hande. Ná ’n rukkie voel hy die klam sweet onder sy arms.
In die een hoek van die ateljee, langs die groot venster, is ’n groen skerm wat hy nog nie tevore opgemerk het nie. Baruch gee ’n beker koffie aan en lê ongemerk sy hand ’n paar oomblikke op sy skouer. Met die roer voel hy dat daar heelwat meer suiker in is as wat hy normaalweg drink. Baruch glimlag onderlangs vir hom toe hy opkyk, maar sê niks.
“Ons moet aan die gang kom, mense, die son daal nou-nou op ons neer.” Toe Simon praat, staan die meisie op en strek haar soos ’n kat uit wat geslaap het. Dan verdwyn sy agter die groen skerm.
“Marc,” Simon neem hom aan die arm, “ek wil hê jy moet vandag net lyntekeninge met houtskool maak. Oor en oor totdat jy die gevoel kry van waarmee jy werk.”
Hy wil nie sy kop draai om te sien waar Baruch is nie, maar hy kan hom agter in die ateljee hoor beweeg. Dit troos hom. Hy vat die houtskool so styf vas dat dit tussen sy vingers breek.
Die meisie kom agter die skerm uit en gaan op die houtkombuisstoel sit. Sy is naak. Sy strek haar bene effens en leun met haar arms oor die leuning van die stoel, haar kop agteroor. Die son val skuins oor haar gesig en haar gepunte borste. Die tepels is lig-ligbruin. Hy sien die lig oor haar spoel. Dis asof haar vel gloei. Hy sien die skoon lyn van haar buik en haar heupe deurloop tot by die brug van haar voet. Hy sien die ligte polsing van haar keel. Sy sit baie stil, gebaai in die sonlig wat deur die venster oor haar stroom.
Hy ontwyk haar helder oë wat reguit na hom kyk. Hy lig sy hand om te begin teken, maar sy vingers het dom geword. Hy is bang hy laat die houtskool val. Sweet loop onder sy arms af en teen sy rug, en pêrel op sy voorkop.
Hy is bewus van Simon wat hom staan en dophou. En van Baruch agter in die ateljee. Toe begin hy teken. Versigtig. Die eerste lyne is hopeloos onwaardig. Hy sien dit onmiddellik. Sweet loop uit sy hare in sy oë en hy vee dit met die agterkant van sy hand weg. Maar algaande vloei sy vertroue terug. Sy hart hou op ruk in hom. Hy vergeet van die meisie wat saam met hulle op die mat koffie gedrink het.
Die skoonheid van lyn, van lig en skadu, van ronding en tekstuur, van komposisie, verbyster hom.
’n Groot, geluidlose roep gaan van hom af uit tot God, die Skepper.
Hy vee oor sy gesig en weet nie van die houtskool wat hy daarmee afsmeer nie.
Die eerste tekening is swak. Hy haal dit van die esel af sonder om na Simon te kyk en sit ’n skoon vel op.
Hierdie keer is sy vingers sekerder en die lyne vaster. Maar ook dié een frommel hy op. Dis eers met die derde poging dat hy diep asemhaal, gemakliker kan staan en wéét dit wat hy neerpen, is wat hy sien.
Hy kom nie agter Simon het die twee velle versigtig oopgevou, glad gestryk en op die tafel langs hom neergesit nie.
Die meisie draai haar effens meer na die son toe, trek haar bene op en slaan haar arms daarom. Haar gesig raak stralend. Dit laat hom aan Rembrandt dink. Hy kom skaars agter dat Simon haar steeds van posisie laat verander. Hy teken sonder om een maal moeg te word. Hy vergeet van tyd. Van Simon en Baruch. Van die model.
Kort ná vyf laat Simon haar aantrek. Dit het skielik kouer geword.
Hy sluit sy oë, meteens doodmoeg. Langs sy esel lê die middag se sketse opmekaar gestapel. Hy en Simon kyk sonder om te praat daarna. Later kom Baruch ook by hulle staan. Die meisie het in die kombuis verdwyn, hulle hoor haar daar met koppies kletter.
Simon sit die eerste en die laaste tekeninge naas mekaar op die werktafel neer. Hulle kyk daarna. Die verskil is geweldig.
“Sien?” vra Simon stil.
Hy knik, want hy verstaan.
“Wil jy koffie drink?”
“Nee dankie,” sê hy vinnig toe hy die meisie uit die kombuis sien kom, “ek moet ry.”
Baruch kom saam met hom buitentoe.
“Sy sal Dinsdag weer kom,” sê hy.
Hy knik.
Baruch grinnik effens. “Daar’s houtskool aan jou gesig.” Hy vee dit met sy duim af en Marc bly hom stilswyend aankyk. Hy voel gedreineer.
Toe klim hy op sy fiets en ry huis toe. Rondom hom verkleur die hemele sodat die populiere wasig-koper teen die aandlug word. Maar hy sien dit nie. Hy hoor nie die swerm voëltjies wat laag oor sy kop verbyvlieg nie. Hy dink hoe die lig op die meisie se vel gegloei het. Hy sluk …
Marc stap tot by Yusuf. Toe hy aan sy arm raak, skrik hy en kyk op. “Kan jy ’n oomblik agterbly ná die klas?”
“Seker, Meneer.”
Toe die ander studente oppak en die lokaal die een ná die ander verlaat, kom Yusuf by hom staan waar hy die dag se werk in ’n kas toesluit.
“Jou werk is goed, Yusuf, baie goed.”
Yusuf bloos van plesier. “Dankie, Meneer, komende van u is dit ’n geweldige kompliment.”
Gedurende die afgelope akademiese jaar het hy Yusuf beter leer ken as van die ander studente, maar hy kon die jong man nie oortuig om hom buite klasverband op sy naam te noem nie. In sy kultuur, het Yusuf telkens gesê, is daar nog respek vir ’n meerdere.
“Ek sien ook dat jy meer op jou gemak raak met lewende modelle …”
Yusuf se gesig raak opnuut warm. “Vandag was nou ook nie so maklik nie. Chava kon byna net sowel nie klere aangehad het nie.”
“Ja, ek het ook gedink ek moet die jong dame ’n bietjie daaroor aanspreek.”
“Ek het dit al gesê, maar ek sê dit weer: Ek waardeer dit dat Meneer weier om met naakmodelle te werk. Ek neem aan Meneer kry seker heelwat kritiek hieroor? Daar moet sekerlik ’n prys aan verbonde wees.”
Marc knik. “So is dit. Maar laat ek terugkom na die punt; jy het werklik talent, Yusuf.”
“Ek het die afgelope jaar soveel geleer. Ek kan die Here nie genoeg dank dat ek in u klas beland het nie.”
“Waar jy ook al uitgekom het, jou talent sou tog te voorskyn gekom het.”
“Nee, ek glo nie so nie. In u eie werk kan ek die lig van die Almagtige herken, ek het van daardie lig oorgeneem.”
“Dit is nie van my wat jy dit oorgeneem het nie, dis omdat jy Hom self ken.” Marc kyk hom ’n oomblik stil aan voordat hy vra: “Hoe gaan dit by die huis?”
In ’n gesprek wat hulle vroeër in die jaar gehad het, het Yusuf hom vertel dat hy hom tot die Christendom bekeer het terwyl die res van sy familie steeds stoere Moslems is.
Yusuf gee ’n droewe laggie. “Nie aldag maklik nie. My ouers is gelukkig nie fanaties gelowig nie. My pa is ’n dokter en my ma ’n onderwyseres. Hulle het ons grootgemaak volgens die goeie riglyne wat daar in Islam is. Jy weet, soos om jou geloof te bely, gereeld te bid, te vas, barmhartigheid teenoor medegelowiges te betoon en so aan. Toe ek die ware God in Jesus Christus leer ken het, het die manier van lewe waarmee ek grootgeword het, my baie gehelp.”
“Dit kon nogtans nie maklik gewees het nie,” sê Marc, denkende
