in Fanny Krynauw se tekste getrek nie. “Ek het later opgehou tel aan die uitroeptekens!” het Fanny gelag. Maar dit is al manier om Jacques te beskryf. Die skrywers met wie sy werk is tog so bewus van hulle kunstenaarskap en trek dienooreenkomstig aan (of nie aan nie). Maar Jacques lyk doodgewoon en gemaklik – nie opgetert vir die ontmoeting met ’n weerligstraal-kuifie nie. Om die waarheid te sê, sy hare is deurmekaar.
Die manier waarop hy nou nader stap, verraai weer ’n gemaklike manlikheid.
Jacques dra sandale en ’n rugsak oor sy skouer. (Sy sal vir hom ’n meer gesofistikeerde skouersak moet kry, dink sy skielik.) Sy merk weer die smal heupe soos ’n swemmer, en breë skouers – die outydse soort waaroor prulskrywers so soetklinkend kon raak.
Hy gaan staan langs haar tafel.
Ordentlik. Vriendelik. Sjarmant. Drie woorde wat sy ook met rooi uitroeptekens in tekste veroordeel, maar wat nou soos lastige klonte in deeg deur haar gedagtes flits.
“Juffrou Francke?” Sy stem is soos fluweel.
“Jacques?”
“Dis reg, ja.” Hy steek sy hand uit. “Hallo.”
“Hallo.”
Sy handdruk is stewig, vriendelik. Hy het digte wenkbroue wat sy gelaatstrekke beklemtoon, en ’n mooi neus. Alicia het nog altyd van mans met mooi neuse gehou. Maar dit is sy oë wat haar aantrek. Vriendelike oë wat sonder inspanning na haar kyk, nie oorweldig deur haar status of haar mag nie.
Hy gaan sit nie en wag eers op toestemming. Goed grootgemaak, dink sy en hou al hoe meer van hom. Hy sal netjies aan haar sy lyk.
“Meneer die kortverhaalskrywer. Sit.”
’n Skewe glimlag. “Dankie.”
Hy leun terug, sy hande agter sy kop. Sy T-hemp lig effens en sy sien fyn haartjies om sy naeltjie wat onder die jeans se lyfband verdwyn. Sy kyk vinnig weg en probeer haar stem neutraal hou. “Kom ek val met die deur in die huis, Jacques.” Sy haal ses tydskrifte uit met sy werk daarin. “Jou kortverhale.”
Gewoonlik ontsenu sy nuwe skrywers op hierdie manier, want hulle begin dadelik verskoning maak vir twyfelagtige skryfwerk, maar nie Jacques nie. Hy vee oor sy maag en kyk oor sy skouer asof hy na iemand soek wat hy ken.
“Jou stories het potensiaal.”
“Sommige illustreerders moet gekielhaal word.” Sy is verbaas oor sy kennis van dié woord. “En party van die tantes wat daardie verhale illustreer het, moet liewer koeke versier.”
“Ek stem. Maar ek hou steeds van die inhoud ten spyte van die illustrasies.”
“Dankie. Maar die stories is net vingeroefeninge.”
Sy gryp die kans. “Ek weet. Bietjie mooiskrywery oor romanse, sinne soms te kortaf, selfs deklamerend, en jy soek nog na ’n styl. ’n Identiteit. ’n Weet uit wie se perspektief jy skryf, wie jou ankers is. Maar,” sy kies haar woorde versigtig, “publiseerbaar.”
Hy vryf met sy hande deur sy hare en sit nou eers sy fietsryhelm op die vloer neer en knik sonder om haar te bedank. Sy laat ’n ruimte oop vir hom om homself aan haar te verkoop, maar hy roep net oor sy skouer: “Yo, bro! Love the hair!”
Die boheemse man gee ’n duim-op-teken en suig aan iets wat net ’n daggasigaret kan wees.
“So. Hoe skryf jy, Jacques?”
Hy kyk onbegrypend na haar. “Met my vingers op sleutels. Een na die ander.”
Hy is ’n taaier neut as wat sy verwag het.
“Enige opleiding, bedoel ek.”
Sy kan sien dat hy iets onthou, iets aangenaams. ’n Emosie gaan lê in sy oë. “Ek skryf maar op instink. Ken nie eintlik die reëls nie.” Geen dankbare glimlag of onderdanige knik van die kop nie. Dit gooi haar nog meer van balans af.
“Maar tog – daar is ’n struktuur. ’n Kennis van die basiese reëls.”
“Iemand het my mooi touwys gemaak.” Net die manier waarop hy die woord ‘mooi’ inkleur, verraai dat daar seks betrokke was.
“Maar om ‘die reëls’ te breek moet jy eers ‘die reëls’ ken, Jacques.” En toe, sonder dat sy dit eintlik beplan, glip dit uit: “Mooi naam. Jacques.”
Sy wag dat hy moet reageer, maar hy kyk deur die venster na sy fiets. ’n Pouse, soos in ’n verhoogdrama.
“By wie gee jy uit?”
“Ek is nie by ’n uitgewer nie.”
“Wil jy graag uitgee?” vra Alicia uiteindelik.
Hy kyk op. “Ek geniet wat ek nou doen. Arbei soggens by ’n reklame-agentskap. Skryf flitse vir radio, soms televisie. Halsoorkop-lekker as dit werk en die regisseurs verstaan hoe om jou konsep op die skerm te laat ruk. En smiddae en saans …” Hy glimlag nou vir die eerste keer. “ ’n Storie of twee, soos daardie in jou hand. Ek stuur nie almal in nie.”
Sy leun vorentoe. “So. Jy het nie die ambisie om ’n roman uit te gee nie.”
“Nog nie eintlik daaraan gedink nie.”
“Jy speel!” wil sy vir hom sê, “almal wil die een of ander tyd ’n roman uitgee!” Maar sy kies dan ’n ander strategie. Enersyds wil sy hom inasem en aan sy hande raak – hom nader trek, persoonlike vrae vra, maar sy doen niks.
“Wel.” Weer ’n netjiese pouse. “As jy nie belangstel nie.”
Maar hy neem nie die aas nie.
Die kelnerin plaas ’n glas water voor Jacques neer en gee ’n effense kniebuiging. Dan plaas sy ’n pot met tee en ’n koppie voor Alicia.
“Siyabonga, mama,” sê Jacques en sy glimlag weer voordat sy loop. En Alicia sien hoe die vrou met ander kelnerinne oor Jacques praat wanneer sy gaan staan. Almal kyk na hom, maar hy is skynbaar gewoond daaraan.
Hy proe aan die water, maar weerlê nie haar stelling nie en neem steeds nie die lokaas nie.
“Vertel my bietjie van jouself, Jacques,” probeer sy weer en dink dat sy nou nes die radio-omroepers klink wat altyd onderhoude met haar voer.
Hy gee ’n skewe glimlaggie met net die regterkant van sy mond. “Wat wil jy weet?”
Hemel. Hoekom ontsenu hy haar skielik? Sy is nie daaraan gewoond dat skrywers so sonder respek optree nie! Maar juis dit maak haar opgewonde. Jacques Rynhard moet getem word. “Getroud, verloof, gehuud? Ambisie? Ek bedoel: jy wil tog seker eendag iets sinvols doen behalwe net waspoeierflitse skryf!”
Dit lyk of hy werklik nog nooit daaraan gedink het nie. “Ek wil doen wat ek nou doen en gelukkig wees. En waspoeierflitse betaal dêm goed.”
“En wat maak jou gelukkig, Jacques?”
“Die lewe.”
“Die vraag is net, kan jy ‘die lewe’ op papier verewig sodat ander
