is by Antie Baard se lapwinkel in. Ek vra satyn, goudgeel soos die son. Antie Baard vra vir wat is dit. Ek sê vir ’n troue. Wie trou? vra sy. Ek weet nie, lieg ek, Mrs B maak die tafeldoeke. Ek dog dis pienk, sê Antie Baard en knip die satyn.
Ek werk elke nag. Ek maak die kopstuk, die veil en die sleep.
Sondag 30 Augustus 1992. Ek kan nie meer wag nie. Die oggend ná kerk wag ek vir Sagte Lucas by die hek. Hy skrik bietjie. Ek sê, Lucas, jy moet vanaand na my kamer toe kom. En Mathilda mag nie weet nie.
Hoekom? sê hy.
Want dit kan nie meer wag nie.
Kwart oor sewe, dis al donker, klop Lucas. Ek is aangetrek, die kerse brand, daar’s blomme en ek sit op die bed, so half agteroor, want dit lyk die beste.
Kom in, roep ek, en my stem breek op al twee woorde.
Lucas staan in die deur.
Ek hou my stem laag, Wat kan ek vir jou ingooi? Ek weet nog nie wat julle engele drink nie.
Lucas se hand bewe toe hy die deur toemaak. Ek is nie jou engel nie, sê hy. Wat gaan op jou kop aan?
Dis vir jou, sê ek. Ek wil vir jou wys ek weet.
Weet wat? sê Lucas.
Dat jy Vincent is, sê ek, kyk. Ek wys hom die prente in die laai.
Billy-Dean, man, moenie vir jou snaaks hou nie, sê Lucas. Wat teken jy my so? En watsit met die vlerke?
Ek sê, Maar Vincent, dis hoe jy rêrig lyk! Elke keer as jy met my praat, weet ek hoe jy lyk.
Wie’s jou Vincent? sê Lucas. En van wanneer af praat ek miskien met jou?
Jy’s dan die Engel! sê ek. En jy hoef dit nie meer weg te steek nie, ek weet dit nou.
Wat engel jy my so? skree Lucas. Is jy snaaks, hè?
Ek sê, Vincent, maar hier’s ek dan nou voor jou. Ek is nou joune, meer as ooit vantevore. Jou slaaf, jou bruid, enigiets!
Billy-Dean, hou op! skree Lucas. Jy moet ’seblief ophou!
Ek kan nie meer wag nie, skree ek, ek moet by jou wees, Vincent, heeltyd.
Dit voel skielik of my kop wil bars. My oë brand.
Sy gesig is hier naby myne, ek kan sy asem voel. Sy trane val op my gesig. Eers dink ek hy wil die veil afhaal, maar hy draai dit net om en om. Hy’s baie naby my. Ek soen hom. Ek voel hoe nat is sy gesig. Maar ek kan niks meer sien nie. Hy hou my oë toe en om my nek trek hy die veil nog stywer. En nog stywer.
(uit White Soul, Maart 1993)
Rubber
Een outjie, nog jonk, stywe jean, lieflike knop, gat is ’n skoonheid op sy eie, hy loop af met die pad. Kuif is gekam, een helfte netjies, ander helfte los-los in die linkeroog. Hy loop kyk-my-boude-soen-my-lek-my af met die pad. Almal lus hom, hy lus homself.
Blind van wulpsheid vat hy sy draai en loop oor die pad. Om die hoek kom ’n bus, ry vir hom pap, pap, pap. Hy lê plat in die hitte, vang sy laaste tan.
Almal staan en kyk hoe hy bak, amper soos gom.
Da-ka-da-ka-da! kom ’n voos ou kar en vang hom met die agterste rim, tel hom op soos ’n tyre, ry hom dorpuit.
Ek dink, Goed so, jou bliksem, daar gaan jy, dink mos heeltyd jou lyfie vat jou iewers.
Maar ek verlang gouer as wat ek gedog het. Ek sien die ander ook. Ons koop almal karre. Ry heen en weer, voel die bande op die teer. Ons weet dis nie hy nie, maar dis iets. So ry ons rubber.
Soos op skool, toe die Engelsonderwyser se hand op jou skouer jou gevat het, iewers tussen hemel en hel.
Buurvrou en die bruid
Die Saterdagoggend wil ek bietjie in die tuin gaan krap, maak die voordeur oop, hier’s net ’n gat met ’n hek.
Ek sê, Waar’s my tuin?
Kerk toe, sê ’n stem, Vroeg al.
Ek sê, Hoe kom my tuin in die kerk?
Met die familie, sê die stem. Hele lot het kom help.
Ek sê, Ag, en kan jy dalk vir my sê in watter gemeente is my tuin? Ek’s so bang hy’t sy kollekte vergeet.
Man, sê die stem, Is AGS.
Ek sê, Wat soek hy by die apostolies? Ek gee hom elke dag water! En van wanneer af praat ek met ’n leë gat? En waar’s my posbus?!
Ek is op die punt om grootliks te amok, toe sien ek hier anderkant hover iets pienks in die lug. Ek’s deur die gat hek toe, hier hang my buurvrou in die lug. Sy’s geklee in ’n vuilpienk chiffon-driestuk, sy hou ’n boomtak in haar arms en haar voete trap teen die Vibracrete vas, nou hang sy dwars gespan in die lug.
Ek sê, Verskoon my, dit het seker niks met my te doen nie, maar kan jy dalk vir my sê hoekom hang jy op ’n Saterdagoggend in my boom?
My dogter trou, sê sy.
Ek sê, Dankie, dit verduidelik alles.
Die tak drup gom, sê sy.
Ek sê, Lede van jou gesin drup gom.
Sy sê, Ek moet hom vashou, anders drup dit op die kar. En die balloons moet nog op. Ek trou nie my kind af met ’n taai kar nie.
Ek sê, En waar’s my lawn?
Watse ma dink jy is ek? sê sy. Dis in die foyer vir die foto’s.
Ek sê, En my dammetjie?
Voor die kansel, sê sy, Ons tema is Lagoon.
Ek sê, En my poinsettias?
Watse geloof is jy? sê sy, Dis teen die banke vir die instap!
Ek sê vir haar, Oor die hele aarde woon mense langs mekaar. Hulle groet mekaar oor die heining, hulle leen mekaar se suiker, party kyk saam TV, in die Ooste vryf hulle hul neuse teen mekaar, maar NIEMAND leen mekaar se tuin nie! Besef jy dat ek reg onder jou staan? Dat ek binne die volgende tien sekondes my kamera gaan haal en jou groot pienk gat gaan afneem en dit gaan opblaas en billboards daarvan gaan oprig op elke hoofpad sodat mense gaan stilhou en by die duisende gaan selfmoord pleeg totdat net ek en jy oorbly? En dan gaan ek jou in hierdie gat plant en kunsmis voer totdat jy my hele tuin toegroei en dan gaan ek jou stadig afsaag met ’n stomp mes. Jy’t ’n halfuur, dan’s my tuin terug. En nou verlaat jy my boom.
Toe stamp ek haar voete onder haar uit en die tak spring terug dat sy buidel eerste op haar voorstoep land.
Ons moet ry! skree sy.
Ek’s
