en Iran hierby betrokke kan raak?”
“Ek reken aansienlik. Hulle hoop dalk dat dit die globale Islamitiese jihad teen Israel en die Weste aan die gang sal kry.”
“Sou jy sê so ’n geweldige reaksie van Israel ná die ontvoering van twee soldate is geregverdig?” vra die vrou.
Marc merk dat die man sy hand kalmerend op haar arm lê en hy hou sy eie stem rustig, al word sy nek warm.
“Hoe sal enige ander land reageer as burgers in meer as twintig stede en dorpe voortdurend blootgestel word aan rakette op hul huise, skole, hospitale, treine, fabrieke en so aan? Is Israel dan nie ook daarop geregtig om sy mense teen oorlog te beskerm nie?”
Sarah glimlag flou. “Wel, seker. Daar is beslis feite waarvan ek nie bewus was nie.”
Haar man neem haar aan die elmboog. “Kom,” sê hy, “dit word etenstyd by Christ Church.” En vir Marc: “Jy sal ons dan laat weet van môreaand?”
“Ek sal.”
Marc het Yhoshi net aan die slaap toe hy Rivkah by die voordeur hoor. Hy maak die babakamer se deur sag toe en kry haar voor die bos rooi rose wat in ’n emmer op die kombuistafel staan. ’n Oomblik kyk hulle mekaar stilswyend aan. Dan neem hy haar in sy arms en hou haar styf vas. ’n Rukkie bly sy so teen hom staan.
Toe sug sy en fluister teen sy bors: “Die rose is pragtig.”
Hy lag en soen die kant van haar gesig. “Jy ook.”
“Regtig?” vra sy gedemp.
Hy lig haar gesig na hom toe en soen haar lank en vol op haar mond. “Niemand is mooier as jy nie.”
Sy woel haar kop weer teen sy bors en hy trek die doek los waarmee haar hare agtertoe vasgemaak is sodat dit in haar nek en teen sy gesig val. Hy asem die soetheid daarvan in en trek haar stywer teen hom vas.
“Ek is bly,” sê hy.
Sy bly stil.
“Rivkah?”
Sy sug weer, maak haar uit sy arms los en skud haar hare agtertoe. “Slaap Yhoshi?”
Hy knik.
“Ek wil na hom toe gaan.”
Hy laat haar gaan.
Toe sy nie dadelik terugkom nie, gaan loer hy by die kinderkamer in. Sy staan by die traliebedjie met albei hande op die houtreling na die slapende kind en kyk. Toe sy opkyk, sien hy haar mond bewe.
Hy kom agter haar staan. “Kom,” sê hy sag, “ek gaan tee maak.” Sy verstyf net ’n oomblik, dan gaan sy saam met hom.
Sy sit op die hoë stoeltjie langs die toonbank terwyl hy vir elkeen ’n glas kersietee maak.
“Jy wou tog dat ons gou weer ’n baba moes hê,” sê hy met geveinsde rustigheid toe hulle met glase walmende rooi tee oorkant mekaar sit.
Die ritueel van sy teemakery het ’n kalmerende effek op haar. “Natuurlik. Maar nie só gou nie. Nie nóú nie.”
Hy raak liggies met sy hand aan hare, wat op die toonbank lê. “Die oorlog is in die noorde, dis baie onwaarskynlik dat dit Jerusalem toe sal kom.”
“Dis nie waaroor dit gaan nie.”
Hy besef waaroor dit gaan, maar verkies om dit nie te laat blyk nie. “Waaroor gaan dit?” sê hy dan.
Sy haal diep asem en haar neusvleuels tril effens. “Dit gaan daaroor dat daar oorlog in my land is en ek my deel wil doen.”
Toe hy wil praat, lig sy haar hand vinnig. “Moenie vir my sê my deel is om my kinders groot te maak nie, ek weet dit. Maar ek is ook ’n soldaat en ’n opgeleide paramedic.”
“Jy sal nie opgeroep word nie.”
“Dit weet ek ook! Ek hoef nie opgeroep te word nie, ek kan vrywillig my diens aanbied.”
“Rivkah … jy het ’n baba van nog nie ’n volle jaar nie en jy is byna twee maande swanger.”
“Ek weet!” Haar oë verdonker. “Maar geen oorlog hier duur ooit lank nie, ook nie hierdie een nie. Ek wil, ek móét met iets help. Al bestuur ek ook net ’n ambulans, soos met Defensive Shield.”
Hy wil vir haar sê: Dink daaraan dat toe jy met ons eerste baba swanger was en aanhou werk het by MADA, jy op twee maande ’n miskraam gehad het. Maar hy weet dis nie iets waaroor hy nou moet praat nie.
Hy sê: “Toe was jy nie getroud met ’n baba nie.”
“Marc! Dis uiters vir ’n paar dae, miskien ’n week of twee, dan is Hisbollah platgeslaan.”
“Rivkah, asseblief, hoe op aarde het jy gedink om dit te wil doen? Wat van Yhoshi?”
“Maar jy …”
Hy kyk haar stomverbaas aan. “En dit kom nie by jou op dat ék opgeroep sal word nie?”
“Ja, ja, maar …”
“Maar wat?”
“Dalk nie so gou nie. Dalk is die oorlog dan al oor.”
“En dalk nie.”
“Jy verstaan nie.”
Toe word hy kwaad. “Nee, ek verstaan presies. Ek het nog die hele tyd verstaan. Wat jy eintlik wil sê, is dat ek geen gevoel vir die land het nie. Dat wat hier aangaan my nie raak soos dit jou raak nie. Dat ek nooit regtig ’n Israeli sal wees nie, nog minder ’n soldaat in murg en been soos jy.”
“Dis nie wat ek gesê het nie!”
“Is dit nie?”
Shmu’el, wat die hele tyd by hul voete gesit het, het al hoe meer begin bewe, hoe hewiger hul stemtoon geword het. Hy gaan meteens histeries aan die blaf en die volgende oomblik tik iemand liggies aan die voordeur. Voordat Marc die paar tree van die oopplankombuis af kan gee, gaan die deur oop.
Daar staan die rabbi, Rivkah se pa, swart hoed in die hand, verleë laggie om sy mond. “Ek kom toe sommer in.”
Dis duidelik dat hy onmiddellik die gelaaide atmosfeer aanvoel, want hy bly stil en kyk van die een na die ander.
Rivkah is dadelik op haar voete. “Abba,” prewel sy en kom na hom toe.
Hy soen haar en kyk vraend na Marc.
Maar dié weet ook nie hoe om die situasie te hanteer nie en maak ’n onbeholpe skouerbeweging.
“Ek was hier by rabbi Raysman en ek dag ek kom kyk gou of my kleinseun nog wakker is.”
“Hy slaap al,” sê Rivkah met ’n klein stemmetjie. “Kom sit, Abba, ek gaan tee skink.”
Chaim kyk hulle ondersoekend oor sy teeglas aan toe Rivkah terugkom. “Het iets gebeur?”
