met hom Kommetjie en Constantia toe gery. Ek was onder die indruk dat hy net op ’n kort sakebesoek in Kaapstad is, maar hy sê sy werk sal hom nog ’n maand of twee hier hou.”
Ingrid Meyer kyk ondersoekend na haar.
“Gee jy om?”
“Nie in die minste nie.”
“Het hy jou van sy nuwe … vriendin vertel?”
“Hy het. Ook dat sy volgende maand kom kuier. Ken jy haar?” vra sy ongeërg.
“Ek het haar ’n paar keer in Pretoria ontmoet: Emile het haar na ons hotel toe gebring en ons het een aand saam geëet. Ons sal seker heelwat van haar sien wanneer sy hier is. Maar ons gesels later weer. Jy is gelukkig, Jacques is ’n baie beter kok as ek, en,” vervolg sy met ’n laggie, “dis Vrydagaand sy beurt om vir die ete te sorg. Tot siens dan. Ek sal mevrou Louw môreoggend weer besoek, maar ek verwag dat sy ’n goeie nag sal hê.”
“Waaroor het julle so lank gesels?” vra mevrou Louw agterdogtig toe Veronica weer in die kamer kom. Veronica kyk ’n oomblik na haar, dan glimlag sy.
“Nie oor die pasiënt nie – behalwe dat die dokter gesê het sy kom môre weer vir mevrou kuier. Ons het eintlik oor my sake gesels. Toe ons Sondag gaan ry het, het Emile vir my gesê dat hy … wel, weer trouplanne het. En dat die meisie volgende maand kom kuier.”
“So? En wat is jou gevoelens oor die saak?”
Die blou oë is skerp en deurtastend, maar Veronica se blik weifel nie vir ’n oomblik nie.
“Ek het vrede daarmee.” Liggies voeg sy by: “Ek hoop net hy tref dit dié keer gelukkiger as die eerste keer.”
“Ek het altyd gedink jy is nog verlief op die man. Ek kon nooit verstaan waarom so ’n mooi, intelligente meisie soos jy nie weer trou nie.”
“As ’n mens een maal ontnugter is, is jy die tweede keer versigtiger. Hubare mans van my ouderdom kry jy ook nie agter elke bos nie. En tensy ek baie seker is dat ek die regte keuse maak, bly ek liewer soos ek is.”
“Jy het nog nie my vraag beantwoord nie. Is jy nog verlief op die man?”
“Nee,” sê Veronica stil. “Ons het gedurig rusie gemaak. Ek dink dit was vir ons albei ’n verligting toe ons die dag uitmekaar is.”
En tog was daar tye – selfs nadat die spanning tussen hulle begin oplaai het – dat sy gedink het sy is die gelukkigste mens op aarde. As hulle maar net geweet het hoe om daardie kosbare vlammetjie van geluk beter te vertroetel en te beskerm!
“Maar genoeg daarvan. Ek sien mevrou se koskas is leeg. Ek gaan eers kyk of myne miskien iets vir ons aandete oplewer.”
“Dis lief van jou om jou oor my te bekommer, hartjie, maar ek is regtig nie honger nie. Kom sit liewer hier by my en gesels nog ’n rukkie.”
“Ek kom gou weer,” sê Veronica liggies. “Ek gaan net kyk. Ek dink daar is nog ’n blikkie lekker tamatiesop in my kas.”
Binne enkele minute is sy weer terug met die sop. Terwyl sy dit saam met ’n bietjie melk verhit, sit sy die kamerlig aan om die skaduwees te verjaag, soek na opgewekte musiek op die radio, skud die kussings reg en maak mevrou Louw gemaklik vir die nag.
“Ek moet ongelukkig vanaand uitgaan – ek het ’n uitnodiging vir aandete en fliek – maar ek gaan netnou my lakens bring en vannag slaap ek op die divan hier op die stoep. As mevrou vir my ’n sleutel gee, kom ek so saggies in dat u my nie eens hoor nie. Ek sal vir Adèle vra om later in te loer ingeval u iets nodig het.”
Terwyl die pasiënt haar sop geniet, maak sy gou vir haar ’n omelet ook, dan moet sy spring om betyds gereed te wees vir haar afspraak met Koenraad. Adèle belowe dat sy ’n rukkie by mevrou Louw sal gaan sit en Veronica kan met ’n geruste gemoed uitgaan.
Koenraad neem haar na een van die bekende restaurante waar hulle al vantevore geëet het en sy kom sommer dadelik agter dat hy iets op die hart het. Hy lyk effens gespanne en sy wonder of sy ma ontevrede is omdat hy die aand saam met haar deurbring. Sy ma het een maal laat deurskemer dat sy nie van geskeide vrouens hou nie!
“Wat makeer, Koenraad?” vra sy later. “Is daar iets wat jou hinder?”
Hy kyk verras na haar, dan glimlag hy ’n bietjie verleë.
“Wel, ja, daar is iets wat ek jou wil vra. Ek wou wag tot ons klaar geëet het, maar noudat jy my die opening gee …” Hy kyk na haar en die uitdrukking in sy oë laat haar verleë wegkyk. ’n Bietjie onseker gaan hy aan: “Jy kan seker raai wat dit is wat ek jou wil vra, Veronica …”
“Wat is dit, Koenraad?” vra sy sag.
“Ek het jou lief, Veronica. Ek wil graag met jou trou.”
’n Oomblik kyk sy hom sprakeloos aan.
“En jou ma?”
“Ek weet nie. Ek wil dit met jou bespreek. Maar ek het nou lank genoeg gewag.”
Van die rolprent het Veronica later maar baie min onthou. Die hele tyd wat sy in die halfdonker langs Koenraad gesit het, was haar gedagtes met ander dinge besig. Koenraad het haar gevra om met hom te trou! Sy hou van Koenraad; hul belangstellings is in baie opsigte dieselfde; sy dink hulle kan ’n sukses van die lewe saam maak. En tog staan die vooruitsig haar glad nie aan nie. Is dit net die gedagte aan sy ma?
Toe Koenraad later vir haar tot siens sê, neem hy haar in sy arms en soen haar ’n bietjie lomp.
“Dink daaroor – later gesels ons weer. Ek weet my ma is ’n groot probleem, maar ek is seker ons kan saam ’n oplossing vind wat vir haar sowel as vir ons albei aanvaarbaar is. Onthou net, ek het jou lief en ek het jou nodig.”
Georgina Louw was nog wakker toe sy kort voor middernag saggies die woonstel binnesluip.
“Ek voel baie beter, maar ek kan nie slaap nie,” kla sy. “En as ’n mens so wakker lê, kry jy later allerhande spookgedagtes.”
“Ek is seker dis van pure hongerte dat mevrou nie kan slaap nie. Ek gaan vir ons elkeen ’n glas warm melk maak, met so ’n klein slaappilletjie vir u daarby – ek is seker dit sal die einde van die wakkerlê wees.”
Terwyl hulle die melk drink, sê mevrou Louw peinsend vir Veronica: “Jy weet, ek dink die swaarste van die alleenlewe is om vir jouself kos te maak. Om elke dag een aartappeltjie, een wortel en ’n halfkoppie rys te kook – en dan bly die helfte nog oor – nee wat, jy drink maar liewer ’n koppie tee en eet ’n stukkie roosterbrood daarby. Jy is later so moeg vir ’n skaaptjoppie of ’n stukkie lewer dat jy nie meer daarna kan kyk nie. Om van ’n hoendereier nie te praat nie. Die gevolg is dat jy jouself verwaarloos, jou gesondheid word ondermyn en jy sukkel wie weet hoe lank om ’n eenvoudige ou hoesie af te skud. Ek het nog nie met die kinders daaroor gepraat nie, maar jy weet, ek begin ernstig daaraan dink om na ’n ouetehuis toe te gaan. Ek sal dit haat om my woonstel prys te gee – my privaatheid en my gerief en al die mooi dinge wat saam met die woonstel gaan – maar dit lyk my op die ou end sal ek geen ander keuse hê nie.”
“Wat van u kinders? Hulle sal mos nooit toelaat dat u ouetehuis toe gaan nie?” sê Veronica verontwaardig, maar die ouer vrou skud haar kop.
“Ek
