“ek dog jy kuier vanaand by ons.”
“Ek is moeg, Gerrie.”
Hy staan nader en kyk haar skerp aan. “Ek sal jou huis toe neem. Kom net saam dat ek vir Ester kry en groet.”
Sy tel haar boek en handsak op en volg hom. Ester staan reeds met Charles en gesels, en hy lyk verlig toe hy vir Gerrie sien. Hy steek sy hand uit en groet, maar Gerrie kyk na Lize en haal sy eie reënjas weer van die kapstok.
“Wag, ons stap sommer saam,” sê hy. “Ek moet vir Lize terugneem.”
Charles Ashton kyk vinnig na die skimmige meisie wat half agter Gerrie staan. “Kan ek haar nie terugneem nie?”
Gerrie kyk na Ester, en sy kyk na Lize, en vir ’n lang oomblik weet niemand wat om te sê nie. “Ek weet nie,” sê Gerrie dan. “Sy woon in die stad, en dis darem ver uit jou pad uit as jy nou huis toe gaan.”
“Asseblief,” sê Lize. “Dit sal die beste wees as ek ’n taxi bel.”
“Ek gaan terug stad toe,” sê Charles strak. “Ek het nog heelwat werk om te doen.”
“Nou ja …” sê Gerrie en kyk na sy vrou vir hulp. “Is dit in orde, Lize?”
“As dit meneer Ashton nie sal verontrief nie,” sê sy, moeg vir die onsekerheid en gekibbel, en sy begin groet.
Hulle stap in stilte na die groot donker motor wat voor die deur geparkeer staan, en hy sluit vir haar oop en maak die deur weer agter haar toe voor hy omstap.
“Dis vriendelik van u,” is al wat sy sê.
Hy hou sy oë op die pad en wonder wat hom besiel het om aan te bied om haar huis toe te neem. Dis jare laas dat hy so iets impulsiefs gedoen het, en hy wonder wat dit is omtrent die stil meisie wat hom so laat optree het. Sy is so afwesig dat hy ’n keer na haar moet kyk om seker te maak sy sit wel langs hom. Sy leun terug teen die kussings, en haar kop is weggedraai van hom. Om een of ander rede herinner sy hom aan ’n blaar. ’n Blaar wat deur die wind ingewaai is en op sy sitplek beland het, want sy lê so lig teen die sitplek dat haar kop die sagte kussings nie eens duik nie.
“Beduie maar hoe ek moet ry,” sê hy toe hulle die stad nader. Om hulle dreun die laatmiddagverkeer, maar gelukkig is hulle blykbaar die enigstes wat nou terugry, die res is haastig om uit die stad te kom.
Sy kyk na die hoë grys geboue, die nat klip en beton, die mense in reënjasse gehul, skouers teen die wind, gesigte moeg en verbete en sy wens sy is al in die bed. Die brander het haar nou uitgespoel, en daarby is sy bewus van ’n vae gevoel van naarheid. Seker al die koffie. En die stuk kaastert wat Ester haar gemaak eet het. Sy sluk aan die bewerige gevoel en druk haar hande onder die opgevoude reënjas op haar skoot in sodat hy nie moet sien hoe hulle ruk nie.
“Dis links hier,” sê sy fluisterend.
Hy kyk vinnig na haar. “Is alles …?”
“Nou regs,” sê sy duideliker.
Hy volg haar aanwysings en vra nie verder uit nie, maar toe hulle voor haar gebou stilhou, sien hy hoe die spiere in haar nek uitstaan soos sy teen iets baklei.
“Sal ek saam met u stap?”
“Nee,” sê sy met moeite. “Dankie. Dit was vriendelik van u om my te gebring het.”
Hy stap weer om om die deur vir haar oop te maak, en sy swaai haar bene uit, gooi haar handsak oor haar skouer en klim uit, maar toe albei haar voete op die sypaadjie staan, struikel sy tog.
Hy gryp na haar elmboog en ondersteun haar tot sy regop staan. En hy skrik, want daar is geen vleis aan haar arm nie, dis net been waaraan hy vat.
“Dankie,” sê sy weer. “Alles is nou reg.”
Maar hy luister nie verder na haar nie en hou sy hand onder haar arm tot sy met die trappies op is en voor die groot voordeur staan.
“Nommer veertien,” sê sy.
Hy druk die knoppie en vat die sleutel by haar. Toe die groot deur oopswaai, vat sy die sleutel beslis terug en kyk na hom. “Dankie, meneer Ashton. Jammer dat ek soveel moeite veroorsaak het, maar nou sal ek regkom. Tot siens.”
“Die hysbak is daar,” sê hy, ongemaklik soos ’n skoolseun. Dan ruk hy hom reg en draai weg, maar hy sluit die motor tog stadig oop sodat hy deur die glasdeure van die gebou kan sien hoe sy in die hysbak stap en na bo uit die gesig verdwyn. Net toe hy die enjin aanskakel, sien hy ’n lig aangaan op die eerste verdieping en hy verbeel hom dis sy wat die gordyne toetrek en vir ’n vlietende oomblik ’n skadu teen die gordyn gooi.
Hy ry diep ingedagte terug na die hoë toringgebou waarin sy kantoor is en toe hy onder in die parkeergarage stilhou, sien hy die boek wat op die sitplek bly lê het. Hy tel dit op en kyk voorin en sien haar naam en adres, en vir ’n sekonde hou hy die boek so in sy hand voor hy dit weer neersit. Die boek het meer soliditeit as die meisie aan wie dit behoort, dink hy afgetrokke, neem sy aktetassie op en sluit die motor.
Toe Lize in haar woonstel kom, verwens sy haarself vir haar swakheid. Wat moet die man tog van haar dink? Sy is sommer kwaad vir Gerrie ook dat hy haar saam met ’n vreemdeling laat ry het. Maar die kwaadste is sy vir haarself omdat sy voel soos sy voel. Omdat die heerlike gevoel van die oggend nie eens kan duur tot die son sak nie. Sy loop na die kombuis en maak die kassie oop waarin ’n versameling botteltjies en dosies staan en skud twee pille uit. Sy sal maar eers gaan bad en dan in die bed klim. Maar sy het nog skaars haar bloes begin losknoop of die deurklokkie lui.
Sy loer deur die gaatjie en sien die bloesende gesiggie van die ou vroutjie wat die woonstel oorkant hare het.
“Middag,” koer die vroutjie. “Ek het jou heeldag nie gesien nie. Ek was bekommerd.”
“Ek het by my vriendin gekuier, mevrou Badoux.”
“Alles is goed?” vra die dametjie, en haar ouwêreldse gesiggie is die ene deernis. “Het jy geëet?”
“Dankie, Mevrou, ek gaan netnou eet.” Sy weet as sy dit nie sê nie, gaan die liewe siel binnekort weer op die drumpel staan met een of ander rare Oos-Europese gereg wat sy as kind altyd moes eet wanneer sy siekerig was. Mevrou Badoux glo veral in die medisinale krag van rou eiers, knoffel en gort.
“Jy sal roep as jy my nodig het?”
“Ja, Mevrou. Ek belowe.”
Die vroutjie wuif vir haar en skuifel terug na haar oop deur. “Dan eers lekker bad,” sê sy.
Lize druk die deur stadig toe. Somtyds is die ou dame bietjie lastig, maar die meeste van die tyd is sy die ouma wat Lize nie meer het nie, die ouers wat sy nie meer het nie, die enigste mens in hierdie groot stad wat weet en omgee of Lize Bergen die oggend opstaan of bly lê. Want Ester en Gerrie het ’n eie lewe om te lei, en John kan haar nie dag en nag oppas en monitor nie. Al sou hy graag wou.
Sy loop terug en draai die krane oop, en terwyl die water inloop, draal sy in die kombuisie rond en besluit wat sy wil eet. Sy is nie regtig honger nie, is trouens nóóit honger nie, maar sy weet sy moet eet. Eet en asemhaal en opstaan en aantrek en sorg dat die klein woonstelletjie met sy standaardmeubels redelik skoon bly. Haar huis. Die enigste huis wat sy nog het. Meubels wat behoort aan die woonsteleienaars.
