my spykerbene en knopknieë, maar Coach sê knop is niks, dis aankap wat lol, of bakbene. En my voete issie plat nie, so ek trap reg. Ek moet net heeltyd oefen.”
“Dié Coach, hy’s seker kwaai mit julle?”
“Hy’s great. Maar boetie, as hy kwaad word …”
Dit was nie haar skuld nie. Dit was Draadborsel wat nie reg aangegee het nie. Wraggies aspris, dink Jannie, wat dit net-net regkry om nie die stokkie te laat val nie. Dit kos haar waardevolle sekondes voordat sy voluit kan voortstorm. In die eerste skof was hulle voor, maar Skille het agter geraak in die tweede skof, en daarna kon Draadborsel net een van hulle opponente inhaal. Nou, ná die vrot aangee, lê Jannie derde in die laaste skof van die aflos. Die interskoolgala se drie dirigente spoor die kinders aan om nog harder te sing, maar teen hierdie tyd is dit nie meer sang nie, dis een groot golf van lawaai wat oor die atlete spoel tot oor die naaste huise anderkant die heining.
Jannie fokus so hard dat sy horende doof geword het. Van die gille en fluite weet sy net mooi niks. Dis net sy en die baan en die meisiekinders voor haar. Daar’s ’n tou tussen ons, sê sy in haar kop, en ek rol hom op, ek trek hom in, al hoe stywer … al hoe korter … Ja! Ja! Verby! Nou die laaste een … katrol haar in … sy sallie wen nie, sy sallie, ek is die wind en ek waai verby …
Sy tref die lint ’n breukdeel van ’n sekonde voor die tweede naelloper, draf dan stadiger, snak na asem, buk vooroor en gooi op.
“Amper het julle dit weggesmyt! Nadat ons die aangee oor en oor en oor geoefen het!”
Coach is so woedend dat sy wange bewe, sien Jannie. Dan is dit doodsake, dit weet al die atlete goed.
“Ons het darem gewen,” waag Draadborsel dit.
“Maar hoe? Ek is glad nie tevrede nie! Die probleem is, daar’s nie vertroue tussen julle twee nie, Charmaine en Jeanne. Ek gee nie om wat julle storie is nie, maar julle los dit buite daai hek as julle atletiek kom doen! Verstaan ons mekaar? Verstaan ons mekaar mooi?”
“Ja, Coach.”
“Ja, Coach.”
“Ek wil kan reken op julle twee vir die WP Uitnodigingspele. Ek wil my nie skaam vir amateursfoute nie! Ons moet daai Beste Spanvertoning-beker bring, ek soek hom hier in ons kas! Is julle met my?”
“Ja, Coach.”
“Ja, Coach.”
Jannie kyk na ma Kate en sluk haar laaste koffie. “Al is Coach kwaai met ’n mens, hy sien jou darem raak.”
Meteens hoor hulle klaviermusiek uit die sitkamer opklink, vinnig, opgewek, melodieus. “Hei, hoor daar,” sê Jannie. “Chopin. Minute Waltz. Wie speel so mooi?”
Sy hardloop in die gang af.
Dis Stien wat met oorgawe oor die klawers buk. Nols sit-lê op een van die groot swart leerstoele langs die kaggel, sy kop agteroor en sy oë toe. Die son straal deur die lang vensters en die Persiese tapyt gloei robynrooi.
Jannie staan en luister tot Stien haar hande oplig.
“O, maar dit was pragtig,” sug sy. “Kan ek ok speel? Ek sal eers my hande gaan was. Ek kan speel, rêrig, ek weet hoe.”
Stien kyk twyfelend na Nols.
“Seblief?” vra Jannie mooi. “Stien, jy’t geblo.”
“Ja, ek het belowe,” erken Stien. “Nou toe dan, maar nie vir lank nie, hoor. Gaan was eers jou hande goed.”
Toe Jannie uitasem terugkom, vra Stien: “Watse bladmusiek soek jy?”
“Nee, niks, dis in my kop,” sê Jannie en skuif reg op die klavierstoeltjie.
Nols trek homself regopper en kreun hoorbaar. Hy is heilig op sy vleuelklavier, en hy haat dit as amateurs daarop probeer tokkel. Hoekom moet ek nog hieraan ook onderwerp word? wonder hy vies. Wat op aarde het Stien besiel …
Jannie leun effens vorentoe en val dan weg. Ná slegs enkele note sit Nols penorent, en Stien se oë rek. ’n Scarlatti-sonate, nogal!
Die begin is tentatief. Een of twee maal stop Jannie, klik met die tong en begin dan weer van voor af. Algaande neem haar selfvertroue toe en sy haak al hoe minder vas. Met ’n fyn aanslag gespeel … uitstekende tempo … elke noot helder en presies. Uiteindelik kom die sonate tot ’n einde en Stien gee applous.
“Hond-se-kierie,” sê Nols. “En jy is hoe oud?”
“Dertien,” antwoord Jannie.
“Wie’t vir jou geleer?”
“Señora Pizzetti. Renalda Pizzetti. Sy’t vir my les gegee van toe ek agt was tot … tot …”
“Tot jy kinderhuis toe is?” vra Stien.
“Ja. Sy’t naby ons in Woodstock gebly.”
“Sy’t nog tot so twaalf jaar gelede gesing, dan nie?” vra Nols. “Ek onthou haar Lucia in die Kunstekaap, een van die bestes ooit.”
“Sy’s mos in haar later jare getroud met ’n vreeslike ryk Italianer,” sê Stien. “So hoekom Woodstock? Ek bedoel …”
“Señora
