nie. Ek probeer nou maar so min moontlik daaroor te praat. Net stil my pad loop.”
“Islam aanvaar Jesus ook as ’n profeet, is dit nie?”
“Ja, hulle sien Hom as ’n profeet. Soos hulle Noag of Abraham of Mohammed sien. Hulle glo ook dat Maria sy ma was. Om te glo dat Jesus God is, soos die Christene en julle Messiaanse Jode glo, sal die onvergeeflike sonde wees, want daarmee sê julle dat Allah nie die enigste God is nie. Ook om Jesus die Seun van God te noem is ’n geweldige sonde vir Moslems – om die koepel van die Omar-moskee staan immers geskrywe: God het geen seun nie.”
“Dit verbaas my altyd in hoe ’n mate die ultra-Ortodokse Jode en die Moslems se siening oor party van hierdie dinge met mekaar ooreenstem.”
“Halfbroers. Al wil die meeste van ons aan albei kante dit nie weet nie.”
“Maar dit moet vir jou moeilik wees.”
“Baie moeilik. So, nou praat ons maar nie oor geloofsake nie. Ek het respek vir hul heilige dae en ek daag nie hul manier van doen uit nie, hulle is my ouers.”
“En jou ander familie?”
“Wel … ek is ’n enigste kind en gelukkig bly ons in Oos-Jerusalem, waar mense nie so fanaties is soos in Nablus of Ramallah of Hebron en daai plekke nie. Die familie maak maar asof hulle dit nie weet nie. En natuurlik maak die feit dat ek ’n kunstenaar is dat hulle maar net hul koppe skud en anderpad kyk. Daar is ander dinge wat vir my moeiliker is as die familie se reaksie.”
“Soos?”
“Soos jihad …”
“Heilige oorlog,” sug Marc. “Ek kan glo dat dit nie ’n maklike onderwerp in jul huis moet wees nie.”
“My ouers het ook ’n yslike probleem daarmee. Ek weet. Aan die een kant roep die Koran die gelowiges op om op Allah se manier te veg teen dié wat teen hulle veg. En dit terwyl daar gesê word die Koran verbied geweld. Maar dan weer sê dieselfde Koran dat dié wat ontken dat Allah die enigste god is, doodgemaak moet word. Dis nou die ‘Saterdag-mense’ – Jode – en die ‘Sondag-mense’ – Christene – as hulle nie bereid is om hulle aan Islam te onderwerp nie. Hierdie gruwelike dinge wat die terroriste aanvang, die selfmoordbomdraers byvoorbeeld, is ’n verskriklike verleentheid vir my vroom ouers. Dit veroorsaak spanning tussen ons, selfs al praat nie een van ons daaroor nie.”
“Wat is hul houding teenoor die Staat van Israel?”
Yusuf skud sy kop. “Ag, dis natuurlik ook iets wat baie spannning veroorsaak. Ek weet vir seker dat hulle niks anders wil wees as die Israeli-burgers wat hulle is nie, maar tog ontken hulle dat Israel reg het op wat hulle Palestina noem.”
“En Jerusalem?”
Yusuf fluit saggies deur sy tande. “Dís nou ’n teer puntjie. Hulle sê God het die verbond met Ismael gemaak – die seun wat Abraham by Hagar gehad het?” Hy kyk na Marc, wat knik. “Nié met Isak nie, nè? Vra jy ’n Moslem vir wie Abraham hier op die Tempelberg in Jerusalem vir Allah wou offer, sal hy vir jou sê Ismael. Dus, die land is die Palestyne s’n – nié die Jode s’n nie.”
“Maar Jode het tog van alle tye af in Palestina gewoon. Ek bedoel, hier was altyd Joodse teenwoordigheid. Dit moet hulle tog erken.”
“Hulle voel die Sioniste is indringers. Die land moet van hulle weggeneem word, met jihad weggeneem word, en aan die regmatige eienaars teruggegee word. Dis vir hulle ’n heilige oortuiging, Meneer.” Hy kyk Marc ’n rukkie stil aan voordat hy sê: “Ek het self dikwels probleme met Israel se besetting van die Wesoewer en met die IDF se gewelddadige optrede.”
Baie antwoorde kom by Marc op, maar hy keer hulle en sê: “Ek glo jy het, Yusuf.”
“Weet Meneer wat die naam Hisbollah beteken?”
Marc skud sy kop. “Het dit nie met Allah te doen nie?”
“Dit beteken letterlik ‘God se leër’. Fanatiese jongmense is bereid om hulself daarvoor op te blaas en dosyne Israeli’s met hulle saam te neem. Nee, ek weet my ouers sal nie onder ’n ekstremistiese Islam-regering wil leef nie. Ek weet hul burgerskap in ’n demokratiese Israel is vir hulle baie werd.”
“Sal hulle dit voor ander Moslems sê?”
Yusuf skud sy kop. “Nee. Teen die agtergrond van Israel se besetting is dit onmoontlik vir hulle om so iets vir mede-Arabiere te sê.”
Marc sug. “Is daar hoop vir ons, Yusuf?”
Die jong man kyk hom reguit in die oë. “Nee, Meneer, nie op menslike vlak nie.”
Op pad na die personeelkamer ’n paar minute later, piep Marc se selfoon net toe hy dit aanskakel. Dis ’n boodskap van Rivkah wat sy al meer as ’n uur tevore gestuur het: Hisbollah massiewe katyusha-aanval Galil. Blykbaar 2 reserviste ook ontvoer.
In die personeelkamer is die nuus ook al bekend. Groepies personeellede is in intense gesprekke gewikkel. Hy sluit hom by twee kollegas aan.
“Net ná nege gebeur,” vertel Avner. “Blykbaar was daar ’n geweldige katyusha-missielaanval in die weste van Galil.”
“Hisbollah?”
“Ja, maar dit lyk nou of dit ’n beplande offensief was om die aandag af te lei van wat regtig aan die gang was. Twee IDF-voertuie wat die Libanese grens aan ons kant gepatrolleer het, is in ’n lokval gelei. Twee soldate, reserviste, is ontvoer en ’n hele paar ander beseer. Ons weet nog nie hoeveel of hoe ernstig nie.”
Marc fluit saggies. “Dan kom hier mos nou groot moeilikheid.”
“Vir seker. Dit reën blykbaar katyushas oor die kibboetse en moshavot in die noorde. Maar ons het nou net gehoor dat IDF-stralers ’n brug in die suide van Libanon opgeblaas het.”
“Dis natuurlik in ’n poging om die terroriste te probeer keer om dieper in Libanon in te vlug met die soldate wat hulle ontvoer het,” sê Miryam, wat by hulle kom staan het. Sy het pas haar jaarlikse maand lange verpligte reserwediens in die weermag agter die rug. “Jy kan seker wees dat ons artillerie al die Hisbollah-stellings langs die grens hel gee.”
“Dink jy Hisbollah kry wapens uit Iran?”
“Ag, jy weet dit mos! En dit vloei sonder moeite deur Sirië Libanon toe. Albei daai lande voorsien Hisbollah van strategiese advies en alle ander steun wat hulle nodig mag hê,” sê Avner vies.
Miryam knik. “Dis dieselfde met Hamas. Hul hoofkwartier is in Damaskus. Hulle kry ook militêre hulp uit Iran en smokkel dit deur Egipte in.”
“Julle reken dus ons gaan dalk aan twee fronte veg: die Libanese grens én in Gasa?” Marc kyk na Avner.
“Wel, waarskynlik. Kyk, Gilad Shalit is nes vandag se twee soldate binne internasionaal erkende Israelse grense langs die Gasastrook ontvoer. Dit het die IDF Gasa weer laat binnegaan.”
“Ja, maar nie nét as gevolg van die ontvoering nie. Hulle het ook ingegaan om die installasies te vernietig wat kassam-vuurpyle lanseer, en Hamas-terroriste en hul aanvoerders by te kom. Die IDF is dus klaar besig daar,” sê Miryam.
“Ek verstaan Hisbollah het minstens
