gaan sit op ’n wasmasjien, lag skielik en kyk na haar wat bedremmeld en verleë in die vertrek staan.
“Blou. Sjoe.” Hy beduie na haar bra. “Pas by jou uitrusting.”
Alicia kyk na hom. Dink dat sy vir die res van haar lewe by hierdie man wil wees. Dat hy die een storie na die ander vir háár moet skryf. En merk die tatoeëermerk op sy boarm, maar sê niks.
“Ek is besig met ’n nuwe storie,” sê Jacques terwyl hy kyk na die klere wat omtol.
“Het dit al ’n naam?”
“My name kom laaste. Maar in hierdie geval,” hy kyk deur die venster, “onthou ek altyd daai mooi uitsig op die stad uit jou sitkamervenster.”
Sy wag dat hy die naam moet sê.
“Met ’n uitsig op die stad.”
“Jy bedoel daardie aand het vir jou inspirasie gegee?”
Sy skewe glimlaggie verberg weer waaraan hy dink.
“Mooi titel.” Sy kyk na hom waar hy op die wasmasjien sit. Wil tot by hom loop en aan hom raak, maar iets keer haar. Die kyk in sy oë.
Asof hy weet wat sy beplan, gly hy van die wasmasjien af toe die tuimeldroër ’n pienggeluid maak. Hy buk en haal die kledingstukke uit. Sy kyk na sy swemmerslyf en sy heupe, sy natuurlike houding.
Jacques gee haar bloes aan en trek sy hemp aan. Die materiaal is warm om haar lyf.
Sy stap na hom toe terwyl hy sy hemp aantrek en plaas haar arms om hom. Sy wil hom nou soen, maar hy is verstrengel in die hemp.
“Whoa-whoa-whoa,” lag hy. “Jy hoef nie te help nie.” Hy trek die hemp reg en draai dan weg van haar. “Ek dink jy’s in staat om nou op jou eie te loop. Moet ek jou dra soos in die flieks?” Hy stap deur toe. “Of wil jy hier slaap vannag?”
Weet hy wat sy wou doen? Gee hy maar net voor om nie te weet nie? Of is Lena Aucamp se teenwoordigheid werklik so sterk in sy lewe dat hy van geen ander vrou bewus is nie? Hy, wat enigiemand kan kry, is blykbaar absoluut getrou aan die plaasmeisie.
Alicia stap deur toe. Jacques hou dit vir haar oop. Sy stap uit sonder om iets te sê.
Hulle ry die hele ent pad in stilte terug Johannesburg toe. Af en toe sê hy iets, maar sy moedig nie die gesprek aan nie. Voel gefrustreerd en kwaad vir hom.
Sy laai Jacques later by sy woonstel in Newtown af.
Hy steek sy hand uit en skud hare. “Dankie vir die launch.”
“Dankie dat jy saamgekom het.” Kortaf. Saaklik. Sy wil vir hom sê dat sy alles vir hom kan gee wat hy ooit wil hê. Toe raak sy aan sy boarm en skuif die hemp op sodat die tatoeëermerk wys. Sy raak daaraan, maar dit verbreek die oomblik. Hy klim haastig uit.
Skielik lyk Jacques stug, selfs kwaad.
“Jacques.” Alicia probeer glimlag, maar sy is op die oomblik te vies om een op te tower. “Ek en jy is eintlik baie dieselfde. Ek ken jou. Ek verstaan jou. En al wil jy dit nie erken nie, onder my lewer jy jou beste werk.”
Jacques wil haar in die rede val, maar sy keer hom. “Hou maar net in gedagte: hoe gelukkiger ’n skrywer soos jy is, hoe middelmatiger die werk wat hy lewer. Want jy is in ’n gemaksone en dit is die hel vir jou, Jacques. Uitgewers hou dalk daarvan, want jy maak vir hulle geld, jou publiek slurp dit op soos ’n slush puppy, maar jy weet en ek weet wat jy nou doen is nie jou beste werk nie, want jy is te gelukkig.”
Sy sien dat die woorde inslag vind. Selfs bekend klink. Dat hy skerp na haar kyk en dan omdraai omdat hy nie meer die waarheid wil hoor nie.
“Soms moet mens jou huis afbrand om die maan te sien, Jacques.”
Hy draai om, kyk onbegrypend na haar.
“Die veilige Lena Aucamp is nie goed vir ’n skrywer soos jy nie. Sy maak jou blind vir wat die lewe jou kan bied. Vir wie jy kan wees.”
“Ek het haar lief.”
“Maar as sy by jou is, is jou werk middelmatig. Nes sy is. Nag, Jacques.”
Toe trek sy vinnig weg.
SONDAG 6 APRIL 2014, 10:00
Die kelner sit die rekening tussen Alicia en Carina neer, wat Alicia ’n oomblik lank in haar vertelling oor Jacques stuit.
“Wat het jy bedoel met ’n huis afbrand, Alicia?”
“Figure dit uit, joernalis. Jy is mos slim.”
Alicia sit ’n honderdrandnoot neer en verlaat die tafel.
“Alicia!” keer Carina.
“Ek weet nie waar hy is nie. Ek weet regtig nie. As ek geweet het, was hy nou in my huis. Maar al wat ek weet, is hy het moeg geraak vir geluk. Ek weet dit klink soos iets uit ’n hygie, maar dis waar. Behaaglikheid kan so dêm vervelig wees.” Toe is sy weg.
Carina se kop werk oortyd. Alicia weet iets. Iets belangriks wat lig op sy verdwyning kan werp, maar sy wil dit nie met haar deel nie.
Huis afbrand? Sy skryf dit in haar notaboek neer. Maar verstaan glad nie wat Alicia daarmee bedoel nie.
5
MAANDAG 7 APRIL 2014, 08:30
Gavin Greeff is ’n groot man – bonkig, ongemaklik, lomp en grimmig. Carina wonder of hy ooit glimlag. Dalk grynslag hy soos ’n doodskop. Hy het ’n permanente frons en daar word gespekuleer dat sy wenkbroue eintlik tussen sy oë in ’n reguit lyn ontmoet. Hy moet dit glo daagliks skoonskeer.
Sy sekretaresse het eendag toevallig gemeld dat sy seker is Gavin het popgespeel toe hy nog ’n kleuter was, veral vanweë die aksiefigure uit rolprente soos die X-Men-reeks wat hy versamel. Iemand het eendag vir hom ’n lappop gegee en hy het die verrinneweerde speelding op sy lessenaar neergesit, waar dit met stom oë na sy slagoffers oorkant hom gestaar het tot dit eendag gesteel is. Of verlos is.
Gavin is permanent gespanne. Die geringste krisis laat hom uithaak. Mysi het eendag gesê dié bleeksiel kry die ritteltits wanneer ’n probleem opduik. “Daar gaan eendag nog Help my! op sy bors verskyn soos die werklike Gavin probeer om uit te kom, nes in The Exorcist. Ons hou maar altyd die noodhulpkissie gereed wanneer hy ’n joernalis beetkry.”
Carina werk tans aan ’n exposé oor ’n akteur wat in advertensies optree teen dwelmmisbruik, maar self dwelms gebruik. Haar navorsing het tot dusver ’n paar ander bekendes in die modebedryf ontmasker, maar sy wil eers baie seker van haar feite maak alvorens sy skryf. Sulke stories vernietig mense se lewens, maar indien hulle skade aanrig, moet dit aan Montage se groot klok gehang word, elke Saterdagoggend wanneer die blad verskyn.
Hiervoor doen sy weke lank navorsing, kontak die regte persone, ontmoet dwelmsmouse skelm, kry vriende uit die modebedryf vir inligting, en maak gebruik van die baie kontakte wat sy opgebou het. Sy skryf al die inligting op kaartjies neer wat sy om haar rekenaar rangskik wanneer sy met die storie begin. En dan skryf sy. Op dié manier het sy al twee joernalistiekpryse gewen. Maar dit
