staan voor, eenvoudig en informeel aangetrek, maar haar hare nou in haar nek vasgebind.
En agter haar, Jacques Rynhard.
Alicia veins verbasing. “Lena en vriend!” Sy glimlag en steek haar hand uit om die bottel wyn by Jacques te neem. Sy raak aan sy hand en vee toevallig vinnig met haar wysvinger oor sy vel. Sy hand is warm.
“Genade. Dis nou toeval.”
Jacques glimlag, en as hy bewus is van haar slenters om hom op haar drumpel te kry, verraai hy niks.
“Juffrou Francke.”
“Ek hoor julle ken mekaar?” sê Lena.
Alicia glimlag. “Ek sien baie skrywers. Hy is maar een van vele wat ek ge-headhunt het. Ons het vinnig in Daleahs ontmoet. Welkom. Kom in. En noem my Alicia.”
Lena kyk rond, duidelik beïndruk deur haar skilderye, die duur meubels en die groot vensters wat afkyk op Saxonwold. Maar dit is asof Jacques deur alles sien – hoegenaamd nie oorweldig deur al die rykdom nie.
Sy wag ook vir die gewone stopsin: “Lekker plekkie wat jy hier het,” maar Jacques kyk net na die uitsig. En sê nie een van die gesprekvuller-sinne wat sy so goed ken nie.
Later gaan sit Jacques op die rusbank, sy bene gemaklik voor hom uitgestrek, met Lena langs hom. Dié slag het sy jeans nie gate in nie, dink sy geamuseerd. Alicia merk hoe Lena haar hand op Jacques se bobeen plaas asof sy hom besit, en Alicia dit wil laat verstaan.
Hy dra ’n oopnekhemp.
Wanneer Jacques of Lena praat, is dit asof hulle eers met mekaar praat en dan met haar. Jacques openbaar ’n besitlikheid teenoor Lena wat Alicia laat besef dié man sal nie sommer in haar kraaltjie beland nie. Hy is ’n uitdaging.
En Lena is duidelik versot op hom.
Hulle praat oor ditjies en datjies, maar Alicia sorg dat sy die gesprek in die rigting van skryfwerk stuur.
“Ek het weer ’n hele klomp nuwe manuskripte ontvang, onder meer van ’n televisieskrywer. Maar hulle kan mos nie eintlik romans skryf nie. Dis net dialoog, dialoog, dialoog en geen substansie nie. Kan nie in die karakters se koppe kom nie. Dis so oppervlakkig, want daar is nou skielik nie ’n kamera wat die emosies wys nie.”
Lena kyk na Jacques. “Hoekom stuur jy nie vir Alicia die eerste vier hoofstukke van daai storie waaraan jy nou skryf nie?”
Jacques skud sy kop. As sy hom net kan beetkry en skud om sin in sy kop te dwing.
“Wel, soos tevore: as Jacques nie wil nie …”
“Maar jy wil. Nie waar nie, Jacques?”
Vir die eerste keer lyk hy ongemaklik. Hy lig sy skouers en Alicia besef nóú is haar kans. Lena is die enigste vrou wat volle toegang tot hom het. Sy moet haar gebruik en haar kaarte mooi speel.
“Ek het al baie nuwe skrywers gehelp om hul eerstelinge te publiseer. Want dan neem ek ’n opsie, mits ek daarvan hou, en begin saam met die skrywer aan sy manuskrip werk. Die kopiereg bly Jacques s’n. Maar as hy dit nie wil doen nie …” Alicia staan op. “Ek maak nog ’n bottel wyn oop. 2001-merlot. Is julle …?” Sy laat die sin in die lug hang en sien duidelik dat Lena alleen met Jacques wil praat. Dit is natuurlik die idee.
Lena knik. “Dankie, Alicia.”
“Ek sal,” bied Jacques aan.
“Nee, toemaar. So hulpeloos is ek darem nie.”
Terwyl sy die bottel wyn in die kombuis oopmaak en kans gee om asem te haal, hoor sy Jacques en Lena praat. Hy klink ongeduldig, maar sy praat paaiend met hom. Gerusstellend. Alicia gee hulle kans om die gesprek te voltooi wat sy hoop in haar guns sal swaai.
Sy stap terug en Jacques staan op. Hy neem die bottel uit haar hand om te skink.
“Dankie, Jacques.”
Sy staan naby hom terwyl hy dit doen, asem hom in, ruik die skoon geur aan hom: asof hy onlangs uit die stort geklim het, maar sonder die verstikkende sterk reuk van naskeermiddel wat so baie mans het.
Hy oorhandig haar glas aan haar en sy sorg dat sy aan sy hand raak, maar hy maak of hy niks merk nie. Hy gee Lena se glas aan haar, soen haar liggies en draai dan om.
Alicia lig haar glas. “Op ’n nuwe begin.”
Iets in Jacques roer. Sy sien dit. Hy kyk stip na haar. “Op ’n nuwe begin.”
Lena staan ook nou op, nestel haar teen Jacques aan. “Op ’n nuwe begin.” Sy kyk na Jacques asof die sin ’n spesiale betekenis vir hulle het.
Alicia speel nou haar troefkaart. “Na alles, Jacques, wat beteken ’n storie as dit nie met ander mense gedeel word nie?”
Hy dink na, glimlag effens, proe aan sy wyn. “Party stories skryf mens net vir jouself.”
“Hy steek dit van ander mense weg,” lag Lena.
“Selfs van jou?” Daar is ’n effense spot in Alicia se stem.
“Selfs van my.” Sy soen Jacques op sy wang.
Alicia wil aan hom raak. Wil daardie ligte nattigheid van sy lippe afsoen.
“Jy onthou dat ek net op ’n tikmasjien werk,” sê Jacques.
Sy is moedswillig. “Op Lena se tikmasjien.”
“Jy het haar vertel?” lag Lena verbaas.
“Jip.”
“My personeel sal dit op ’n rekenaar oortik mits ek daarvan hou. Maar is jy nie bang dat die enkele kopie kan wegraak nie?”
“Ek maak altyd kopieë van sy werk soos hy dit tik,” verduidelik Lena. En terwyl Alicia na haar kyk, besef sy: Lena is self ’n sterk vrou. Sy lyk maar soos ’n plaasmeisie. Om Jacques te behou, moet sy sterk wees, seker van haarself en van hom. Sy laat haar ook nie intimideer nie. Sy lyk net so breekbaar en fyn. Agter daardie fynheid skuil ’n sterk vrou wat weet dat sy die vangs van die dekade by haar het. Sy sal hom nie sommer laat gaan nie.
Dit is hoe Baanbreker by Alicia beland het. Sy het dit na twee interne keurders gestuur, berug vir hul venynige en bitsige kommentaar. Maar albei het met lof na haar toe teruggekom, melding gemaak van sy sensuele, warm styl, sy goed gekonstrueerde sinne (soms bietjie kortaf), sy raak beskrywings, die gebrek aan clichés en mooiskrywery. En sy natuurlike dialoog.
Sy ontbied Jacques na haar kantoor, presies ses maande nadat sy hom in Daleahs ontmoet het.
Toe hy by die Francke-Uitgewery instap, begin die sekretaresses opgewonde onder mekaar gesels. Hy het weer daardie ligte stoppelbaard wat hom ouer en meer volwasse laat lyk. Dit maak ook sy gesig sagter.
Sy kyk met trots na haar nuutste ontdekking, Jacques Rynhard, asof sy die veldtog van ’n nuwe roman goedkeur. Bemarkbaar. Onbedorwe. Gemaklik. Manlik. Talentvol. En baie, baie mooi.
“Ek vra gedurig hoekom,” sê Alicia. “Hoekom jou heldin skielik
