hoed! skree sy gangaf.
Hier in die hoek van die slaapkamer sit iets in poeierblou. Ek dog eers dis die jacuzzi wat ontplof het, toe beweeg dit. Net nie die veil nie! huil ’n stem. Toe sien ek dis die bruid. Op haar kop sit my posbus. Die deurtjie is oop en langs Maitlandstraat 40 loer ’n duif uit.
Langs die bruid staan ’n seegroen strooimeisie.
Ons werk al van gister af, sê sy, Ek moet lyk soos Brooke Shields.
Ek sê, Of soos ’n cracker wat te vroeg afgegaan het.
Die bruid wieg heen en weer. Het jy die veil gebring? vra sy.
Ek sê, Nee, ek het eintlik net kom pos uithaal.
Sy vat so aan die posbus. Die duif is vir vrede, sê sy.
Ek sê, ’n Voël op jou voorkop. Kan ’n mens groter vrede vind?
Toe kom haar ma om die hoek. Sy’t ’n skulp met orgideë op haar kop en agter haar sleep sy al die blou tulle in Suid-Afrika.
Net nie dit nie, huil die bruid.
Sit stil, sê haar ma en buk vooroor en toe sy klaar is toe sit daar ’n gletser in die hoek.
Ek sê, Het julle pikkewyne ook?
Honde, sê die cracker, Is ’n polisietroue.
Ek kan niks sien nie, sê die bruid.
Wat wil jy sien? sê haar ma, Hy’s ’n sersant! Ek trou jou in die range op, hulle trek vir jou ’n saluut van die sypaadjie af met elke van in die dorp en jy sit en ruk jou op! Wat wil jy van my af hê?
Ek wil by die huis bly, huil die bruid, Nog vir lank!
Die kerk is net geboek tot vanaand, sê Brooke Shields.
Ek sê, Blou bruid, jy hoef nie te trou nie.
En hy’t so ’n mooi snor! sê die ma.
Ek sê, Trou hom.
Toe start daai bruid haarself op en trek stoep toe.
Wat gaan die mense van my dink? skree haar ma.
Hulle dink niks, skree die bloue, Dit weet ek van lank af! Toe ek tien was toe staan ek hier en toe sien ek die eerste keer oor die heining.
Ons kyk almal oor die heining. Voor ons lê die dorp en al die huise van almal wat ons so goed ken. En voor elke huis is ’n gat.
Sien julle, sê die bol net, Hulle wag nie vir swembaddens nie. Hulle sleep alles kerk toe en trou iemand af. Dan bou daai een ’n huis en krap ’n gat oop en nog een trou af. En dit traak my nie, almal kan vir ewig woon in lelike dorpe, maar ek loop nie eendag padaf en dink daai gat is myne nie. Nie vir ’n snor of ’n saluut nie en ook nie vir Ma nie.
Toe haal my buurvrou haar skulp af en gaan lê in die kamer.
Daai aand is dit volmaan en al die vans is weer op diens en ek en die bruid begrawe die rok in die gat en pak die lawn bo-op.
So bly ek op my eie en as mense verbyry dan sê hulle, O, maar jy’t ’n mooi tuin.
Dan kyk ek oor die heining en ek smile, want ek weet my gat is toe.
Buurvrou en die bus
Twee dae nadat ek in Verwoerdburg ingetrek het, ontdek my buurvrou mens kan goed leen. Sy’s medies ongeskik, want sy bewe, maar niks van afslack nie, sy’s aktief. Dis senuwees, kort-kort in trane, daai onderlip wil net moed opgee, maar daai klokkie lui, dan’s dit net, Ag ek het gewonder, en daar gaan ons weer.
Dis Saterdagoggend, klokkie lui, ek het die vorige aand ’n show gehad, twee van die ushers is nog in my kamer, ek sê, Lê nog bietjie, ek sal gaan kyk.
Kry vir my ’n handdoek. Hier staan sy weer, vryf die handjies, bewe haarself halfpad uit fokus uit, trane sit net hier.
Het jy vir my ’n helmet? sê sy.
Ek sê, Gaan jy weer kondensmelk kook?
Nee, sê sy, Ek wil dorp toe met die bus.
Ek sê, Nou wat met die helmet?
Higiëne, sê sy.
Ek is by die kas in. Ek het net ’n fondue set, sê ek.
Is fine, sê sy en sit dit op.
Ag, wil jy nie saamkom nie, ek raak so nervous. Passasiers maak my vreeslik agterdogtig.
Nou staan en dink ek aan die tweetjies wat wag, en aan my ma wat altyd sê van jou naaste. Maar my ma wen altyd.
OK, sê ek, Ek trek net gou aan.
So ry ek toe bus vir die eerste keer, langs my sit liggeel pinafore met die helmet en ’n mandjie. Ons is op die highway, verby Unisa, en net toe die bus die afdraand vat, hier staan my buurvrou op, loop vorentoe en maak haar mandjie oop. En toe kry my metabolisme ’n permanente knak.
It’s showtime! skree sy en gooi ’n baksteen onder die briek, en daar gaan ons.
Ek sê, Is jy mal?
Vandag, skree sy, is daar geregtigheid op hierdie dorp!
Die busbestuurder is te besig om die verkeer en ander bekende bakens te mis om by die briek uit te kom. Nes hy wil buk, slaat sy vir hom wap! met die mandjie.
Ek is by die agterste ruit besig om die pram wat ons by die putt-puttbaan gehaak het, los te maak, dis vir my so hartseer, ek kan al klaar sien die tweeling binne-in gaan eendag leerprobleme hê en die regses join.
Met dié is ons deur Sunnyside se Kentucky, die twee queens in die toilet wil net begin afterglow, toe sit hulle op straat.
Intussen het ek begin om my kleingeld onder die armes op die bus uit te deel en ’n gelofte gemaak om nooit weer buite die huwelik te verkeer nie, as ek net gespaar bly.
Alle oë na voor! skree my buurvrou, Hier’s ons nou!
Toe ry die brieklose bus deur ’n tiekiebox, in by ’n voorportaal, dwarsoor ontvangs en die meegaande personeel, deur ’n muur en toe sien ons net hoe verdwyn ’n vaal man met ’n computer en ’n lessenaar, en toe staan ons tjoepstil.
My kaartjie is nog tot in Wonderboom-Suid, sê die vrou voor my.
Man, klim net uit, sê my buurvrou.
En toe sien ek sy’t ophou bewe, die helmet is af en daar staan sy met ’n lieflike blos.
Stoot mos my huur op vir niks, sê sy, En kyk hoe lyk hy nou.
Ek sê, Maar hy mag mos, dis mos sy plek.
Ja, hy mag, sê sy, Hulle mag almal. Word mos in die botter gebore, almal van hulle, is niks anders gewoond
