“Jy weet, as ek so terugdink aan my lewe, is dit die kortstondigheid van alle dinge wat my die meeste tref. Die jare vlieg soos ’n gedagte verby, en onwillekeurig wonder ’n mens waarom jy nie alles meer waardeer en geniet het toe jy dit gehad het nie. Ek het altyd geglo die geheim van ’n gelukkige lewe is om altyd besig te wees. Jy moet iets hê om voor te lewe, ’n doel waarna jy strewe. As ’n mens jonk is, is dit natuurlik maklik. Dan is jou dae te kort vir alles wat jy graag wil doen. Maar die kinders word groot en selfstandig, een vir een verlaat hulle die ouerhuis om ’n eie lewe te begin en nou breek daar ’n ander fase in jou lewe aan. Jy brei en jy hekel vir die kleinkinders, jy hou jou met liefdadigheid besig, jy lees die boeke waarvoor jy vroeër nooit tyd gehad het nie, jy geniet jou vriende en die lewe is nog vol en gelukkig, die gevreesde ouderdom met sy kwale en gebreke nog net ’n skaduwee doer in die verte. Maar dan kom die dag dat jou geliefde kameraad, jou steunpilaar in tye van nood en kommer, jou ontval en jy alleen agterbly, dat jy deur omstandighede gedwing word om van jou groot huis en jou vriende af te sien, dat jy jou weer by ’n nuwe lewe moet aanpas. Aan die begin is dit bitter swaar, maar jy leer om dit te aanvaar, en as jy so om jou kyk, besef jy hoe baie jy nog het om voor dankbaar te wees.”
’n Hoesbui onderbreek haar, maar nadat sy nog melk gedrink het, vervolg sy saggies, byna asof sy met haarself praat: “Elke ouderdom het natuurlik sy kompensasies, en solank jy jou kragte en jou gesondheid behou, leer jy om jou seëninge te tel en die beste van elke dag te maak. Die lewe vloei nou in rustiger kanale, dis in die klein dingetjies van die lewe wat jy jou vreugdes vind. Die weeklikse brugpartytjie saam met jou vriende – baie van hulle in dieselfde bootjie as jy – is iets om na uit te sien en hou jou verstand wakker. Maar die ou oë is nie meer so goed nie, die kragte begin afneem en jy betrap jouself al hoe meer dikwels dat jy in die verlede instede van die hede leef. Intussen hou jy die pos gedurig dop vir briewe van die kinders en kleinkinders en die dag is vaal en leeg as die verwagte briefie nie daar is nie. Die kinders se vlugtige besoekies is die hoogtepunt van jou dae, jou sterkste kontak met die regte lewe. En dan kom die dag dat jy besef dat jy jou kringetjie nog nouer moet trek …”
“Ek is seker dis nie nou al nodig nie,” sê Veronica vertroostend. “Dis maar omdat u siek voel dat die wêreld vanaand so ’n bietjie troosteloos lyk. Sodra mevrou beter is, gaan u bietjie vir u seun in die Paarl kuier en ek is seker as u terugkom, sal u weer soos ’n splinternuwe sikspens voel.”
“Ek sal miskien ’n bietjie gaan kuier. Hierdie gedagtes begin my nou kwel en ek wil graag sake met Francois bespreek. Maar jy moenie dink ek is besig om myself te bejammer nie – net partymaal word die eensaamheid te veel vir ’n mens.”
“Ek weet,” sê Veronica sag. “Maar nou is dit tyd vir ons al twee om te gaan slaap. En u sal sien, môre in die helder daglig lyk die wêreld sommer weer anders.”
Georgina Louw het haar oë toegemaak en binne ’n paar minute was sy vas aan die slaap. Dit was Veronica wat slapeloos rondgerol het op die divan terwyl sy dink aan alles wat haar vriendin vanaand gesê het.
“As ek so terugdink aan my lewe is dit die kortstondigheid van alle dinge wat my die meeste tref …”
Die kortstondigheid van alles … Van liefde, van geluk, van die lewe self.
En teen die agtergrond van hierdie gedagtes, soos ’n reddingsboei in ’n see vol donker gevare, kom weer die herinnering aan Koenraad se huweliksaansoek.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
