vra hy dadelik.
“Natuurlik, jong! Dis nie die stad hier nie!”
“Adelien … ’n Mens lees amper elke dag van plaasaanvalle!”
’n Ligte rillinkie trek deur haar. “Maar … ons het nog nooit moeilikheid gehad nie. Ons ken al ons werkers al jare der jare lank. Hulle sal nooit …”
“Nee, seker nie. Maar dis glo nie juis waar die probleem lê nie. Dis rondlopers en onwettige immigrante. Daar’s miljoene van hulle in die land en …”
“Ag wat,” keer sy, opeens niks lus vir so ’n gesprek nie, “ek glo my pa sal voorsorg tref as hy dink dis nodig. Hy is ook darem nie dom nie!”
“Natuurlik nie,” paai hy gou. “Ek is maar net bekommerd. Julle moet versigtig wees, Adelien.”
“Ons is. Maar wag nou! Waar was ek? O ja, ek sit hier bo-op die kop en kyk uit tot doer oor die anderkantste bulte. Die landerye is kaal gestroop en die veld staan vol droë waaigras. Die populiere daar onder by die ou ruïne steek sulke kaal, silwerige vingers die lug in. Tog is dit vir my mooi. Ek voel soos ’n heerseres.” Sy sug skielik. “Dis net, ek is nie een nie. Ek is bloot ’n baie bekommerde vrou.”
“Vertel!” gebied hy onomwonde. “Eers van die ruïne en dan van jou kwelling!”
Sy maak so, draal breedvoerig by die ou verhaal en val toe plotseling weg met Christelle se storie. Maar sy noem nie Roald se naam nie. Eers laat sy toe dat die onderliggende angs holderstebolder in woorde uitborrel sodat sy uitasem stilbly toe sy klaar is. Daar is ’n klein swye en toe gee hy ’n ligte steuntjie.
“Jy vermoed dat die man dalk te veel van Christelle hou?”
“Ek weet nie,” antwoord sy dadelik. “Ek weet glad nie wat hy dink of voel nie. Sy geselskap is intellektueel en nogal boeiend. En hy gee nie die indruk van ’n man wat vreeslik geïnteresseerd is in bloedjong meisietjies nie. Al wat my eintlik diep kwel, is dat Christelle die skoot baie hoog deur het. Sy praat feitlik net oor hom. En dan is daar die reël uit ’n gedig wat hy vir haar saamgegee het …”
Henk luister swyend en toe sê hy ferm: “Gaan sien die man, Adelien. Soos wat jy praat, klink hy tog nie onaardig nie. Die gediggie, of wat ook al, is dalk maar sommer net. Hy doseer tog Afrikaans, nie waar nie? Nee wat, vertel hom van jou vermoedens en dat jy besorgd is oor Christelle se gemoedstoestand wat na jou mening alles behalwe taakgerig is. Jy moet oop kaarte speel.”
Toe Adelien weer terug is by die huis, voel sy heelwat beter. Henk is so bedaard, so rotsvas. Dis lekker om iemand soos hy te hê, dink sy opgetoë. Bly effens verslae voor die spieël staan toe sy besef wat sy gedink het. Iemand soos hy … Maar sy hét hom nog nie. Sy weet ook nie of sy hom regtig nou al wil hê nie. Tog, die vooruitsig is verblydend, dink sy en gaan tap vir haar warm water in om te bad. Sy lê lank in die geurige water, besluit eindelik om sommer môre al skool toe te gaan. Christelle se vakansie begin oor ’n paar weke en dis beter dat sy wat Adelien is, hierdie gesprek agter die rug kry voordat daar luilekker dae aanbreek. Miskien moet sy Christelle kom haal om die skoolvakansie by haar in Pretoria deur te bring.
Maar die aand aan tafel, kry sy hewig teenstand. Christelle wil niks weet nie. “Meneer gee dié vakansie ekstra Afrikaans klasse vir die graad twaalfs en ons kry ekstra wiskunde ook.”
Dis Abel wat onverwags Adelien se arms sterk: “Dink jy nie ’n vakansietjie sal jou goed doen nie, Chrissie? Jy doen tog baie goed in Afrikaans en ek dink nie dis nodig …”
“Pa, ek bly net hiér,” antwoord Christelle met stywe kake.
“Als reg,” glimlag Adelien en trek groot oë vir haar pa. “Miskien kom ek en Henk dan maar vir julle kuier.”
Christelle laat sak haar lepel met ’n plonsie in die dik ertjiesop. “Henk …?”
“Professor Henk Verwey. Hy is ook by die Sielkundedepartement. Ons is goeie vriende.”
Christelle se gesig klaar aansienlik op. “Ha! Nomsa sê julle is vriende soos wat Romeo en Juliet vriende was!”
“Genade!” lag Adelien. “Ek hoop nie ons vriendskap het dieselfde treurige verloop nie! Gelukkig is daar darem nie ouerpare wat mekaar wil uitmoor nie! Sy ma is die liefste mens denkbaar.”
Abel kug sag. “Lyk my … jy’s ernstig as jy al van die man se ma begin hou.”
“Ag nooit, Pa! Ons is regtig net goeie vriende.” En dit val haar by: “Terloops, ek het vanmiddag met hom gepraat … Hy wonder of ons versigtig genoeg is hier op die plaas. Ek bedoel, noudat daar so baie plaasaanvalle is.”
Abel verstil, tuur fronsend na die halfleë sopbord. “Ons … het al by die boerevereniging daaroor gepraat. Dis nie dat mens niks doen nie. Ons loop katvoet. Die jonger boere ry snags patrollie. En Thabu sê ook hy en die ander werkers sal dadelik rapporteer as daar vreemdelinge hier opdaag. Hulle is tog maar net so versigtig soos ons.”
Adelien loer na Christelle. Dié sit verlore in haar eie gedagtes, proe aan klein-klein bietjies van die sop op ’n slag. Dat die gesprek nie ’n rimpeltjie in haar bewussyn maak nie, is duidelik. En meteens voel Adelien vir die eerste maal werklik onrustig. Hierdie twee mense wat sy liefhet, woon alleen hier op die vredige werf van Stille Weide. Niks gewelddadigs het hulle nog ooit hier bedreig nie. Hulle het nie eens ’n hond nie. Katte wel – sommer wilde katte waarvoor daar saans ou politoerdeksels met melk in uitgesit word.
“Waarom het ons nie ’n hond nie?” vra sy en weet dat sy in haar lewe nog nooit eintlik daaroor gewonder het nie. Onthou met ’n skielike flits van helderheid dat die hond destyds mos ook dood is. ’n Paar dae nadat hulle haar ma begrawe het. Sy sien aan Abel se stroewe gesig dat hy dit ook bitter goed herroep. Sy oë het dofgrys soos reënweer geraak. Dit was ’n nat, bewolkte dag toe een van die bure wat kom medelye betoon het, met die wegtrek bo-oor die slapende rifrug gery het. Sy naam was Pote. ’n Luierige ou hond wat amper nooit geblaf het nie. Maar hy was daar. ’n Asem op die werf. Anders as die sluipende katte. Nadat Abel en die huilende dogtertjies hom agter die roostuin begrawe het, was daar nooit weer ’n hond nie.
“Waarom het ons nie …” begin sy flouerig.
Abel haal apaties skouers op. “Ag wat … Dit was nie nodig nie.”
Dis Christelle se opgewonde klokstem wat hulle laat opskrik. “Maar ons kan mos nou een kry! Ag toe, Pa, dit sal tog te cute wees om ’n klein hondjie in die huis te hê.”
“Darem nie binne-in die huis nie …” keer Abel en kyk hulpsoekend na Adelien.
“’n Grote vir die werf en een kleintjie om alarm in die huis te maak,” sê sy beslis en maak die leë sopborde bymekaar. “Ek sal vir Henk vra of hy weet van iemand wat Duitse herdershonde teel. En ook foksterriërs. Of dalk weet sy ma. Sy lyk so of sy iets van als kan weet.”
“Klink na ’n cool tannie,” merk Christelle op en kyk ondersoekend na Adelien. “Miskien maak sy ’n gawe skoonma.”
“Ag toe nou, só naby aan mekaar is ek en Henk werklik nog nie!”
“Maar julle is tog committed?”
“Wat verstaan jy onder die woord?” wil Adelien ongemaklik weet. “Ek het die idee dat julle skoolkinders ander betekenisse aan woorde heg.”
Christelle
