kyk op na hom. “Weet jy wat?”
Hy trek haar kop teen sy skouer aan. “Wat?”
“Daar kom dae dat ek na haar verlang … om haar te ken. Maar dan is daar weer tye dat ek nog baie kwaad is vir haar.”
“Sy is wel later getroud, nè? Of ja … natuurlik, Ofer is tog haar seun. En dan is daar nog Uri, wat in Amerika woon. Twee halfbroers, dus.”
“Ek sien vir hulle eintlik meer kans as vir Ruwth.” Sy gee ’n droë laggie. “Ek wou nog altyd so graag ’n broer gehad het.”
“As ons in Desember vir hulle in Israel gaan kuier, sal dit in minder emosionele omstandighede wees as met die troue. Dan kan jy en Ruwth dalk gepraat kry oor die dinge wat jou so seermaak.”
Sy sug. “Wie weet.”
Drie
Jerusalem
Sondag 16 Julie 2006
Toe Marc dié Sondagoggend met die Ben Yehudastraat langs loop, sou mens nie sê dit is die begin van die lang somervakansie nie. Weinig van die gewone vakansie-uitgelatenheid is sigbaar. Oral sien hy mense in groepies staan en praat, bekommerde uitdrukkings op die gesigte. Dis die vyfde dag van die Libanon-oorlog en dis duidelik dat Jerusalem in skok verkeer.
Hy het Yhoshi by hom. Dis bloedig warm en hy trek besorg die sonskerm van die stootwaentjie laer af, sit die laphoedjie wat die kleintjie afgepluk het weer op sy kop en gee vir hom sy bottel vrugtesap. Hy sien hoe rooi die gesiggie is, maar die kleintjie waai vrolik vir hom. Vanmôre doen hy die weeklikse inkopies, want Rivkah is by die ginekoloog. Om te bevestig waarvan hulle albei byna heeltemal seker is. Die inkopiesak aan die stootkarretjie is al vol en hy wil nog vir Rivkah rose koop. Om dit te vier waaraan hulle tot nou toe nog nie regtig met blydskap gedink het nie. Maar nou moet hy eers met die kind uit die son kom.
Hy koop die Jerusalem Post en gaan een van die vele koffiewinkeltjies binne. Dis ietwat koeler, maar dis duidelik dat die lugreëlaar nie goed werk nie. Hy kyk hulpsoekend om hom rond. ’n Vreemdeling wat by ’n ander tafeltjie sit, knik vir hom.
“Hou maar uit,” sê hy. “Stel jou voor jy sit in ’n tenk op die Libanese grens.”
Marc glimlag flou, voel sy maag draai. Hy het al in ’n tenkafdeling reserwediens gedoen. As hy opgeroep word, hoop hy van harte dis nie waarheen hy sal gaan nie, want hy kan hom voorstel hoe ’n Merkava in dié soort temperatuur sal voel. Hy troos hom daaraan dat hy eintlik in die infanterie is. Hy het gisteraand gehoor David is reeds in Libanon. Hy wens hy het kans gehad om hom te groet. Bibi is in Gasa. Hy stoot die sonskerm van die stootwaentjie terug. Yhoshi het aan die slaap geraak, sy donker haartjies nat van die sweet teen sy gesiggie geplak. Marc vee dit versigtig terug. Die kleintjie sug net en slaap verder. Die gedagte aan Rivkah, aan die sterk moontlikheid van ’n tweede baba, laat hom duisel.
Hy bestel vrugtesap en luister na die gesprekke rondom hom. Dit gaan hoofsaaklik oor die oorlog. Hy sug en vou sy koerant oop, maar daar word hy met dieselfde feite gekonfronteer.
Hisbollah het al meer as 800 vuurpyle oor die noordelike deel van Israel afgevuur. Israelse vliegtuie het al meer as 1 000 gevegsvlugte oor Libanon uitgevoer en maak dit vir Hisbollah moeilik om sy arsenaal uit Sirië en Iran aan te vul. Hulle is besig om die vyand se beheerposte en vuurpyllanseerders in Suid-Libanon, wat in die aanvalle op Israel gebruik word, te vernietig. Die ganse noorde van die land is onder krygswet. ’n Geskatte miljoen mense is deur die leër aangesê om tuis te bly en nie te gaan werk nie. Diegene naby die Libanese grens is beveel om in bomskuilings te bly of, as hulle dit nie het nie, in redelik veilige vertrekke binnenshuis.
Hy vou die koerant mismoedig toe.
By die buurtafeltjie hoor hy ’n man aan die kelnerin sê dat hulle uit Sde Eliezer kom. Hy weet dis in die noordelike deel van die land langs die Libanese grens geleë.
Die tafeltjies staan so dig teen mekaar dat Marc, vreemd aan sy teruggetrokke natuur, oorleun en groet. “Shalom. Julle het seker erg onder katyushas deurgeloop.”
Die bleek jong vrou kyk na hom en glimlag moeg. “Inderdaad. Ons het ’n tweeling van agtien maande en dit het net onmoontlik geword om langer in ’n bomskuiling of ’n klein gangetjie sonder ’n buitemuur of vensters met hulle te bly.”
Die man, jonk, Ortodoks, met ’n oop gesig, hou sy hand na Marc toe uit. “Shalom. Gelukkig woon my ouers hier in Romema. Hulle het vir ons plek gemaak. Dis maar baie beknop, want nog familie het uit die noorde gevlug.”
“Ten minste kan ’n mens met die kinders buitentoe gaan. Ma is nou met hulle in Onafhanklikheidspark,” sê sy vrou sag.
“Wat het van die besighede geword?” vra Marc.
“Alle sakeondernemings, fabrieke, kantore, banke, poskantore is beveel om te sluit,” vertel die man. “Hatsor,’n supermark in die klein winkelsentrum op ons naaste dorp, het Vrydagoggend vir ’n paar uur oopgemaak vir mense om te kry wat hulle vir Shabbat nodig het. Dit was chaos.”
“Dis mos vakansietyd, daar is seker ook nie veel toeriste nie.”
“Ag, daar het niks van toerisme oorgebly nie. Jy weet, in die somer is al ons hotelle volgepak, want die mense kom uit die stad se hitte na die Galil se heuwels vir koelte.”
“Die boere maak ook mos oral Zimmer frei’s beskikbaar vir dié tyd van die jaar. Maar daar gaan niks aan nie. Niks. Dis baie erg vir die ekonomie,” sug die vrou.
“Kiryat Shmona is ’n spookdorp,” laat ’n bejaarde vrou van ’n ander buurtafel hoor. “Die paaie is stampvol motors, almal op pad suide toe … Tel Aviv of Jerusalem toe. En die verkeer staan byna doodstil, want daar’s oral tenks wat ook dieselfde pad moet gebruik.”
“En dié wat nie hier blyplek kan kry nie, vat die pad Eilat toe,” vul haar dogter aan.
“Eilat? In dié hitte?” vra Marc. “Ek sien dis vandag 47 °C daar!”
“Liewer die son as ’n katyusha.”
“Ek hoor voortdurend oor die radio oproepe vir gesinne in die suide of in die middel van die land om mense uit die Galil in te neem,” sê die eienaar, wat by hulle kom staan het.
“Hoe lank kan die oorlog nou aanhou? Is dit die moeite werd om pad te gee?” vra die dogter.
“Dit moet jy die Benzaken-gesin daar by ons vra. Hulle het Vrydag uit Hatsor padgegee om onder die rakette uit te kom en by familie in Tel Aviv gaan bly. Op Shabbat is hul huis in Hatsor heeltemal vernietig. Voltreffer-katyusha.”
“Op Shabbat het daar ook ’n raket in Meron geval. ’n Ouma en haar vierjarige kleinseun albei op die plek dood,” vertel die bejaarde dame.
“Die shul in Carmiël is ook gisteroggend getref, maar die diens het tien minute vroeër klaargemaak en daar was niemand binne toe die aanval gekom het nie.”
“Die hand van HaShem …” sug die ouer vrou.
“Ek verstaan Peretz het ná die aanval op Haifa gedreig om ’n burgerlike woonbuurt in Beiroet te bombardeer. Dis blykbaar ’n bekende Hisbollah-vesting. Volgens Dan Halutz bly die meeste van die terroristeleiers daar. Hassan Nasrallah ingesluit.”
“Peretz!
