Stellenbosch
11 Julie 2006
“Hannes!”
Sy vrou se angstige stem laat Hannes vinnig opkyk van waar hy by sy rekenaar sit en werk.
“Wat?” vra hy, sy aandag dadelik weer op die skerm voor hom.
“Hier op die TV! Kom kyk!”
Hy onderdruk ’n sug, staan op en kom na waar sy voor die televisiestel sit.
“Daar kom oorlog in Israel!” sê sy.
“Daar’s altyd dreigemente van oorlog daar, man.”
“Nee, dis anders. Luister wat hulle sê.” Sy beduie na die skerm, waar twee Israeli-politici in ’n gesprek gewikkel is.
Hy luister vir ’n paar oomblikke. “Hulle sal nie oorlog maak net omdat een van hul soldate ontvoer is nie.”
“Maar dit was op hul grondgebied.”
“Hulle sal nie daaroor oorlog maak nie, my skat. Dis alles net dreigemente.”
Sy skud haar kop. “Ek glo nie so nie, ek het ’n nare voorgevoel.”
“Jy het altyd ’n nare voorgevoel oor Marc en Rivkah-hulle, onthou,” sê hy ligweg.
“As daar oorlog is, gaan Marc opgeroep word, hy’s nou ’n landsburger. Hy’s ’n reservis,” sê sy, haar blik steeds op tonele wat onder meer die verwoeste tenk wys by die militêre buitepos in die Gasastrook.
“Reserviste word nie sommer opgeroep nie.”
“Nogtans.”
“Moenie die bobbejaan agter die bult gaan haal nie, Mara.”
“Ek gaan hulle bel.”
“Ek sou dit nie doen as ek jy is nie, jy gaan hulle én jouself net ontstel.” Hy kom oorkant haar sit. “Kom nou, hoeveel keer was daar nou nie al gerugte van oorlog vandat Marc in Israel is nie? Hoekom sal dit nou gebeur?”
“Ek het net so ’n snaakse gevoel …” sê sy weer.
“Nou bel dan maar.”
“Rivkah was ook in die weermag. Sy sal mos ook opgeroep word.”
“Ag, ek glo nou regtig nie hulle sal ’n vrou met ’n baba van minder as ’n jaar oproep nie.”
“Ek dink hulle roep al wat leef op.”
“Gaan bel dan,” sê hy weer, ligweg geïrriteerd.
“Dink jy so?”
“Jy wil tog in elk geval weet hoe dit met Yhosh gaan.”
Haar wange word warm. “Dis vir my vreeslik dat ek my enigste kleinkind nog nie gesien het nie.”
“Ons gaan mos in Desember,” paai hy. “Gaan bel hulle maar, anders kom jy tog nie tot rus nie.”
Sy huiwer nog ’n oomblik, maar toe staan sy op en stap na die vertrek langsaan waar die telefoon is.
Hannes skakel die televisie sonder meer af en gaan terug na sy rekenaar.
Mara is so gou terug dat hy verbaas opkyk.
“En?”
“Marc is nie by die huis nie.”
“Het jy met Rivkah gepraat?”
Sy knik en hy sien haar wange weer warm word.
“Wat sê sy?”
“Daar’s nie sprake van oorlog nie.”
Hy kom weer na haar toe en slaan sy arm om haar skouer, trek haar teen hom aan. “Jy moet aanvaar dat jou skoondogter ’n Israeli is, my skat. ’n Turksvy. Hulle steek van buite as jy hul binnekant probeer oopmaak.”
“Dis moeilik vir my,” sê sy skaars hoorbaar.
Hy soen haar in haar hare asof sy ’n kind is. “En jy moet jou seun laat gaan, hy is nie meer by jou in die huis nie.”
Twee
Jerusalem
Woensdag 12 Julie 2006
Al geluid wat die stilte in die lugtige lokaal verbreek, is die gekras van houtskool oor papier. Die geur van dennebome voor die groot raam versmelt met dié van verf en boetseerklei. Daar is maar ses studente by die Woensdag se vroegoggendklas. Marc glimlag met die meisie wat hulle vanmôre as ’n model gebruik. Sy is baie jonk. Eintlik nog ’n tiener. Maar dis vir hom duidelik dat sy volkome op haar gemak is. Haar weerbarstige rooibruin krulhare is hoog agter haar kop vasgebind om haar delikate profiel bloot te lê. Sy dra ’n eenvoudige, vloeiende wit jurk wat elke kontoer van haar lenige jong liggaam blootstel. Sy gaap en strek haar hande bo haar kop uit voor sy weer haar posisie inneem.
Marc beweeg ongemerk na ’n plek waar hy ’n goeie uitsig op Yusuf by sy esel het. Yusuf is een van sy Arabiese studente en geweldig talentvol. Hulle het mekaar die vorige jaar ’n stuk beter leer ken toe Yusuf met hom kom gesels het oor die feit dat hy, wat uit ’n vroom Moslem-geslag kom, kort tevore die Christelike geloof aanvaar het.
Hy staan stil na die jong man se werk en kyk en voel hoe die haartjies op sy voorarm orent kom. Die werk is besonders goed. Met deernis merk hy hoe sterk sy eie invloed daarin sigbaar is. Deur Yusuf se oë kyk hy na die meisie op die stoel. Sien hy die ligte beweging van haar asemhaling teen die sagte materiaal van die jurk. Hy glimlag effens toe hy sien hoe die jong man se hand om die houtskool liggies bewe, hoe sweet teen sy hemp se rug uitslaan.
Moeiteloos en met ongelooflike helderheid vlieg sy gedagtes na tien jaar gelede, na toe hy nog in Suid-Afrika was. As gevolg van sy fenomenale talent het Simon, sy onderwyser by die kunsskool op Stellenbosch, hom by sy eie huis op Blaauwklippen net buite die dorp privaat onderrig gegee. Daar het hy ook Simon se vriend, die Joodse Baruch, ’n kunsdosent aan die plaaslike universiteit, leer ken. Tussen hom en Baruch het ’n vertrouensverhouding ontstaan en hy het voordat hy besef het dat hy self van Joodse afkoms is, baie van die Jode geleer. Toe Baruch kort daarna in ’n tragiese motorfietsongeluk dood is, het dit Marc aangespoor om Israel toe te gaan en met Baruch se suster kontak te maak. Op presies dieselfde tydstip het hy ontdek dat hy ’n Jood is en het sy besoek aan Israel ’n reis na sy eie wortels geword. Noudat hy ingedagte na Yusuf se werk staan en kyk, onthou hy helder hoe hy vir die eerste keer ’n naakmodel moes skilder.
Stellenbosch
Mei 1996
Die son breek helder deur toe hy sy fiets langs die houthuis op Blaauwklippen staanmaak. Dis skaars drie-uur. Hy is vroeg, want dis Vrydag, die skool kom twee-uur uit.
In die ateljee sit die meisie op die mat saam met Simon en Baruch en koffie drink, en hy wonder hoeveel hulle haar van hom vertel het. Sy kyk hom ’n paar oomblikke lank ondersoekend aan, maar toe glimlag sy ontspanne en druk haar vingers deur haar kort
