lunch?” hoor sy Jacques van bo vra terwyl ’n kraan oopgedraai word.
“Marshmallows. Ons braai saam met Fineas!”
Alicia loop haastig met die trappe af en verlaat die gebou.
Sy wag ’n rukkie in haar motor. Toe sien sy vir Jacques met sy fiets, en die meisie, seker Lena, ook met ’n fiets uitgestap kom.
Hulle klim op en Jacques trek weer vinnig weg, maar Lena is natuurlik al gewoond daaraan en hou by. Alicia volg hulle.
Jacques en Lena ry deur die hekke en Alicia glip net betyds agterna deur. Af met Carrweg tot waar die M1 sy dubbelverdieping maak. Daar plaas Jacques sy fiets teen ’n pilaar. Vir ’n oomblik druk hy Lena teen die pilaar vas en soen haar.
Alicia parkeer agter ’n taxi.
Jacques en Lena stap nou ’n swart man tegemoet wat sy hande warm maak by ’n vuur in ’n konka. Lena het ’n pak malvalekkers van haar fiets afgehaal, wat die man aan houtstokke druk. Hulle praat maar Alicia kan nie hoor wat hulle sê nie, en Jacques druk kort-kort sy elmboog om die man se nek as hy met hom praat.
Hulle gaan sit op stompe, Lena tussen Jacques se bene, en braai malvalekkers. Lena leun met haar kop teen Jacques se kruis en maak haar tuis daarteen terwyl hy in haar hare krap. Hulle is volkome gemaklik met mekaar, asof hulle in mekaar inpas soos legkaartstukkies. Alicia probeer weer hoor waaroor hulle praat, maar sy is te ver. Jacques draai ’n malvalekker om en skuur dit teen Lena s’n asof hy nie genoeg van haar kan kry nie. Hy soen haar lank in haar hare en druk sy kruis weer teen haar.
’n Rukkie later voer hy sy malvalekker vir haar, en sy hare vir hom. Hulle eet terwyl hulle sonder ophou praat. Alicia dink aan die mans met wie sy kortstondige verhoudings gehad het. Wanneer daar nie seks was nie, het hulle eintlik niks gehad om oor te praat of om die tyd mee te vul nie.
Sy sien die manier waarop Jacques gedurig in Lena se nek vroetel, merk hoe sy later opstaan en agter hom gaan staan. Sy vroetel met haar vingers deur sy hare en knibbel aan sy oor.
Nou stap Lena weg van Jacques af na die fiets toe en haal iets uit haar groot sak. Dit is ’n sketsboek. Alicia neem selfoonfoto’s van hulle.
Lena gaan sit op ’n klomp stene en begin Jacques te skets. Hy sit-lê gemaklik teen sy fiets, sy een knie effens opgetrek. Alicia dink aan haar eie lewe. Die vele jong skrywers wat gedurig aan haar sy by boekbekendstellings opdaag, almal maar net te gretig om saam met haar gesien te word voordat hulle later met allerlei verskonings vorendag kom om haar nie meer te vergesel nie. Een na die ander.
Sy is bewus van die stories wat in die bedryf rondlê. “As jy by die Franckes wil publiseer, publiseer Alicia jou eers. En as jy deur haar hande is, boeta, is jy geskool vir die skrywerswêreld. Hoe mooier jy is, hoe beter jou kans om te publiseer.”
Die een kortstondige verhouding na die ander, selde langer as ’n maand, dalk twee as sy gelukkig is. En as die flirtasies skielik eindig, haar pa John wat sy kop skud. “Waarna soek jy, ounooi?”
Sy kan hom dan nie antwoord nie, want sy weet eintlik self nie.
“Ek en jou oorlede ma was baie gelukkig. Dalk streef jy ook onbewustelik daarna.”
“Die regte man, Pa.”
“Maar hy moet ook mooi wees.”
“Vanselfsprekend.”
“Dan moet jy met ’n plakkaat trou en dit bokant jou bed hang. Op dié manier bly hy vir ewig jonk en mooi. Skoonheid vergaan, ounooi. Dis die mens hier binne, dit waaroor hulle net in hul intiemste oomblikke skryf, wat bly. Nie hoeveel vel hulle wys om in jou goeie boekies te kom nie.”
Haar pa is die enigste mens wat sy ken wat dit waag om so eerlik met haar te wees. En sy waardeer dit. By hom is sy ounooi. Nie die uitgewer nie.
Sy dink aan haar luukse kantoor in Morningside met sy uitsig oor die stad. Die vele vriende wat sy het, na wie mense as haar onderdane verwys. En dan die een sekretaris na die ander. Sy verkies manlike sekretarisse. Hulle is meer betroubaar en mooier om na te kyk.
En nou Jacques met hierdie mooi, jong plaasmeisie aan sy sy, met die skerp oë en die sterk persoonlikheid. Hulle is duidelik versot op mekaar en Alicia besef sy het nie ’n kans nie.
Nog nie.
Sy ry huis toe, en nadat sy deur al die sekuriteitshekke is, stap sy na haar rekenaar toe. Sy soek Lena Aucamp op die internet op en word gelei na die webwerf van die Umzombi-galery, De Beerstraat, Braamfontein. Dit moet net oorkant Daleahs Restaurant wees. Hoe kon sy dit misgekyk het?
Sy staan op, maak tee en probeer dan om tekste te lees wat op haar lessenaar lê, maar kan nie konsentreer nie. Sy sien net die man met die ligbruin hare en die skewe glimlag en die sagte oë voor haar.
Daardie aand staan sy alleen op haar luukse dupleks se balkon wat oor Saxonwold uitkyk. Sy is dol oor hierdie uitsig op die stad.
Sy beantwoord haar slimfoon geduldig, handel sake af, skakel een of twee skrywers, maar kry Jacques Rynhard steeds nie uit haar kop nie. En besluit wanneer sy in die bed klim: Jacques gaan deel word van die Francke-Uitgewery. Op háár voorwaardes. Sy sal hom tem.
Sy wil daardie hoflikheid uit hom soen, sy goedheid uit hom skok, hom hard en ongenaakbaar maak – iemand wat gaan skryf soos sý wil, wat oor húlle gaan skryf. Gedigte, kortverhale, romans, liefdesbriefies op flenters papier, vinnige foonoproepe, romantiese SMS’e. Iemand wat saam met haar na romantiese plekke sal gaan en op bootreise sal vertrek en soggens saam met haar wakker word en saam met haar gim toe gaan en die soort motor koop waarvan sy hou.
Sy trek die laken oor haar kop en probeer slaap. Maar Jacques Rynhard wil haar nie los nie.
Later gaan staan sy weer op haar balkon. Dis warm. Sy voel nat en sweterig. Kyk na die neonrivier van motorliggies op pad Hyde Park toe. Dink aan Jacques.
Sy slaap feitlik die hele Sondag om en beantwoord nie haar selfoon nie. Sy lees Jacques se kortverhale oor en oor en gaan soek op die internet na nog. Probeer ’n foto van hom kry.
Maar daar is niks.
Maandagoggend staan Alicia twee skrywers in haar kantoor te woord en handel ’n reklamevergadering in ’n japtrap af.
Sy beantwoord e-posse en soek na sy naam tussen die ander, maar daar is niks. Sy oorweeg dit ’n oomblik lank om ’n e-pos na hom te stuur, maar dan bedwing sy haarself. Sy stuur nóóit uit haar eie e-posse na mense wat van haar afhanklik is nie. Sy wag dat hulle reageer. Want op dié manier hou sy beheer oor hulle. Wys sy hulle wie’s baas.
Maar dalk gaan dit anders wees met Jacques. Want sy het skielik die begeerte om met hom te kommunikeer. Iets soos: Hoe was jou aand? Of het jy al oor my aanbod gedink?
Maar sy sal dit nooit doen nie. Sy is te trots.
’n Halfuur later kom Alicia Francke aan by Lena Aucamp se ateljee in Braamfontein, skaars ’n klipgooi van Daleahs Restaurant af, maar die ingang is in ’n systraat. Lena is besig om op haar selfoon te praat toe Alicia instap.
“Daar’s ’n partytjie by Cafe Hu en, wag hiervoor! Hulle’t drie van my skilderye gekoop.” Sy luister. “Dis ’n date. Dis mos jazz-aand.” Sy kyk op haar horlosie. “Lief jou.” Sy skakel die selfoon af en kyk dan op. “Hallo. Kan ek help?”
