tegnies as ek flitse skryf nie. Die waspoeier word my beste pel. Ek slaap met haar, eet haar, drink haar, ry saam met haar op my fiets en pleeg dan iets.”
Sjoe. Sy hou net meer en meer van hom. “Want jou stories is,” weer die doelbewuste verhoogpouse, “gangbaar.”
Hy knik effens asof hy met haar saamstem.
“Maar wat van iemand wat jou verby ‘gangbaar’ neem, Jacques? Wat na jou werk kyk en professionele leiding gee. Jou help.” Sy neem ’n slukkie tee en wink die kelnerin nader. “Could I have hot tea, please? This is cold.”
Die kelnerin knik afgetrokke.
Jacques proe aan sy water. ’n Waterdruppel loop teen sy ken af. Dit is skielik vir haar eroties.
“Dit hang af of die persoon wat my wil help meer van stories weet as ek.”
Die gesprek raak nou ’n boksgeveg en sy geniet elke hou wat sy kry. “Het jy al ’n kritikus gekry wat jy vertrou?”
“My meisie.”
Aha. Uiteindelik. Hy is betrokke by iemand.
“So. Jy is nog nie gereed om ’n roman te skryf nie?”
“Net wanneer die regte storie kom klop.”
Nou goed. As hy hardekoejawel wil wees. Sy tel haar selfoon op as ’n aanduiding dat die gesprek verby is. “Ek het ’n paar oproepe om te maak. Dankie dat jy kom kennis maak het.”
Hy ledig sy glas, staan op en steek sy hand uit. “Dankie. Lekker om jou te ontmoet.”
Hy kyk na die glas en steek sy hand in sy broeksak.
Sy skud haar kop sonder om na hom te kyk. “Dis op my. Lekker dag, Jacques.”
“Ek dink ook jy moet nog iets weet,” sê Jacques asof hy nou eers daaraan dink.
A! Hier kom dit. Uiteindelik ’n swakheid. ’n Ruimte wat sy kan annekseer. Iets wat sy kan gebruik.
“Ek tik al my stories.”
“Wel, solank jy dit net deur ’n spell-checker sit …”
“Ek bedoel ek tik op ’n tikmasjien.”
“Jy’s nie ernstig nie.”
Hy boots ’n tikmasjien na. “Soos ’n hartaanval.”
“Regtig?” Sy vergeet nou van haar foon. “Waarom?!”
“Want dis al waar ek met ’n storie kan baklei. Op ’n tikmasjien. Jy val daai sleutels aan. Hulle praat terug met jou, maak soms beswaar. Jy moet ekstra hard werk om van een reël na ’n ander te beweeg. Jy moet die papier uithaal, die wa skuif, wag vir die klokkie. Jy durf nie foute maak nie, want dan staan hy daar ingegrafeer, al Tipp-Ex jy hom uit. Die letters staar na jou toe terug en die hardheid waarmee jy die sleutels slaan, wys in jou teks soos harde en sagte note in ’n stuk musiek. Ek dag net jy moet weet. Ek tik. Ek gebruik nie rekenaars nie.”
Hy knik asof hy die saak as afgehandel beskou.
“Ek neem aan dit is ’n nuwerwetse tikmasjien. Ek bedoel, soos in die tagtigerjare toe elektriese tikmasjiene mode was. Die voorloper van die rekenaar.”
Hy skud sy kop. “Lena het dit vir my gegee. Dis my gelukkige tikmasjien. En ek kan net daarop skryf. Mens maak nie liefde met twee verskillende meisies nie. Tot siens, juffrou Francke.”
Sy kyk verbaas hoe Jacques wegstap sonder om op reaksie te wag. Gemaklik. Seker van homself. En hoegenaamd nie afhanklik van haar goedkeuring nie.
Alicia staar hom agterna tot hy uit die restaurant is. Toe tik sy weer ’n SMS vir dieselfde vriendin: En ek gaan hom mooi grootmaak.
Sy plaas ’n twintigrandnoot op die tafel. Die kelnerin stap nader met ’n vars pot groentee en sien die geld, maar Alicia het reeds opgestaan.
Jacques staan by sy fiets en gesels met twee rastas asof hy hulle jare reeds ken. Al drie bulder van die lag. Gelukkig staan haar motor naby die restaurant. Sy klim in en kyk hoe Jacques sy fietsryhelm op sy kop plaas. Dan trek hy teen ’n verbysterende spoed weg.
Alicia volg hom tot op die Mandelabrug, waar hy draai. Hy steek al die motors verby, beduie dankie met sy duim as iemand hom ’n kans gee, lê plat as hy nog vinniger ry, maar moet noodgedwonge by besige verkeersligte gaan staan. Dan haal sy hom in.
Alicia volg hom met Carrweg af en draai dan links tot by ’n blok woonstelle. Twee keer verloor sy hom byna, maar gelukkig is die verkeer nie druk nie.
Naby die ou Park-stasie haal sy hom weer in in Gerard Sekotostraat, net betyds om hom deur ’n hek te sien ry wat hy met ’n afstandbeheerder oopmaak. Alicia glip agter hom in, maar hy is nie bewus van haar nie.
Hy tel sy fiets gemaklik op en stap teen die trappe uit.
Sy parkeer en spring uit – volg hom.
Alicia loop met die gang af, net betyds om hom die fiets deur ’n woonsteldeur te sien maneuver. Hy maak nie die deur toe soos sy verwag het nie.
Sy loop met die gebou se gang af. Dit raak nou stil.
Die oop deur trek haar aan. Alicia kyk versigtig by die woonstel in waarin hy verdwyn het.
Wat haar eerste opval, is die skilderye teen die muur – almal van stoomtreine. En die twee fietse wat teen die muur staan.
Die volgende oomblik kom ’n meisie uit die stort gestap, ’n handdoek om haar kop. Alicia tree terug sodat hulle haar nie kan sien nie.
Die meisie sit haar arms om Jacques. Hy tel haar op en soen haar, maar maak steeds nie die deur toe nie.
Daarna verdwyn sy weer in die badkamer en Alicia hoor ’n haardroër aangaan. Sy merk ’n tikmasjien, maar ook ’n rekenaar wat aangeskakel is met ’n skermstut vol deurmekaar woorde.
Jacques loop teen die trappe op na die boonste verdieping. Alicia gebruik die kans en stap haastig na die rekenaar toe.
Elke boodskap op die skermstut is in ’n ander font geskryf en in verskillende grootte letters. Dus moes Jacques die boodskappe op verskillende tye na die meisie gestuur het, toe het sy uiteindelik die boodskappe saamgroepeer as ’n skermstut. Alicia kyk in die rigting van die slaapkamer bo, en toe die badkamer. Sy fokus op die skermstut.
Lena. Hoekom ek van jou hou, staan boaan. En dan: Want ek voel by jou. Weet ek leef nog.
Omdat jy alles van my weet en steeds van my hou.
Jy hou van warm soene wat nooit ophou nie.
Want elke storie is net vir jou.
Omdat al my dae anders eindig as wat hulle begin het, want jy is daarin.
Want jou melkkos is lekkerder as Daleahs s’n.
En elke golf wat ons snags saam ry breek net beter en groter.
Die toilet spoel bo en die haardroër word terselfdertyd
