medisyne wat hulle vandag tot hulle beskikking het, het hulle ’n mens in ’n kits weer op die been. As mevrou dit aan die natuur oorlaat, sal u bes moontlik nog ’n paar weke so aansukkel. Maar party mense hou natuurlik daarvan om martelaar te speel – en ’n week of twee in die bed sal u seker nie kwaad doen nie.”
Georgina Louw kyk haar vererg aan.
“Ek het nog nooit tyd vir ’n martelaar gehad nie. Maar jy kan maklik praat: jy is jonk en sterk en gesond. Ek wil nie ’n vreemde ou man hier in my slaapkamer hê wat my allerhande intieme vrae vra nie, en miskien nog daarop aandring dat ek my uittrek sodat hy my behoorlik kan ondersoek nie.”
Veronica onderdruk ’n geamuseerde glimlaggie, maar voor sy kan antwoord, sê mevrou Walters: “Ons kan altyd vir jou ’n mooi, jong doktertjie kry as jy dit verkies, Georgina.”
Mevrou Louw gluur haar vriendin aan.
“Dis nie nou die tyd vir flou grappies nie, Issie. Kan julle nie vir my van daardie wonderlike medisyne in die hande kry sonder dat ek ’n dokter sien nie? Ek gee nie om wat dit kos nie.”
Veronica skud haar kop.
“’n Mens kan nie sulfas en antibiotika sonder ’n dokter se voorskrif kry nie. Maar dis glad nie nodig om ’n vreemde man – jonk of oud – in te roep nie. Daar is vandag uitstekende vrouedokters wat net so bekwaam is soos enige mansdokter.”
Georgina Louw kyk haar ’n oomblik stilswyend aan.
“Weet jy van so ’n dokter?” vra sy dan onwillig.
“Ek ken presies die regte persoon.” Sy vertel haar van dokter Ingrid Meyer, die omstandighede van hulle ontmoeting, dat Jacques en sy ou vriende van haar gewese man is, en dat sy so ’n goeie indruk op haar gemaak het. “Ek is seker mevrou sal baie van haar hou. Die vraag is net of ek haar dadelik in die hande sal kry.”
“Sorg dat jy haar kry – al moet ek tot môre wag. Daar is in elk geval geen dringende haas nie – behalwe dat ek baie graag Vrydag na Johanna van Dalsen se brug- en middagete-partytjie toe wil gaan.”
Binne ’n paar minute kom Veronica deur na Ingrid Meyer se spreekkamer en tot haar verligting is sy nog daar. Sy vra om met die dokter self te praat en ’n oomblik later hoor sy haar koel, saaklike stem: “Dokter Meyer hier.”
Veronica verduidelik wie sy is, maar Ingrid onthou haar dadelik en vra wat sy vir haar kan doen. Veronica vertel haar kortliks van mevrou Louw en sy belowe om oor ’n uur daar te wees.
Mevrou Walters slaak ’n suggie van verligting.
“Nou sal ek meer gerus huis toe gaan,” sê sy terwyl sy haar vriendin bemoedigend op die skouer klop. “Pas jouself op, Georgina, en luister na die dokter. Môre kom ek weer kyk hoe dit gaan en miskien kan ons nog Vrydag saam brug speel.”
“Ry versigtig,” maan Georgina Louw. “Jy weet hulle het gesê as jy weer ’n ongeluk maak, neem hulle jou lisensie weg.”
“Dit was nie ek wat die ongeluk gemaak het nie,” sê Issie Walters verontwaardig. “Dit was daardie onverskillige jong snuiter wat in mý vasgery het. Maar ek sal oppas: sonder my motor sal ek verlore wees.”
Veronica stap saam met haar tot by die deur.
“Ek is bly jy het die dokter gekry,” fluister sy vir Veronica. “Kyk dat die dokter haar goed ondersoek – sy het jare gelede met die geboorte van haar jongste seun ’n bietjie hartmoeilikheid gehad.”
Veronica belowe en tevrede gaan Issie Walters daar weg.
Terwyl hulle vir die dokter wag, maak Veronica vir hulle tee wat mevrou Louw gretig drink. Veronica vertel haar van Jacques du Pré se uitstalling en hulle gesprek die middag, en van die blonde vrou wat hy in Londen ontmoet het en op wie hy dadelik verlief geraak het. Toe die deurklokkie lui om die dokter se koms aan te kondig, het Georgina Louw haar besware teen dokters vergeet in haar gretigheid om met Ingrid kennis te maak.
In ’n grys baadjiepak met ’n spierwit bloes en ’n klein donkerblou hoedjie lyk dokter Ingrid Meyer mooi, saaklik en op haar gemak.
“Dis gaaf van jou om so gou te kom,” sê Veronica toe sy die deur vir haar oopmaak. Sagter, met ’n knikkie in die rigting van die slaapkamer, voeg sy by: “Een van die ou garde, wat meer aan die natuur as aan dokters – veral ou mansdokters – glo.”
Ingrid Meyer kyk vlugtig na haar, maar lewer geen kommentaar nie.
In die slaapkamer wag Georgina Louw vir hulle, haar blou oë – byna dieselfde blou as die jong dokter s’n – ’n bietjie koel en uitdagend. ’n Oomblik kyk sy en die jong dokter woordeloos na mekaar, byna asof hulle kragte meet, dan stap Ingrid met ’n glimlag nader en steek haar hand uit om te groet.
“Hallo, mevrou Louw. Ek is jammer ek kry u in die bed. Die nasomer-verkoues kan soms so lastig wees, nè?”
Veronica tel die koppies van die spieëltafel af op. Solank die twee kennis maak en die dokter haar pasiënt ondersoek, sal sy die koppies was en kyk of daar dalk iets lekkers is wat mevrou Louw kan eet. Op ’n skielike impuls vra sy of sy nie vir Ingrid ’n koppie tee kan maak nie, en die aanbod word dankbaar aanvaar.
In die netjiese kombuisie was sy gou die koppies, maar haar soektog na “iets lekkers” om te eet lewer niks op nie, behalwe twee eiers, ’n stukkie kaas en ’n halwe bottel melk. Tipies van vrouens wat alleen woon, dink Veronica. Hulle is ongelukkig as daar nie blomme in die huis is nie, maar ’n leë yskas laat hulle onverskillig.
Na ’n rukkie kom Ingrid kombuis toe om kookwater te kom haal. Sy het haar baadjie uitgetrek en haar moue opgerol en lyk bekwaam en seker van haarself.
“Ek gaan vir haar ’n inspuiting gee en ek los ’n paar pille wat sy elke vier uur moet drink. Ek sal môreoggend haar apteker bel en sê dat hy nog moet stuur.”
“Het mevrou Louw jou van die brugpartytjie vertel? Sy is ’n uithaler-brugspeler, en sy sien vreeslik uit na haar weeklikse brugpartytjies. En hierdie een is ’n spesiale partytjie – een van die ander vrouens verjaar.”
Ingrid Meyer skud haar kop en haar gesig is ernstig.
“Hierdie petalje sal haar ’n goeie week in die bed kos. Haar regterlong is aangetas en haar hart klink nie te wonderlik nie – dit is dalk as gevolg van die siekte, maar ek wil liewer nie enige risiko loop nie.”
“Ek stem saam. Maar ek is bly ek is nie die een wat dit vir haar moet sê nie.”
“Ek het klaar vir haar gesê,” sê Ingrid droogweg. “Of sy sal luister, is natuurlik heeltemal ’n ander saak.”
Toe Veronica ’n rukkie later die tee inneem, gesels die twee soos ou vriende. Tot Veronica se verligting lyk Georgina Louw heelwat gemakliker na die inspuiting.
Toe sy later weer saam met Ingrid deur toe stap, sê Veronica skamerig: “Ek hoop nie jy gee om nie, maar ek het die hele middag by jou man gekuier. Ek stel ook ’n bietjie belang in kuns, veral skilderkuns.”
“Emile het my vertel,” sê sy. “Ek is seker Jacques het die besoek baie geniet.”
Veronica glimlag.
“Ek hoop so. Hy het my genooi om Vrydagaand by julle
